De weergoden zijn ons niet zo goed gezind blijkbaar. De regenbuien wisselen af met langere periodes van zon, maar vast zit het weer allerminst.
We besluiten het prachtige Cinque terre te bezoeken per boot vanuit de haven Sestri Levante. We leren dat vanaf september deze "cruise" vaart op woensdag en zaterdag. Aangezien de woensdag al gepasseerd is zit er niks anders op dan te mikken op de zaterdag vaart. Via het internet boeken we alvast onze tickets.
Omdat we geen idee hebben hoe druk deze boottrips geboekt worden en hoe vlot we onze auto er kwijtkunnen gaan we al vooraf al even loeren. De auto kun je kwijt op de parking vlakbij maar dat zal zo'n 25 euro kosten voor een ganse dag parkeren in de blekkende zon. We rijden wat rond en vinden een gratis alternatief op 10 minuutjes wandelen van de haven en dit aan het lokale zwembad. We houden ons laag bij de grond en gaan in de namiddag wat boodschappen doen. Parkeerplekken zijn duidelijk berekend op kleine modelletjes en we krijgen onze X5 nauwelijks veilig geparkeerd. We doen onze boodschappen en stellen vast dat het Italiaanse brood niet zo speciaal is. De focaccia is lekker maar naar onze normen behoorlijk zoutig. Blijkbaar wordt het deeg na de rijs en voor het bakken ingesmeerd met pekel en olie. Vandaar...
Op de camping zitten we goed, vlakbij het sanitair. Het sanitair wordt dagelijks goed gepoetst en de douches zijn prima. We genieten van een droge avond en prepareren ons voor een uitstap waar we beiden naar uitkijken. Het schijnt prachtig te zijn. We gaan naar onze normen vroeg pitten en rollen rond 07.00u uur uit ons nest. De boot vertrekt om 09.40u en we willen op tijd zijn. Na het ontbijt en de sanitaire geplogenheden stappen we goedgemutst de auto in. Fidel lijkt verwonderd van zoveel ochtendlijke activiteit maar kwispelt heerlijk op de achterbank en likt in mijn oor. We vinden onze parkeerplek terug aan het zwembad en zijn verwonderd dat het er zo vol staat. Aha.. er blijkt markt te zijn op zaterdagmorgen vandaar de drukte. Met de rugzakken opgespannen vertrekken we richting haven. We zijn perfect op tijd, de zon schijnt prachtig en er zijn amper witte wolkjes te bespeuren. Het wordt een prachtige dag. We komen aan bij de haven aan de ticketbooth die nog onbemand is. Ik heb via mail een bevestiging van de reservatie gekregen met een QR code die, naar zo blijkt moet ingescand worden bij het aan boord gaan. Eitje, zouden dollanders zeggen...
Er komen nog mensen toe en al snel zijn we met een tiental matrozen. Een zwart harige dame en een jonge gast openen ondertussen het ticket stalletje. De dame staat met een dikke stift klaar en begint een wit blad vol te kladden met Italiaanse proza.
Nu is mijn Italiaans niet zoveel soeps maar ik meen toch te lezen dat er met de afvaart een haar in de boter zit... Ik vraag om uitleg... Zonder verpinken vertelt de dame in gebroken engels, dat de afvaart niet doorgaat omwille van slecht weer.... waaaat? slecht weer...? kijk ne keer omhoog madam, er is geen wolkske te zien.... Blijkbaar zijn de voorspellingen voor de terugvaart in de latere namiddag dusdanig ongunstig dat er beslist werd om niet af te varen. De veiligheid kan niet gegarandeerd worden en daar moeten we ons als toerist bij neerleggen. IK heb ook niet veel zin om de boot onder te kotsen op de terugvaart of erger nog, zélf als visvoer te dienen. We zijn teleurgesteld en dat is zwak uitgedrukt. Uit colère doen we dan maar een wandeling naar de pier en ontmoeten er een familie uit Como die al even teleurgesteld is als wijzelf. Toemetoch.... Nu ja Cinque terre loopt niet weg , het ligt er nu al van in de middeleeuwen en zal er nog lang liggen. We hebben bij deze een reden om ooit nog eens terug te keren. We strompelen mee met de massa door de drukke markt vol kledij en andere spullen en kopen vers brood bij de bakker. We bereiken onze auto terug en vertrekken voor een tochtje in de streek. We rijden langs de prachtige kust en komen plotseling aan een file voor een tunnel. Blijkt dat dit een konijnenpijp is met slechts één rijvak en dat het zo geregeld is dat de auto's afwisselen en om het kwartier doorgelaten worden. We hebben dus nog even en omie stapt uit om wat beelden te schieten. We vertrekken terug en rijden de ene na de andere tunnel door. Van de kust zien we uiteindelijk bitter weinig maar wat we zien is mooi. We rijden door een scheepswerf waar de mensen volop liggen te zonnen. Het is een eigenaardig zicht. We rijden kilometers en kilometers en zien nu en dan eens de klaren. Het weer is prachtig en net nu... verstoppen we ons in tunnels. De naam strada della galeria had ons wel iets kunnen doen vermoeden maar dat zagen we maar op het einde.. De eerste mogelijkheid richting binnenland nemen we vast en we rijden door het gebergte terug naar Sestri Levante. Ondertussen is het een stuk na de middag en we komen terug aan op onze kampeerplek alwaar we onze met formaggi en prosciuto geprepareerde focaccia stuutjes opsmoefelen. Na het eten vatten we onze siësta aan en lezen achteraf in onze boeken. We besluiten om 's avonds op het restaurant op de camping een pizza te gaan eten. Naar hetgeen we lazen in de reviews van de camping blijken deze pizza's zéér lekker te zijn en dat moeten we tsjekken natuurlijk. We bestellen een grote