Plotseling hoor ik eigenaardige geluiden aan de disselkant van de sleurhut... ik kijk op mijn horloge, het is 02.00u in de nacht. Ik hou mijn adem in en probeer geconcentreerd te luisteren. Naast mij is er eentje een Portugese kurk eik aan het vellen. Onze super-de-luxe waakhond doet naarstig mee.
Ik overdenk de mogelijkheden.. Zou onze Nederlandse buurman nù al aan het opruimen geslagen zijn... dat kan niet, zo midden in de nacht. Het geluid blijft aanhouden en ik kan het niet thuiswijzen. Ik trek een gordijntje weg en alles lijkt rustig. Ook het geluid stopt even. Ik besluit toch even het bed uit te komen en een kijkje te nemen. Ik doe de caravan deur voorzichtig open en sta oog in oog met twee kanjers van honden die wellicht evenveel verschoten hebben als ik. Je ziet immers niet alle dagen een kloeke ongeschoren Belg in pyjama. Ik zie niet elke dag twee vreemde honden van het Mechelaar formaat bij nacht en ontij. Ik verschiet mij het pleuris en kan niets meer uitbrengen dan een langgerekte KSSSSSSSSSS.... Ze draaien zich om en zetten het op een lopen richting uitgang van de camping. Ik kijk even rond en zie dat de inhoud van onze vuilbak, die we altijd aan de zijkant van de caravan hangen, op de grond uitgespreid ligt. Het papier van de keukenrol die ik gebruikt heb om het grill rooster op te kuisen ligt in tienduizend stukjes gescheurd, de patattenschellen erbij. Ik ruim alles een beetje op en kruip terug in bed. Het dekbed kan ik niet verdragen wat het is broeiend heet. Ik ben terug aan het indommelen en plots is dat geluid er terug. Ik herken het direct. Die twee pummels zijn daar terug... Ik neem mijn sterk looplicht en vlieg naar buiten. Ik heb nog niet dikwijls twee honden zo snel zien lopen. Ik heb dan maar de vuilbak in de disselbak gestopt en daarna kon ik eindelijk verder proberen te slapen. Ik heb ze niet meer gehoord of gezien. Tot daar het nachtelijke entertainment.
Rond 07.45u worden we wakker, het zonnetje priemt al door de gordijntjes. Ik kijk nog even op de tv naar de herhaling van het late nieuws en we schieten in gang. Buiten is alles nog rustig, maar niet voor lang. Ingrid geniet van haar koffietje, ik check de mails. De strontprocessie komt op gang (voor de niet kampeerders... de kampeerders passeren om hun chemische toiletten te gaan uitgieten). Er heerst een bedrijvigheid van jewelste en we besluiten nog even te wachten om ons te gaan douchen tot de vlaag is gaan liggen. Rond 09.30u blaast de eerste camper van de Hollandse invasietroepen de aftocht. Het grijze mannetje die gisteren als eerste de invasie inluidde zit geconcentreerd achter zijn stuur, zijn mevrouw houdt zich vast aan een notitie plankje en ze zwaaien bij het voorbij rijden naar de rest van de Hollandse troepen. Amper tien minuten later vertrekt nummer twee en drie en vier en.... zo gaat het een uurtje door. De camping komt terug op zijn plooi, de rust keert weer en we nemen opgelucht adem. Ook de indigestie op de camping wifi lijkt opgelost. Ondertussen is ons ontbijt gegeten en zijn we fris gewassen. We relaxen een uurtje in de ligzetel en besluiten even de benen te strekken. Fidel is onmiddellijk akkoord en staat vol ongeduld te kwispelstaarten. Vlak aan de ingang van de camping stroomt een bron. Een bron die door de lokale bewoners gebruikt wordt om hun watervoorraad aan te vullen. Bidon na bidon wordt er gevuld. Fidel lest er even zijn dorst en we vertrekken. De weg naar het kasteel is sterk stijgend en we zijn met de slag wakker. Na enkele tientallen meters begroet een kleine keffer ons met zijn irritant geblaf. Fidel loopt het mormel gewoon voorbij. Braaf beest. We bereiken een klein kerkje aan de voet van de ruïnes van het plaatselijke kasteel. Veel is er niet meer over van dit kasteel uit de elfde of twaalfde eeuw. Het uitzicht rondom is echter wél de moeite. Met een beetje verbeelding, en dan zonder de cipressen kun je het landschap vergelijken met dat van Toscane. Veelkleurige lapjes grond en weinig huisjes. Opnieuw worden we "begroet" door, dit maal een zwarte labrador met obesitas. Het lijkt een goedzak maar dat weet je nooit. Hij komt wat te dicht naar mijn goesting, reageert niet op mijn stem en krijgt als gevolg hiervan een kei tegen zijn tronie. Dit doet hem omkeren en terug weglopen. We stappen de stad in en komen aan een oud klooster waar nu blijkbaar de provincie diensten in gehuisvest zijn. We worden verwelkomt door de Heilige Sint Franciscus en een paar vogeltjes. Iets verderop komen we op het stemmige marktplein met veel cafeetjes en restaurantjes. Van de campingbaas hadden we een lijstje gekregen met de goede plekken. We hebben er een paar van gevonden maar overal prijkt een rode sticker op hun vitrine dat hondjes niet welkom zijn. Ewel wij dan ook niet en ik besluit vandaag opnieuw zelf te koken. We kijken uit naar een bakker maar die vinden we niet onmiddellijk. Bij deze temperaturen (het begon de dertig graden te naderen) hebben we een droge keel en daar zijn oplossingen voor. We kopen ons een pint, die vlotjes naar binnen schuift en laten onze voeten wat rusten. Na het betalen van de formidabele som van 2 euro wandelen we verder. We zijn ondertussen al op een behoorlijke afstand van de camping en besluiten terug te keren en de rest van ons brood te verorberen. Het is ondertussen al na 14.00u. Terug bij de bron gekomen krijgt Fidel een frisse douche en hij laat het mooi gebeuren. Het beestje heeft het warm en de wandeling was ver genoeg. Het tarmac heeft ondertussen een behoorlijk hoge temperatuur. Verder wandelen is ni et meer verantwoord. We houden ons een paar uur laag bij de grond en onder onze privé boom is het goed. Rond 17.00u ga ik alleen wat inkopen doen voor vanavond en het ontbijt van morgen. De beenhouwerij in de supermarkt is niet veel soeps.. Het vlees is niet echt aantrekkelijk en ik moet even zoeken. Ik vind een plateautje met een paar schellen die op kotelet lijkt. Het blijken koteletten te zijn zoals wij ze kennen maar nog eens in twee gekapt en gesneden. Onnodig te zeggen dat het beentje hierbij versplintert en je hierdoor goed moet opletten bij het eten. Op de tafelgrill zijn ze in een halve seconde gebakken.... We prepareren er een koude pasta bij met erwtjes, champies en zoete mais en een beetje mayo bij en dit glibbert goed binnen. De krekels zijn ondertussen in gang geschoten en het wordt stillaan donker. We gaan ons zweet nog eens afspoelen en gaan straks slapen. Bij leven en welzijn tot morgen. Dan gaan we een ritje met de auto doen in de streek, de airco in de auto zal deugd doen want het belooft weer heet te worden. gegroet! ave!

Geschreven door Ingridfranky.onderweg