Jávea hebben we niet echt geëxploreerd, fietsen is voor Vera nog steeds geen optie. Dus we verkiezen het weekend of zelfs iets meer door te brengen in Dénia. Er zijn meerdere wegen naar Dénia. De kortste route (12 km) gaat dwars door het “Parque Natural del Montgó” en vereist een serieuze klim van 7 km, erg geliefd bij wielerliefhebbers. Ik heb het vooraf gecheckt op Google Maps en het leek me haalbaar.
De 2-vaksweg blijkt wel wat smaller dan verwacht en de rotsen en diepten aan de zijkant dreigen soms dichtbij. Maar de weg ligt erg goed en we klimmen lenig naar boven.
Plots rijdt er een groepje van 3 renners voor ons uit. Er is er eentje bij met de Belgische driekleur en we lezen ook ergens Soudal-Quickstep. Aan een mooi tempo van 25 á 30 km/u blijven we rustig op een veilig afstandje achter hen. Spoedig vormt zich echter een lange sliert auto’s achter ons. Zouden we toch wat sneller moeten? Op een langer stukje rechte baan ga ik er dan in volle concentratie voorbij.
“Het is Remco” hoor ik Vera roepen. Niet mogelijk??? Opzij kijken kan ik niet want daar dient de volgende bocht zich al aan… we moeten verder. Hoopvol kijk ik uit naar een mogelijkheid om even langs de weg te kunnen parkeren … niet natuurlijk. We bereiken het hoogste punt en dan begint de afdaling. Ik zie hen in mijn achteruitkijkspiegel aankomen … ze volgen in mijn slipstream en even later vliegen ze ons zonder omkijken voorbij. Wij tegen 40 á 50 km/u , zij waarschijnlijk tegen 70 á 80 !
De vogel is gaan vliegen, we hebben ze niet meer teruggezien. Even later dalen we de stad in … een prachtig zicht!
Dénia is een drukke badstad en een grote jacht- en ferry-haven. Je kan er naar de Balearen: Ibiza en Palma …
Men had ons gegidst: rij de haven helemaal voorbij, aan je rechterkant zie je een mooi opvallend restaurant “Fernando”, dat is een fantastisch mooie plaats en er worden campers getolereerd … maar … hoogstwaarschijnlijk zijn op dit uur al alle plaatsen bezet. Dus met weinig hoop draaien we Fernando’s “geleeg” op en tot onze grote verrassing vinden we recht vooruit met onze neus op het strand de enige nog vrije plaats!
De zon, het zand, de blauwe zee … het was er allemaal. Zonder verwijl kunnen we ons installeren … wat kan er nog beter?
Maar ergens bleef een knagend gevoel in mijn maag … een geweldige flater … realiseerde ik me.
We hadden vergeten een foto te nemen van die verrassende ontmoeting!!!
‘s Namiddags trokken we de stad in. Overal waren er voorbereidingen aan de gang voor één van de grootste feesten van het jaar hier: de Fallas! Ik ga me niet wagen om uit te leggen wat dit betekent voor o.a. Denianen en Valencianen. Google gewoon: “Fallas van Dénia” of “Fallas van Valencia”.
We zochten een wat rustiger terras in de binnenstad want hondjes zijn geen grote liefhebbers van vuurwerk- en bommetjes- toestanden. Coki bleek er niet zoveel last van te hebben. Ze schrikt even op bij een knal maar trekt er zich voor de rest weinig van aan. Als het wat te luid wordt zoekt ze wel een veilige schoot op.
Plots grijpt Vera haar I-phone beet … Milaan- San Remo! Het zijn de laatste km’s … we volgen het spannende slot op het puntje van onze stoel …
Even later klinkt er een luide vreugdekreet door de feestelijk versierde hoofdstraat van Dénia
die even de bommetjes overstemt. Mensen op ons terras kijken verbaasd en schieten in de lach.
Ik kijk wat beteuterd en maak een waarschijnlijk onbegrepen verontschuldigend gebaar.
Ik wenk dan maar de ober voor een vers glas rosado … het vorige was ineens leeg.
Wat is dat toch met Vlamingen en wielerkoersen?
Het was toch weer een prachtdag!
Toch heb ik vannacht niet zo goed geslapen : die gemiste foto … dat kan ik toch nooit meer goedmaken!

Geschreven door Herman.campert