pint, we moeten toch niet meer rijden, en een mooie pizza. En... inderdaad de pizza is héél lekker. Flinterdun krokante bodem en goed belegd. We overlopen de dag, betalen 10 euro per pizza (!) en kijken nog wat TV alvorens in slaap te sukkelen. De nachtrust is eerder van korte duur want midden in de nacht begint het klank en lichtspel. Het water valt met bakken uit de lucht, het kletst en buist rond onze oren dat het een lieve lust is. Ik besluit toch om even de situatie te controleren. Het luifeltje doet goed zijn werk en voert de zondvloed netjes af. Zijn wij even blij dat we op keitjes staan en niet zoals onze achterburen op gewone aarde wat snel in een modderbadje veranderde. Onze Duitse buurman is ook wakker en spant wat extra koorden want nu steekt ook een forse wind de kop op. Na een paar uur begint het te beteren en kunnen we nog even de ogen sluiten. Het belooft, volgens de weerman, een kletsnatte zondag te worden. We ontbijten tussen de vlagen door onder de luifel en trekken ons terug in ons Fleuretje. Ik val wel 5 keer in slaap tijdens de zevende dag op tv en na het nieuws van enen, terwijl het even over is, trekken we naar buiten om een happie te eten. Op 400m van de camping vinden we een Italiaan die open is en we worden er vriendelijk ontvangen. De kaart is beperkt maar we vinden ons gedacht. Omie bestelt een spaghetti verde met pistachios en krokante spekjes en ikzelf bestel een mixed grill met een soort frietjes. De plateau vlees rukt aan en is veel te veel voor een nochtans goeie eter zoals ik. Fidel wijkt niet van mijn zijde onder de tafel en smult van de worstjes en het voor mij iets te droge kippenvlees. Omie's portie deegwaren verdwijnt zienderogen en lijkt goed te bevallen. Iedereen tevreden. Het wordt een luie zondag en rond 15.00u starten we Netflix voor een spannend filmke. Moet ook kunnen. We beslissen om op maandag door te rijden richting Toscane en dus ook richting Rome die dan nog op een 400km van ons zal liggen.
We vinden een plekje via internet met goede recensies (agri turisma il colona bij Pomarance). De vriendelijke Mauricio houdt voor ons alvast een plekje vrij.
Het stopt met regenen rond 07.00u, net op tijd dus. We kramen de boel op en tegen 10.00u rijden we richting Toscane. De hemel trekt open en de blauwe lucht verschijnt. Het landschap verandert met de minuut. Het duurt even maar plots zien we ook de typische heuvels mét de typische cipressen opdagen. Wat is Toscane mooi. Ingrid probeert het op foto vast te leggen maar niets kan het échte zicht evenaren. We bereiken Pomarance en Mauricio stelt ons onze plek voor. Een prachtige ruime plek bij de olijvenbomen die al snel van Fidel met een cadeautje besproeid worden. Het zicht op de vallei is mooi. We eten eerst een hapje en voorzien ons Fleuretje van het luifeltje en van elektriciteit voor onze koelkasten. Het is ondertussen lekker warm en we genieten er van. In de latere namiddag doen we wat inkopen en 's avonds prepareer ik een lekkere spaghetti à là opie met een goeie courgette, ajuin, kruiden en vers mager gehakt. De spaghetti kregen we gratis als cadeau dus die smaakt dubbel goed. Na de afwas neemt omie een boek en bekijk ik de avonturen van de rode duivels tegen Frankrijk. Aan de rust hou ik het voor bekeken en dommel in slaap. Het is stil, super stil en de sterren fonkelen uitbundig. Ongelofelijk hoe mooi de sterren hemel er uitziet als het écht donker is.
We worden wakker met het licht en nemen onze tijd voor het ontbijt. Rond 10.30u stappen we in de auto en rijden we naar Volterra, een gekend stadje op zo'n 20 km draaien en keren door een prachtig stukje Toscane. Eenmaal we onze auto veilig konden parkeren trekken we het oude stadje in. We worden al onmiddellijk getrakteerd op een trap tot in de hemel...Met onze conditie trappen we na 50 treden al op onze asem en we zijn nog niet eens halfweg. Fidel is één en al aandacht voor een locale poes die de trap oprent en sleurt ons bijna omver. We komen uiteindelijk boven en vinden onze weg door de middeleeuwse straatjes en stegen. FIdel meent zijn beste maat Marley te zien maar hij is mis. Moe gelopen zetten we ons op een terras aan een marktje en bestellen ons middageten. We eten Lasagne al forno met wat extra verse groentjes toe. Je moet het gewoon worden dat je bij het bestellen er moet aan denken om groenten of rijst of een frietje apart moet bij bestellen. Zoniet krijg je alleen je vlees en that is it....we leren élke dag. Na afrekenen (10 euro voor de lasagne) passeren we nog wat creem winkels, gelateria's genoemd die we voorbij lopen. Sedert we in Italië vertoeven hebben we nog geen creemke gelekt en daar moeten we de komende dagen eens verandering in brengen.
We rijden terug naar ons plekje en doen een middagtukje. Het begint waarachtig te druppelen en de lucht is staalblauw. Enkel één donkere wolk blijft hangen boven ons huisje. Het duurt niet lang en we besluiten eens uit te zien naar een volgende kampeerplek dichtbij Rome, ons uiteindelijke doel alvorens we terug naar het noorden komen. We sproeien nog wat deet tegen de vliegen en de muggen en zoeken wat schaduw onder een olijfboom. Morgen weer een dag en een uitstapje op het gemakje. Bij leven en welzijn tot later zou Jos Gheysen zeggen... Doehoei

Geschreven door Ingridfranky.onderweg