Na een prima nachtje in een bed met een authentieke ressortbak (die weliswaar prima lag), een lekker ontbijt, een verfrissende douche en een kakwandeling met Fidel, trekken we de deur van ons appartement achter ons dicht.
Ingrid stipte een aantal bezienswaardigheden aan op Google maps die ons feilloos begeleidt. We wandelen anderhalve kilometer vooraleer we het oude stadscentrum bereiken. Voordien laveren we langs de belangrijke aders van de stad. Ongelofelijk hoe snel en vlot het verkeer loopt. Je wordt er zowat duizelig van. De koffie- en ontbijtbars doen gouden zaken. Net zoals ik, een uur geleden, zoeken veel mensen met een hondje een geschikte plaats op waar het beestje zijn gevoeg kan doen. De stad is er goed op voorzien en om de hoek liggen mini parkjes voor dit doel bestemd. Langzaam openen de kleine winkeltjes de luiken waarvan ik zeker ben dat er veel zullen tussen zitten die vanavond het zout op hun patatas niet gaan verdiend hebben. Soit, mijn probleem niet denk ik, terwijl ik bijna uit mijn sokken gereden wordt door één van de vele scooters die het verkeer rijk is.
We komen bij een grote toren ( tour de quart) aan die het begin van de oude stad aankondigt. De toren is vrij toegankelijk en met onze nog frisse onderdanen besluiten we de honderden trappen te bestijgen en wat panorama foto's te nemen van de Valenciaanse daken. Fidel trapt vlotjes mee en lijkt van hoogtevrees geen last te hebben. Wat van ons niet kan gezegd worden en we laten dan ook het laatste stukje draaitrap voor wat het is. We krijgen een mooi panorama over de stad te zien en schuifelen na een kwartiertje terug naar beneden. We vervolgen het pad dat Ingrid in gedachten hadden komen door pittoreske straatjes en steegjes langzamerhand in de kern van de oude stad. Vele muren zijn onderhanden genomen door street art artiesten, de ene met duidelijk meer talent dan de andere. Er zit veel brol tussen maar ook pareltjes. De naam Banksy hebben we er echter niet tussen gevonden.
We komen op een aantal prachtige pleinen met marmeren tegels geplaveid, de derde grootste stad van Spanje waardig. De stad is netjes verzorgd en overal lopen oranje mannetjes en mevrouwtjes het achteloos door toeristen achtergelaten vuil, op te ruimen. We schrijden verder en langzamerhand worden onze neuzen geteisterd door heerlijke geuren. Het is dan ook dan een stuk na één uur en we besluiten uit te kijken naar wat versterking. De Valenciaanse paella is wereldbekend en dat zal het worden. Het wordt overal aangeboden voor 10 à 15 euro maar dan krijg je echt toeristen kost. Dan wordt er uit een paellapan van anderhalve meter diameter opgeschept en je mag bij zijn als je een stukje kip terug vind tussen de met curcuma gekleurde rijst. Saffraan (duur) zoals het hoort komt er niet aan te pas en dàt is toch wel zoals het hoort.
We hebben sjance, we vinden een zaakje waar de échte Paella Valenciana geserveerd wordt. We zetten ons in een gezellig hoekje waar Fidel op zijn gemak zit en onder een gasstraler die ons eigenlijk wel deugd doet in onze nek, alhoewel het buiten 16 graden en dus geen koud is. De ober brengt ons een tegeltje met een QR code op en zegt .. "menu" of iets in die aard. Ik heb het wel begrepen en denk bij mijn eigen, amai dat is het een modern spel. Je kunt hier zomaar zelf alles bestellen. De QR code wordt ingescand en ik krijg de menu te zien met al het lekkers op. We gaan dus voor een grote fles spuitwater met de Paella waarvan de gedachte alleen al het water in de mond doet komen. Probleem... ik druk met vol enthousiasme op de keuzemenu maar er gebeurt niks.... nogmaals... niks... oeie 't is weer niet raar... plug and play wordt plug and pray... Ik wuif de ober dichterbij en zeg dat zijn spel niet werkt om te bestellen. Hij schiet daar in een lach en expliceert in zijn beste engels dat je via de menu alleen kan kijken en niet bestellen... Ze zijn dus vooruitstrevend maar nog niet zó vooruitstrevend als ik gedacht had. Bestellen moet je blijkbaar mondeling aan de ober doen. Wat een afknapper... We bestellen dus de paella en krijgen meteen als commentaar dat dit zeker een dik halfuur onderweg zal zijn. Zo hoor ik het graag. Wil zeggen dat hij ter plekke vers geprepareerd wordt. We hebben een beetje wachttijd er wel voor over. Al is een halfuur wachten met honger toch wel lang en ik bestel een portie "sepia con mahonesa" en een portie brood. De ober brengt ons een ruime telloor met witte brokken overgoten met een lichte mayonaise en iets zwart erop wat achteraf zwart gekleurd zout blijkt te wezen. Niet slecht en een goede tijd passering. Ook Fidel trekt zijn neus er niet voor op en dat zegt al veel.
Na een tijdje wordt een prachtig pan op tafel geschoven en kunnen we proeven. Heerlijk is een understatement. De rijst geurt heerlijk en de stukjes kip en konijn zijn mooi gaar. De randjes van de pan zijn mooi aangebakken en dat maakt het verschil met hetgeen je elders opgediend krijgt. Verse snijboontje en knoerten van witte bonen liggen er ook tussen waarvan we vrezen voor degenen die vanavond zullen achter ons lopen... of liggen..
Na deze heerlijke maaltijd zetten we onze tocht verder en aanschouwen de prachtige bouwwerken uit een ver vervlogen tijd. We passeren ook modernere gebouwen die vaak ingepalmd worden door de lokale universiteiten. We nemen nog een brood mee uit een lokale bakkerij en lopen of betere slenteren op het gemak terug "huiswaarts" Onze onderdanen doen pijn en we hebben gezien wat we wilden. Morgen, rijden we nog eens door de haven en langs de kust en rijden dan door naar ons verblijf voor een maand.
Op het appartement gekomen verfrissen we ons en poefen ons in de zetel. Boekje en mails lezen, glaasje rood erbij, dat is ook congé. We kijken naar al de miserie op het nieuws en proberen dan een paar gemiste programma's op te vissen. Moe maar content vallen we in slaap. Valentijn was speciaal dit jaar... tot morgen..

Geschreven door Ingridfranky.onderweg