Vera heeft vandaag haar eerste onderzoek gehad bij de neuroloog. Zij moest daarvoor een nacht wakend (dus zonder slaap) doorbrengen. Dat is haar gelukt maar daarmee staan we nog maar aan het begin van een lange reeks die hopelijk uitsluitsel zal kunnen geven voor het plotse bewustzijnsverlies dat haar nu (daarvan is zij
100 % overtuigd) voor de derde keer dit jaar heeft getroffen.
Laat ons hopen dat ze ons meer klaarheid kunnen geven dienaangaande want anders wordt reizen in de toekomst wel een stuk moeilijker.
Ik wil hier dadelijk aan toevoegen dat we ons goed realiseren dat het veel erger had gekund.
We hebben de laatste jaren zeer mooie reizen mogen doen en ook deze was prachtig tot op een paar dagen van het einde. Dus we mogen zeker niet klagen en wie weet kunnen we dat laatste stukje nog eens overdoen…

Ik heb nu even tijd om eens terug te kijken naar de mooie dagen die we in Hongarije hebben mogen beleven. Daarvan bewaren we honderden foto’s als bewijs en evenveel goede herinneringen aan wandelingen, bezoeken en ontmoetingen.
Vooral in het hospitaal van Veszprem hebben wij ondervonden dat het budget en de middelen waarover deze mensen beschikken eerder beperkt is.
De dokters zijn bekwaam en vriendelijk, ze doen hun best om je te helpen in het Engels of Duits. Het personeel, de accommodatie en de service die wij hier gewoon zijn kunnen zij onmogelijk bieden. Maar aan hulpvaardigheid en gastvrijheid is er zeker geen gebrek!
Wij hebben niets dan positieve ervaringen met de spontane hulp die wij dadelijk ondervonden op een moment dat het erg moeilijk was om alles te organiseren.
Alleen de politie deed een beetje vervelend, direct na ons ongeval. Terwijl Vera nog half bewusteloos op de grond lag wilde die absoluut onze identiteit controleren… waar ik dan niet wou van weten! Het schijnt daar de gewoonte dat elk “wat voor ongeval ook” door de politie wordt opgetekend met alle bijkomende foto’s en documentatie ter plaatse genomen…
Achteraf is het allemaal goed gekomen met de nodige uitleg en verontschuldigingen en heeft de agent nog meegeholpen met het opbergen en stallen van de fietsen en zo meer.
Hongaren zijn over het algemeen lieve en sociale mensen, steeds bereid om te helpen ook al blijft hun mooie taal een serieuze handicap.

Ze zijn niet direct geneigd hun mening over de toestand in hun land en de wereld bloot te geven. Het verleden heeft hen geleerd voorzichtig te zijn.
Op verschillende plaatsen in buurlanden zitten nog Hongaarse minderheden ( ook bv. in het huidige Oekraïne) en dikwijls worden zij daar vijandig benaderd… ook al leven zij op voorvaderlijke grond. Het leven in die landen is voor de gewone mensen niet altijd gemakkelijk gemaakt en het is veelal niet hun eigen keuze waar ze terecht zijn gekomen.
Ergens las ik: Hongarije is een land dat al eeuwen twijfelt tussen Oost en West en dan maar van beide kanten lijkt te proeven.
Het is niet eenvoudig om aan die buitengrenzen van Europa het evenwicht te bewaren.
Zij delen hun rijke maar ook wreedaardige geschiedenis met het oude Europa en tonen nog de littekens die daarvan overblijven.
Zoals overal is er ook in dit land veel te leren uit het verleden, maar de mens is soms een moeilijke leerling.
De gewone Hongaar kijkt hoopvol naar de toekomst en vraagt niet anders dan in vrede en een beetje welvaart te kunnen leven.
Ik zou het hen allen van harte gunnen!

En aan allen die mijn schrijfsels tot het einde hebben willen lezen … heel erg bedankt!

Geschreven door Herman.campert