02.00u,.... een zwaar gegrom maakt ons wakker. Ik wip uit bed en zie nog net een zwaar zoeklicht over de camping zwaaien. Een grote heli met rode en witte lichten trekt over om na een minuutje terug te keren en op lage hoogte met zwaar gebrom, over onze hoofden te passeren richting sportveld. Hier blijft hij stilhangen en zet uiteindelijk voet aan grond. Zowat een uur later horen we de heli terug vertrekken. Deze maal blijf ik liggen en het geluid trekt weg. Wat er juist gebeurd is, geen idee. Ik vermoed dat het een heli van de hulpdiensten was die iemand kwam ophalen met acute problemen.
We duikelen rond 08.30u uit onze muit en maken ons klaar. Het weer is niet wat we verwacht hadden. De lucht is bewolkt maar het blijft droog. We lummelen wat rond de caravan, lezen de mails en een stuk in een boek en rond 11.00u vertrekken we. Het duurt even vooraleer we op de juiste baan zitten richting Bemposta. Het landschap schuift voorbij. Spectaculair mooi is het niet, gewoon mooi en rustig. Vele olijfboomgaarden, hier en daar wat druiven maar ook enkele amandelbomen. Het gaat goed op en neer en we zien een wegwijzer naar de stuwdam op de Douro. We zagen reeds een tijdje dat we naderden aan de toenemende hoeveelheid pylonen en hoogspanningskabels.
We lopen wat rond en krijgen een mooie kijk op de centrale vanwaar de zware kabels vertrekken. We staan zowat onder de hoogspanning en we voelen de zinderingen door ons lichaam trekken. Je voelt als het ware het spanningsveld. Vlak over de brug over de stuwdam zien we het bord "Spanje". Ook proximus stuurt al zijn berichtje uit dat we in Spanje zitten. Dit klopt niet en principieel zoals we zijn keren we ons kar. Spanje is voor morgen...
We doen nog wat piepkleine, godvergeten dorpjes aan waar we langzaam doorfietsen. Er is daar niks... vele boerderijtjes, vervallen dorpshuizen, soms een cafetaria/ snackbar en verder niks. Troosteloos om hier te wonen.
Via een slingerbaan rijden we verder door het Toscaans aandoende landschap. De hoop om onderweg iets te kunnen knabbelen voor middageten moeten we laten varen en we komen terug in Mogadouro. Op het marktplein vinden we een restaurantje met tafeltjes op de stoep. Ingrid stapt uit en vraagt of we er iets kunnen eten op het terras want dat we een hondje bijhebben, Dat is geen probleem en we worden door de kok himself, inclusief de witte koksmuts ontvangen. Het dag menu is "superbe" verklaart hij ons in goed Frans. We geloven hem op zijn woord en nemen het dagmenu voor de ronde som van 13 euro... De dagsoep wordt opgediend en smaakt heerlijk. Een groentensoep waarin de klassieke, prei en selder maar ook pompoen te vinden is. We hadden iets verstaan van côte de veau als hoofdgerecht met aardappelen en groentjes in een saus. Laat maar komen. De ober brengt een grote schaal met alles erop en doet de eerste bediening. Het vlees is boterzacht en is wat wij zouden klasseren onder een schoon stukske soepevlees of boullie. Fidel maakt er geen probleem van dat er een beetje vet aan hangt en wij eten met smaak ons bord leeg. Het is wat ongewoon maar lekker. De boontjes en gestoomde worteltjes vergezellen het geheel. Eigenlijk al voldaan, krijgen we de kaart met de nagerechten. We bestellen een charlotte pudding, inclusief de lange vinger koekskes. Niets mis mee. De kok met zijn vlekkeloze muts op komt polsen naar onze ervaringen. Hij vertelt ons dat hij van origine Portugees is en in het dorp geboren is, maar jaren in Fontainebleau bij Parijs gewerkt heeft. Hij verkoos evenwel toch de Portugese way of life boven het stressvolle leven in Parijs. We betalen de gepeperde rekening van 26 euro en trekken naar de supermarkt voor brood en drank (spuitwater wel te verstaan). De camping ligt er stil en rustig bij en we zoeken onze ligzetels op. Na een half uur horen we geknal.... Weg rust. Blijkt dat we hier op 200m van een buiten schietstand staan en dat er op zaterdagnamiddag duchtig op los mag geknald worden met allerlei kalibers. De knallen volgen elkaar op en van een tukje doen komt niks in huis. So be it. We duiken in onze boeken en verbranden zo de namiddag. Een uurtje geleden hebben we ons luifeltje afgewassen. We staan hier onder een paar bomen die van die plakdruppels afgeven. De ganse luifel plakt als een lekstok. Gelukkig lost het prima op in een beetje lauw water met dreft We gaan nu nog een boterhammeke eten en dan een beetje opruimen. Morgen plannen we een langere rit, als we goesting hebben. Zoniet zal het een kortere worden. We plukken de dag. salutos!

Geschreven door Ingridfranky.onderweg