Hallo beste kijkbuis kinderen!
Al enige tijd rijpte het idee bij ons om eens te gaan rondtrekken in Italië. We willen dit graag opnieuw met jullie delen als je daar goeste voor hebt.
Hiervoor trekken we toch enkele weken uit en hopen zonder tegenslagen het gestelde einddoel Rome te kunnen aandoen.
Net zoals meestal vertrekken we met een minimum aan voorbereidingen in de zin van welke wegen, welke campings enz.... We laten alles op ons afkomen en plukken de dag. We weten vaak 's morgens niet waar we 's avonds gaan slapen. We reizen met onze pseudo mobilhome (ons caravanneke) van hier naar daar en hebben de luxe dat we onze auto hebben om hier en daar de stad of het platteland in te trekken om één en ander van dichtbij te gaan bezoeken. Let wel dit wordt een reis van mogen en niet van moeten. Er zullen ook veel rust dagen inzitten en dat zul je wel merken aan de verslagen. Als we een dag op onze luie reet liggen dan ga ik daar niet veel over neerpennen.
Naar goeie gewoonte rijden we naar Frenet om daar nog even het nodige te doen. Het gras eens afrijden, de mol te verschalken en de kobbenetten een keer afdoen vooraleer er huurders aankomen om er hun vakantie te houden.
Het plan is om te rijden op zondag. Het ontbreken van vrachtverkeer op zondag is een luxe en maakt reizen toch wel wat prettiger.
Rond 09.00u pikken we ons 40 jaar oude caravanneke aan en vertrekken richting E25 naar Luxemburg. We houden een stop om onze (grote) tank te vullen met goedkoop Luxemburgs spul aan 1.52€/L en sjezen richting Frankrijk. We nemen richting Reims, Dijon en stellen vast dat het voor geen meter vlot. Om de zoveel kilometers vertraging voor werken en andere wegversmallingen. We besluiten onderweg om later de Mont Blanc tunnel te nemen om Italië binnen te trekken. We willen immers de Aosta vallei eens doorkruisen. We nemen richting Bourg en Bresse en rijden verder richting Geneve en Chamonix. Het weer wordt langzamerhand mottiger en de temperatuur zakt 10 graden naar rond de 20°C. In de verte doemt de hoogste berg van Europa op en we naderen de tunnel, waarvan we via de radio vernamen dat hij straks voor maanden sluit. Immers op 2 september gaat hij dicht tot in december voor werken. Fidel ligt op de achterbank te ronken en laat alles onder hem voorbij schuiven. Het weer wordt alsmaar slechter en we krijgen een forse hagelbui te verwerken. Ondertussen wordt de campinggids geraadpleegd en vinden we een camping die ons aanstaat in de buurt van de stad Aosta. Ondertussen is het al rond 18.00u geworden en kijken we uit naar het einde van de rit.
De ingang van de tunnel doemt op in de verte en na wat spaargeldbochten komen we aan bij de kassa. Het viel ons behoorlijk op dat hoe dichter we bij de tunnel kwamen, hoe minder caravans en mobilhomes we zagen. Wellicht speelt de prijs van de overtocht wel een rol. Voor 52 euro en een kluts rij je van Frankrijk naar Italië door deze konijnen pijp. Maar je moet ergens besparen natuurlijk.... vandaar.
We sjezen door de eindeloos lijkende pijp. We mogen er maximum 70 per uur en je moet er 150m afstand houden van je voorligger. Het rijdt relax en rustig. Na een dikke 11km komt er licht in de duisternis en verlaten we de tunnel, om er een nieuwe in te duiken, en dan nog één, en dan nog eentje. Kortom we doen zeker 20 km aan tunnels vooraleer we iets of wat op de goede weg richting Aosta rijden. Het landschap of hoe je het noemt valt dik tegen. Veel industrie en verlaten industriële panden passeren de revue.
