We hadden al door dat er een Piemontese regenbui verwacht werd maar onze vriendelijke Duitse buurman had ergens op een uiterst betrouwbare weer site gezien dat het wel eens heftig kon uitdraaien, en dat hij alvast zou verkassen. Wijzelf waren dat eigenlijk nog niet van plan maar toen we de situatie even probeerden in te schatten moesten we toegeven dat de plaats die we innamen op deze camping absoluut geen pakken regen kon slikken. We staan onderaan een terrassen camping met achter ons Fleuretje een talud van zowat een halve meter hoog die het water moet tegenhouden van de nog onder ons gelegen sta caravans en bungalowtjes. Ik zag het zo gebeuren en kreeg plots het visioen van een Tielts gezin mét waterhond die wanhopig water en slijk aan het hozen zijn op hun stekje. Neen dank je wel... Al snel namen we het besluit om op woensdag voormiddag het zekere voor het onzekere te kiezen en onze biezen te nemen richting kust. Het onweer was voorzien voor donderdag, dus dat gaf ons tijd.
Na een rustige nacht onder de bomen en een deugdoend ontbijtje zijn we begonnen met opkramen. Rond tien uur trekken we de baan op via de gewone regionale wegen en door het mooie landschap van Piemonte ofte Nutella country. Jazeker de streek is gekend voor zijn teelt van hazelnootjes. In de foto's zie je enkele van dergelijke bosjes. We plannen zo'n 170 km en onze waze assistent heeft berekend dat dit 5 uur van onze tijd zou vergen. Hij heeft gelijk. Het draait en keert dat het een lieve lust is en de ronde punten volgen elkaar in sneltempo op. Je zou er begot dronken van worden zonder te drinken. De rijstijl van de Italianen zijn we ondertussen wat gewoon en we laveren vlotjes mee. Onderweg kijkt mij copiloot uit naar een kampeerplekje ergens aan de zee. We stoppen even en geen van de drie gecontacteerde campings heeft plaats voor een caravanneke. Dat belooft. Het is echter nog vroeg en we weten dat de campings meestal vollopen na vier uur in de namiddag dus we wagen het er op. Ondertussen ruilden we de regionale wegen voor autostrade wat het terug een beetje laat vooruit gaan. De prachtig gelegen camping, boven op een heuvel met prachtige vergezichten kondigt al aan de poort aan "complet". Ik probeer zonder schade ons getrek te keren en we vervolgen onze weg terug naar beneden. De volgende uitgekozen camping idem. Na wat geblader bel ik een camping op beneden in het dorp. Daar hebben ze plaats. We bekijken de ligging en zien dat de camping net niet OP de autosnelweg ligt. Daar gaat de rust en kalmte denken we. Nu, we zijn al blij dat we een plekje hebben en nemen wat we kunnen krijgen. Het geluid valt precies nog goed mee. De camping is klein, oud maar proper en net. We krijgen een plek vlak bij het sanitair en staan op vers gestorte fijne gravier. We nestelen ons en bouwen meteen onze luifel die we vastzetten met een paar extra piketten en spankoorden tegen de vlaag die op ons afkomt.
We hebben nog patatjes boontjes en een Italiaans koteletje zodat we ter plekke kunnen blijven om te eten. Het smaakt.
De nacht verloopt rustig en kalm en pas rond 05.30u horen we de eerste druppels vallen. Een half uur later breekt de hel los... Een stortbui die een vol uur duurt, vergezeld van alle klank en lichtspellen die je maar kunt denken. De luifel houdt goed stand en leidt alle water netjes af. We kruipen dicht tegen elkaar onder ons dekbed en fidel aan onze voeten. Die betrouwt het niet ver maar doet niet moeilijk. De storm gaat over in hevige regen en tegen 10.oou lijkt het ergste voorbij en piept de zon alweer door de wolken. We hebben deze bui goed doorstaan en dit zonder schade. We doen enthousiast onze wandelsloeffen aan en vertrekken richting stadje én de zee. We denken van aan de zee iets te eten zodat we 's avonds niet hoeven te koken. De camping ligt zo'n 6000 stappen van de zee en we lopen door oude straatjes met mooie gevels. We passeren enkele oude "villa's" mooi gelegen onder de palmbomen. De concentratie aan eethuizen en gelateria's neemt toe en we komen aan een stukje strand waar duchtig gezwommen wordt. We blijken op een soort schier eilandje te zitten waarbij, als we ons 180 graden draaien, we een ander stukje strand ontdekken. We lopen even tot aan het water en Fidel neemt en slok van het zoutige water. Hij trekt een vieze snuit en schud zijn kopje.
We lopen de dijk af en zien de wolken boven onze hoofden samenklitten. Hier wordt iets gebrouwen boven onze kop.. Even verder staan we de menu kaart van buiten te leren en worden we aangesproken door een Italiaan met een schortje aan die duidelijk al gezien had dat we grote honger hadden. Hij begint zijn lesje af te rammelen en ziet al gauw dat we er niks van snappen.... Antipasti, primo, secundo,... waarom spreekt iedereen geen westvlaams eigenlijk...? Ik vraag in mijn roestig geworden engels wat de "day special "is. Ik weet uit mijn jarenlange culinaire expertise (ahum) dat je niet veel kunt misdoen hiermee... als je sjanse hebt.... En dan denk ik niet aan die ene keer dat de menu du jour ""andoullette" was... bweurk.... We laten ons verfazelen en nemen plaats op het mooie terras om na drie minuten te mogen verhuizen naar binnen wegens een beginnende regenbui. Goed en wel gezeten, begint het daar alweer te gieten. De goten en afvoeren zijn duidelijk niet op deze hoeveelheden water berekend en het regenwater zoekt zijn gemakkelijkste weg. Gelukkig de zee is nog niet vol en we zitten behoorlijk droog.
We hadden begrepen dat het dagmenu bestond uit veel vis en daar hadden we wel eens zin in. Er wordt een schotel op verhoog aangebracht waarop de fruits de mer naar ons lagen te lachen. Mosseltjes goed voorzien van look, verse mini sardientjes, tartaar van tonijn, gefrituurde inktvisjes, gefrituurde courgette en worteltjes en veel andere voor ons onbekende snoeperijtjes. We eten, zoals we dat van thuis uit geleerd zijn, netjes ons bord uit en sloeberen ons pintje bier uit. Voila dat was lekker. We ontvetten onze pollekes en de dienster komt alles weghalen. De man met het schortje komt vragen als het gesmaakt heeft en mompelt iets van primo piatti. We kijken elkaar aan en schieten in een kramp... Wat we net weggewurmd hadden bleek het voorgerecht...? Enige tellen laten komt de dienster met voor elk een mooi bord pasta voorzien van diverse schaaldieren, mosselen, vongole, pulpe, inktvisjes enz.. We laten een stil boertje en vallen aan.. Lekker is een understatement. Die Italianen (al bleek het later een Indische kok te zijn) kunnen wel degelijk koken. Ik bestel nog een fles eau de pompe frizantte en lepelen op het gemak verder. Buiten giet het water maar we zitten droog, niemand heeft haast. De regen houdt op en we betalen de rekening. Voor 25 euro de man, drank inbegrepen hebben we schitterend getafeld. Leve de congé.. Poepedikke wandelen we terug naar de camping in de hoop dat alles er nog staat en niet weggespoeld is. Na nog eens 6000 stappen komen we aan bij Fleurettje en installeren we ons in onze ligstoel met de voetjes in de lucht. Het leven is kan lastig zijn... doehoeiiiiii

Geschreven door Ingridfranky.onderweg