Na een dag of twee deskundig luieren, lezen, beetje wandelen en rondhangen besluiten we op zaterdag eens tot in Eygaliére te rijden. We zijn er vele malen langs gereden maar nog nooit de tijd genomen om het eens te bezoeken.
De zon schijnt heerlijk en de temperaturen zijn ideaal. We rijden het bord Eygalière voorbij en vinden vlotjes een gratis parking van gigantische capaciteit... dat zegt genoeg. We wandelen dit stokoud dorpje in en trekken omhoog naar de ruïnes van de Donjon. Onderweg wippen we even binnen in een tentoonstellingsruimte waar werk tentoon gesteld wordt van lokale artiesten, of althans van mensen die denken dat ze artiesten zijn... Veel verkoopbaars hang te niet tussen maar wie zijn wij..? Bovenop de ruïne krijgen we een mooi vergezicht voorgeschoteld. Dàt alleen is de klim al waard. We dalen terug af en belanden in de kleine straatjes waar ik stiekem hoop om Alain Prost of Hugh Grant tegen te komen want die schijnen hier een optrekje te hebben. Helaas.... We passeren een etablissement met één Michelin ster en een Ferrari F40 en een Morgan tweezitter voor de deur. Hier gaan we niet eten al is het er stillaan de tijd voor. We zetten ons nog even op een bankje en houden Eygalière voor bekeken.
We rijden naar Mouriéz, even verder op.
Mouriéz is heel wat bescheidener zo blijkt. We parkeren op wandelafstand van de centre ville. Het is al een stukje na de middag en de maag laat zich horen en voelen. Veel keuze is er niet en we zetten ons, op aanwijzen van een vriendelijk madamke, aan een tafeltje. We zitten nog niet helemaal neer of daar is ze al met een fles water én een bakje water voor onze Fidel. Die geniet zichtbaar van het frisse water en we voelen ons direct op ons gemak. We nemen de dagschotel en zijn benieuwd wat er komt. Niet zo veel later brengt de dienster ons een mooie brochet van rundsvlees met garnituur van salade en handgesneden frietjes. Het smaakt ons en na het verorberen van het dessert die uit een mooi stukje citroenbavarois taart met fruit en slagroom bestond, betalen we met de glimlach de rekening. Hiervoor krijg je in de Vlaanders nog geen potje mosselen.
We rijden via een grote omweg terug naar onze kampeerplek en genieten nog even na met een glas rosé en wat borrelnootjes.
We geraken op zondag moeilijk uit onzen tram en na de dagelijkse routines moeten we naar de winkel. Er wordt ingekocht voor twee dagen zodat we terug even verder kunnen. Het weer is omgeslagen en nu en dan valt er een drupje. We besluiten toch maar ons luifeltje aan de caravan op te zetten zodat we een droog plekje houden. Ingrid leest verder in haar boek en ik kijk even of er al coureurs te zien zijn. Nog niet maar ik geniet van de discussie tussen vader De Gucht (een notoir attheïst) en pilaarbijter Mr. Rikske Torfs. We eten een stukje brood en na de afwas nestel ik me voor de tv en kijk naar Luik -Bastogne- Luik en zie hoe ze met gezwinde tred door een voor ons gekende streek scheuren. Na -tig keer wegdommelen zie ik Maestro Pogaçar met groot overwicht winnen, groeit mijn ontzag voor de kleine Nys en krijg ik compassie met Remco. Is hij dan toch zo goed niet of was de rit een poco te lang... Soit, na de koers besluiten we er nog even op uit te trekken. We vertrekken richting St Remi en stranden op de parking vlak bij Glanum, de archeologische site waar ik wel trek in heb. We halen een parkeerticket en stappen richting de twee gigantische monumenten langs de grote weg. Eéntje er van deed in 25 voor Christus... al dienst al toegangspoort naar St Remi. De andere werd opgericht ter herdenking van een gewonnen veldslag, zo rond dezelfde periode.
Met veel goeste begeven we ons naar de ingang van de site om vast te stellen dat er geen viervoeters binnen gelaten worden. Jammer maar waar ons springkonijn niet welkom is daar gaan we ook niet. Zo simpel als dat. We wandelen nog wat in de omgeving en rijden de parking af richting Les Baux. We kennen dit kronkelbaantje en verbazen ons andermaal aan de vele parkings aan de voet van Les Baux. Jaren geleden reden we hier bij wijze van spreken met de auto tot bijna bovenaan om het dorp(je)) te bezoeken. Tegenwoordig betaal je al 15 euro voor de parking en moet je dan nog 1.5km stappen om er te geraken. Neen danke. We rijden langzaam door en passeren de oude bauxiet mijnen en steenkappers sites. Langzaam door de olijfboomgaarden kronkelend, landen we terug in St. Remi en stoppen we nog even aan een kanaal die in drie etages naar beneden dendert, vlakbij de camping. Dit kanaal voorziet een groot deel van de streek van irrigatiewater waar de vele fruitboeren dankbaar gebruik van maken.
Tijd om aan het eten te denken. Ik schel de patatjes terwijl het langzaam begint te druppelen.
Na het avondeten is het té erg aan het regenen zodat de afwas blijft staan tot het morgen hopelijk droger wordt. De avond verloopt rustig. Een beetje lezen en tv kijken en rond 10.30u leggen we ons te rusten. Het blijft rustig verder plenzen, de boeren zullen gelukkig zijn alhier.
Vandaag maandag zijn we er weer niet al te vroeg bij . De zon is terug en we genieten van een zalige temperatuur. Sebiet probeer ik onze supersonische oven nog eens om broodjes af te bakken want we vergaten om gisteren brood te bestellen op de camping. Vanavond wordt het een kalkoen filet met ratatouille en gebakken aardappeltjes. Maar eerst nog een boodschapke doen na de siësta.
Hou jullie goed en bedankt voor de leuke reacties ;-)
ps; de hightech supersonische oven is goedgekeurd.. zie foto's

Geschreven door Ingridfranky.onderweg