We houden halt in een voorstadje van Aosta "Sarre" en vinden er de camping, je raadt het nooit, "monte Bianco". We krijgen er een stekje en zetten de caravan op zijn plek. De camping ligt op 50m van een drukke weg die behoorlijk wat lawaai genereert. Jonge gastjes met snerpend luide brommerkes en mannekes met hun klakske achterstevoren op hun kop scheuren in gevampte Fiatjes door de straat. DIt wordt een nachtje met hindernissen... Pech, bij het opzetten stel ik vast dat er geen verlichting is in de sleurhut. De 12 V voorziening laat het afweten en tot overmaat van "ramp" blijkt het 9V pieleke in mijn meettoestel luizeplat. Ik kijk de leidingen na en stel vast dat de 220V wél doorkomt. De transfo misschien? We reden immers door een paar helse onweersbuien...ergens water ingedutst? Ik vind nog een pulleke contactspray en besluit alle contacten in te sproeien en de pinnekes van de stekkers een beetje wijder te zetten... Succes!!! we hebben licht.
De maag knort en we vinden een pizzeria op wandelafstand van de camping. Eénmaal de pizza opgediend werd (ze hadden wel tijd nodig...) was onze halve liter bier bijna op en verdwenen de pizzastukken vlotjes in de maag. Om 22.00u konden we ons neervlijen. Zoals gezegd.. van slapen kwam er niet zoveel in huis. Rond 04.30u rijden de mensen naar hun werk en dat moet blijkbaar lawaai maken.
De volgende morgen rond 08.00u uit de veren en na de dagelijkse hygiëne kramen we de boel maar op. Hier langer blijven heeft weinig zin. Rond ten tienen rijden we weer de weg op en rijden richting Aosta stad om dan langere tijd richting Milaan te volgen. We willen de vallei zien en besluiten dan maar geen tolwegen te nemen maar wel de gewone wegen. Het schuift natuurlijk traag en over de geplande 170km en we doen er een viertal uur over. We maken kennis met de beruchte rijstijl van de Italianen. Die zijn er heilig van overtuigd dat een volle witte lijn op het midden van de weg er louter om decoratieve redenen gespoten werd. De snelheid varieert van 30 naar 50 naar in het beste geval 70. Dat gaat voor de meeste Italianen véél te traag en ze vegen aan alle regeltjes hun voeten. Ze weten de fel oranje gekleurde flitspalen perfect te lokaliseren en drukken bij het passeren hiervan duchtig op de frein. De Aosta vallei maakt op ons in elk geval bijzonder weinig indruk. Het landschap is ondertussen mooier, lieflijker en landelijker, dat geeft moed. De provincie Piemonte verwelkomt ons met grote borden langs de kant van de weg.
De rode wegen op de kaart gaan over in gele wegen wat er op duidt dat we ons doel naderen. Agliano terme wordt ons doel. Met camping International Le Fonti hebben we een akkoord dat ze voor ons wel een plekje hebben. Inderdaad, een gladde Italiaan met veel pretten in zijn gat geeft ons de keuze tussen een paar plekjes.
We installeren ons dus vlotjes en Fidel doet waar hij het beste in is nl. slapen... We hebben tijdens de rit een stop gemaakt bij de locale Lidl en met de Penne rabiata, een pot tomatensaus en twee grote stukken gesmoorde zalm prepareer ik een welsmakend geregje. Afwassen gebeurt in het donker want het is ondertussen 21.00u voorbij. Via ons nieuw tv systeem kunnen we ook nog het Journaal even meepikken. Het werkt prima. Een oplossing om mee te blijven en voor de regendagen die er blijkbaar aan zitten te komen.
We zitten hier midden enkele vriendelijke Duitse kampeerders die van zodra ze snappen dat deze Belgen Duits verstaan en spreken, niet te houden zijn. We krijgen info en kampeertips op papier net zoals ze met de Belgen nog iets goed te maken hebben uit de verre geschiedenis... (foei Franky)..
Ondertussen is het hier 30 graden en zitten we happy onder de bomen. Vlakbij staan hazelaars waarvan de hazelnoten op de grond liggen. We moeten nog even gaan rapen straks. Vandaag zal er niet veel meer volgen. Het wordt een rustdag en brei langzamerhand een eind aan dit verslagje. 't is te zeggen het tweede verslagje.. het eerste bleek plots verdwenen en ik weet nu weer waarom je tekst nu en dan manueel opslaan altijd een goed idee is... Allee ciao, ciao tot later ne kji
Franky Ingrid en soezende Fidel....

Geschreven door Ingridfranky.onderweg