Gisteren avond rond 18.30u binnengevallen bij onze vrienden, Bea en Rudi. Wat een heerlijke mensen zijn dit. Na een rijk gevuld professioneel leven hebben deze levensgenieters zich gevestigd in een klein dorpje aan de voet van de Pyreneeën. Ze verblijven hier van in maart tot in november. De avond verloopt prima. We ondervinden een formidabele gastvrijheid en op een flesje meer of minder wordt er niet gekeken. Bea blijkt een ware keukenprinses en Rudi een meester in het bakken van een heerlijke côte a l'os. De Franse gewoonte al goed ingebakken ronden we de maaltijd af met "du fromage" en een heerlijk zelfgebakken abrikozentaart. De herinneringen uit de tijd dat Rudi en Ingrid samen in Antwerpen bij de NMBS werkten volgen elkaar op. Moe van het overdadige eten en andere vloeibare dingen zoeken we ons bed op. Echter... blijkbaar hadden Rudi en Ingrid één en ander bekokstoofd waar ik niks van afwist. Namelijk om 12.00u pile, apero chez Francis in het dorp.
Wat langer geslapen dan normaal... een mini ontbijtje met het heerlijke lokale brood. Beetje rondhangen, wat PC werk doen en rond 12.00u vertrekken we naar het dorp. In een plaatselijk wijnhandeltje met bar vinden we onze vrienden terug in een uitgelaten sfeer. We worden verwelkomd als zijn we al jaren de beste kennissen van elkaar. We schuiven bij en de rosé vloeit rijkelijk. Francis, eigenaar van de zaak haalt een plank uit zijn keuken met kaasblokjes, patébroodjes, salami van de regio, en nog tal van leuke dingen. We merken dat Rudi en Bea hier kind aan huis zijn. Plots duikt er nog iemand op.. De lokale entrepreneur, waarvan zijn naam me nu ontsnapt, wipt binnen en schuift aan. Er wordt gelachen, met elkaar de draak gestoken en we zijn blij als we 30% van de conversatie in het patois van de streek kunnen volgen. De tijd vliegt voorbij en plots krijgt Francis het idee om aan de overkant van de straat te gaan eten. Er is een pas recent geopende bistro en die schijnt goed te zijn. Hij loopt even om te zien of er plek is en ja hoor. Binnen een 1/2uur kunnen we eten. Opnieuw vloeit de wijn rijkelijk. Het voorgerecht, een rijstsalade met vinaigrette, het hoofdgerecht, frietjes met een stoofpotje van varkensvlees en een stukje flan als dessert. Koffie voor wie wil en evt. een digestief kruidendrankje. De sfeer is uitbundig en we voelen ons welkom. De entrepreneur zegt zelfs in een stil momentje "wat een heerlijk leven hebben we hier toch" ik wil hier nooit meer weg. Dit beamen Rudi en Bea en ik kan ze goed volgen. Het leven is hier incompliqeé, met veel respect voor elkaar. Heerlijk. Je gelooft het niet maar nadat we de (kleine) rekening betaald hebben worden we nog gevraagd om bij Rudi en Bea een biertje te gaan drinken.... waar blijven die mannen dat gieten...? We bedanken beleefd en kunnen niet langer weerstaan aan de lokroep van onze fauteuil op de camping. De wijn klotst in onze buiken en de maaltijd moet verteerd worden. 10 minuten later vatten we de siesta aan. Fidel bekijkt dit allemaal met loze ogen en verorbert een laatste stukje côte a l'os overschotjes. Hij legt zich op zijn witte troon en valt net als wij in een gelukzalige slaap. Aan deze dag gaan we nog lang plezier hebben... à demain!!

Geschreven door Ingridfranky.onderweg