Wat langer geslapen dan anders en er een rustig voormiddagje op nagehouden. Het weer is droog, bewolkt maar een aangename temperatuur, een stuk boven de 20°. Ik lees wat verder in mijn boek van Arséne Lupin. Ik ben er niet echt wild van en twijfel of ik het zal uitzitten. Ingrid breit ondertussen verder aan een pull.
De campers kramen hun bazaar op en zonder een woord te zeggen muizen ze eruit. Er zijn toch vriendelijke mensen op de wereld. Een tijdje later komt een Brit een vrije plek innemen. Hij blijkt al in hetzelfde bedje ziek en doet zijn smikkel amper open, zelfs niet als ik voorstel om zijn caravan op zijn plek moet helpen trekken.
Tegen etenstijd bereiden we een paar crocques op vlaamse wijze. Dat lukt prima op onze tafelgrill en aangezien den elentriek straf genoeg is kunnen we deze goed bezigen.
We maken ons klaar en verlaten de camping. We rijden de stad uit op een weg dat naar mijn inziens deel uit moet maken van een race circuit. We passeren ook een plein waar bandenbuffers opgeslagen zijn. Inderdaad Vila Real blijkt over een professioneel race circuit te beschikken. Een groot deel van de straten zijn afgebakend met vangrails. Ik voel me even Ayrton Senna maar mijn copilote duwt me snel weer in de realiteit.
De eerste stop komt er snel. We zijn Vila Real centrum amper buiten en we stoppen aan een gehuchtje "Mattheus". Dit bekende wijnkasteel is toegankelijk voor het publiek en voor 10 euro de man mogen we binnen. Zelfs onze viervoetige vriend mag mee. Aan het eind van de dreef doemt plots het statige kasteel met zijn torens op. Het pakt even op onze adem en we lopen een stukje door. De camera van Ingrid ratelt er op los. Via een zijweg komen we op een binnenplein waar de eigenlijke wijnfabriek zich bevindt. Er is nu natuurlijk weinig activiteit. Iets verder is een schrijnwerker aan de slag. Hij restaureert enkele binnenluiken voor het kasteel. Er zijn blijkbaar nog stielmannen. We lopen verder en komen via een zijdeurtje in de gigantische tuin met honderden meters aan buxushaagjes. De buxusmot zou zich hier ongetwijfeld ferm jeunen.... Wat verder lopen we onder een soort gaanderij door die bestaat uit eeuwenoude sparren. Deze gaanderij geeft uit op een eerste veld met wijnstokken. De kleine trosjes zijn al goed te zien. Op de grond vinden we een soort knol die vol zaadjes blijkt te zitten. Ingrid kan het natuurlijk niet laten liggen en we smokkelen dit in de rugzak mee. (later zou blijken om de zaaddoos van de magnolia te gaan... time will tell...). We genieten verder van de tuinen en komen zelfs in een wijn museum waar een grote diversiteit van oude druivenrassen te vinden is. We keren stillaan terug naar het kasteel en plots valt onze euro. We kennen natuurlijk de Mattheus wijn van de platte ronde flessen...We hebben al menige rosé flessen soldaat gemaakt van dit bekende merk.
We vinden de auto terug en rijden verder naar Peso da Régua. Dit stadje langs de Douro bereiken we door het volgen van fantastische baantjes die zich langs de bergwand slingeren. Meer dan eens stoppen we om te genieten van dit formidabele landschap. De steile wanden zijn aangeplant met druivenstokken en olijfbomen. De wijnbouwers moeten hier zeker beschikken over een flink stel geitenpoten want alle werk moet hier manueel gebeuren. Er is geen tractor of sproeimachine of wat dan ook die deze hellingen op kan. Hier en daar zie je steile trapjes die het werk iet of wat vergemakkelijken... respect....
In de verte doemen twee bruggen op die zich over de Douro spreiden. De rivier is hier tientallen meters breed en kabbelt gezapig verder. We rijden het stadje rustig door en genieten van het uitzicht. Er passeert een enorme passagiersboot waarvan we vermoeden dat dit een soort cruise schip is. De passagiers liggen languit op het dek of hangen door het raam van hun kajuit. We stoppen even langs de kant waar we onze voiture kwijt kunnen en wandelen een stukje langs de rivier. De stadsdienstman is aan de slag om het gras te maaien en veroorzaakt hierbij een enorme stofwolk. We maken ons snel uit de voeten.
We rijden de grote brug over (waar je amper net met twee kunt passeren) en rijden verder langs de rivier. De ene bocht volgt de ander snel op en de zichten zijn adembenemend mooi. We staan er versteld van hoe mensen het in hun hoofd krijgen om op dié plaatsen hun huis te bouwen. We rijden nu richting Pinhao. Het weggetje slingert zich verder langs de bergwand en onze croques keren bijna terug in onze kelen. Het landschap bestaat nog steeds uit met druivenstokken aangeplante bergwanden waarvan het cultiveren een bijna onmogelijke opdracht lijkt. We bereiken Pinhao wat uiteindelijk niet meer blijkt dan een lange, zeer drukke straat langs de rivier waar je zelfs na twee keer op en af te rijden de auto niet kwijtraakt. We passeren een prachtig ouderwets stationnetje van den ijzeren weg. Het stationsgebouw is van buiten bezet met kleurige faiences. Bezoeken zal niet lukken maar Ingrid wipt de auto uit en ik maak nog een toerke. Ik pik haar terug op bij het passeren en zo hebben we toch wat beeldjes van dit eigenaardige gebouwtje. Er zou een toeristisch treintje rijden en ook een plaats zijn waar er enkele oude stoomlocomotieven staan op te roesten maar deze hebben we niet gevonden. Het is welletjes geweest en voldaan van het vele natuurschoon slingeren we ons terug naar Vila Real. Via het race circuit bereiken we de sleurhut die netjes op ons wacht. We hebben er nieuwe buren bij. Een Brits koppel met een knoert van een dubbelas caravan, getrokken door een grote Volvo. Benieuwd of die hun smikkel gaan opendoen... gegroet.

Geschreven door Ingridfranky.onderweg