Na het ochtendritueel in slakkenmodus en het verorberen van een kraakvers en nog warm stokbroodje, de wandelschoenen aangetrokken voor een trip naar de binnenstad van Santiago.
We hadden een wandelkaartje gekregen bij het inchecken en dat kwam goed van pas. Toch liepen we na een paar minuten al vlotjes verkeerd.. Nu, als we de mannetjes volgen met een stok en voorzien van een grote rugzak geraken we wel in het centrum. En dat klopt. Langzaam zien we de torens van de kathedraal opdoemen boven de huizen. We zitten goed en we volgen de koperen schelp afbeeldingen in het voetpad van wat blijkt dè camino te zijn. We struinen de smalle straatjes in van de oude stad. Statige gevels, hier en daar een kerk(je) en vooral véél souvenier winkels, cafetaria's en restaurantjes. De stroom strompelende en afziende pelgrims neemt toe. Onder een doorgang zitten enkele bejaarde dames te bedelen en verderop geeft een doedelzakspeler er een ferme lap op. We passeren Universiteitsgebouwen en kloosters. Ook het lokale ziekenhuis ligt op de weg naar het centrum. Ik ben er zeker van dat hun specialiteit, het verzorgen van afgejakkerde onderdanen is. Te zien aan de wandelstijl van sommige pelgrims staat er veel werk te wachten.
We bereiken uiteindelijk het centrale plein voor de kathedraal. Hier heerst een uitgelaten sfeertje van pelgrims die het bijna onmenselijke verwezenlijkt hebben. Ze vallen elkaar in de armen en pinken een dikke traan van uiterste emotie en vermoeienis weg. Groepjes mensen verbroederen en geven elkaar knuffels. Plots is corona héél ver weg. Nochtans valt het op dat het dragen van mondmaskers op andere plaatsen nog steeds bon ton is. Vooral in de winkels draagt het personeel een maskertje.
We slenteren wat rond op het majestueuze plein en vergapen ons aan de barokke gevels. Hier zit geld, da's duidelijk. Een man, uitgedost als pelgrim uit een ver verleden, staat toeristen te woord in alle mogelijke landstalen. Iets wat je niet kunt zeggen van de gewone Spanjaard hierzo. Alhoewel velen hun brood moeten verdienen met de toeristen, zouden ze wel wat meer moeite mogen doen. Maar we hebben hier nog geen honger of dorst geleden, zelfs al verstaan we niet veel van hun gebrabbel. We zetten ons tochtje verder rond de kathedraal en lopen trap op en trap af. Tot we zin krijgen in een koele pint op een terrasje. We vinden er eentje vlak aan de faculteit wijsbegeerte. We houden ons voor dat hier een koele pint drinken onze geesten zal verlichten. Ongevraagd krijgen we een bordje tapas erbij... (leep zijn ze wel moet ik toegeven). Moeilijk om eraf te blijven natuurlijk als ze lekkere dingen voor je neus zetten. Na dit kort oponthoud lopen we verder.
Het is ondertussen na éénen en onze maag knort. We passeren een aantrekkelijk terrasje en voor een twa van niet kun je er een menuutje bestellen. We bestellen iets om te drinken en de stille ober brengt ons een voorgerecht. Ingrid neemt een ensalada mixte en ik krijg een in olijfolie en tomatenjus gesopt stuk stokbrood waarop een halve tonijnvis en wat straffe pepers lagen. Niet mis, zeker voor die prijs... Het hoofdgerechtje was een bord paella. Geel als een banaan door de curcuma (en niet door de safraan had ik wel door) Twee stukjes kip ertussen en een paar dingen wat ooit gamba's waren. Deze waren echter platgekookt en we lieten graag de eer aan Fidel om deze op te smoefelen. De smaak was maar matig , de mijne met opa's origineel Catalaans recept, is beter. Er bleek in de menu ook nog een postre voorzien en we zaten al poefdikke... Ingrid nam een stuk Santiagotaart en ik een stukje kaastaart. Beiden vielen als een rotsblok op onze maag.
We verlaten het restaurantje en doen nog een winkeltje aan met leuke dingen voor de kids. Nu hopen dat het ze bevalt. Met de jeugd of hun ouders ;-) weet je nooit.
Ook op onze voeten verschijnen blaren en Fidels pootjes zijn al een paar centimeter ingekort als we beslissen om terug naar de caravan te keren. Het is nog een wandelingetje van 3 km. We durven hier niet over klagen als je ziet wat sommige pelgrims afgewandeld hebben.
Op de camping nestelt zich een mooie camper naast ons plekje. Na vijfendertig keer vooruit-achteruit staat hij op zijn plek. Het blijkt een joviale Brit te zijn die very pissed is over wat Cameron en Johnson hem aandoen door uit de EU te stappen. Hij kan er niet over zwijgen en nog minder mee lachen.
Vanavond is het koud en het nodigt niet uit om lang buiten te blijven. We zijn verwende kampeerders geworden en verwarmen de caravan tot een cosy 25 graden, kijken naar een Netflix filmke op TV in ons warme nestje. The times they are achanging... kamperen is tsjolen zeggen sommigen....woeha ...saluut!!

Geschreven door Ingridfranky.onderweg