Bon nochi, beste lezers! Inmiddels leef ik al bijna een maand op Divers Island, wat vliegt de tijd!

Nadat ik twee weken geleden mijn tweede reisverslag had geüpload kwamen er twee meiden het strand oplopen. Ze zagen dat ik lekker lag te bakken op mijn TMI Caribbean handdoek waardoor we aan de praat kwamen. Ze werken ook in het ziekenhuis en vroegen of ik morgen mee zou willen naar het strand, richting het zuidoosten van het eiland!

Zodoende hoorde ik rond 11 uur de toeter van de auto van Audrey en Silke en zijn we al toerend over het eiland naar Sorobon beach gereden. We kwamen langs het vliegveld, de zoutwinning, de slavenhuisjes en de vuurtoren. Wat was het fijn dat zij mij de mooie plekjes van het eiland lieten zien! Eenmaal aangekomen bij Sorobon beach, ploften we op één van de gekleurde lounge sets van ‘Jibe’. Pff, het uitzicht is niet te bevatten. Een helderblauwe zee met een wit zandstrand. Sorobon is een strand gelegen aan de zuidelijke oever van Lac Baai. Hierdoor kan je honderden meters de zee in lopen, zonder koppie onder te gaan. Ideaal voor windsurfen! We hebben heerlijk van de zon genoten, gezwommen, gegeten en als kers op de taart (of voor onze begrippen: ‘Als passievrucht op de Pornstar Martini), stond er in de namiddag een DJ heerlijke deuntjes te draaien! ‘k Zol haost zeggen: Jao het mag wel zo!

Na een week inwerken mocht ik de 17e zelfstandig aan het werk. Als verrassing mocht ik deze week gelijk twee leerlingen begeleiden op de SEH. Ze zijn bijna klaar met de SEH-opleiding. Uiteindelijk heb ik meer van de leerlingen geleerd dan zij van mij.

Deze week ben ik gestart met CrossFit (2x in de week) en ik vond het geweldig! Zweet in de bilnaad, fitter worden, met uitzicht op zee, de ondergaande zon en Erben Wennermars zonder shirt… Je hoort mij niet klagen hoor!

Dinsdag 18 oktober reed ik na mijn dagdienst met een tas vol wasgoed naar mijn collega Ingrid. Ik mocht gebruik maken van haar wasmachine! Ingrid woont in één van de appartementen die TMI via een makelaar verhuurt. Het ziekenhuis regelt twee à drie maanden huisvesting, daarna moet men zelf opzoek naar een huisje. Ze woont daar prachtig waarna ik het besluit nam gelijk een mailtje naar de makelaar te sturen. Helaas zitten alle appartementen vol tot eind 2023. Het kan nog wel eens een uitdaging worden om voor januari t/m april huisvesting te zoeken…
Afijn, de was draaide inmiddels, waardoor wij de tijd hadden om nog even Kralendijk in te lopen om een lekker ijsje te scoren. Vervolgens liepen we over de boulevard waar net een groot cruiseschip vertrok. Wat een kolossaal apparaat! Toevallig stond de anesthesioloog van het ziekenhuis en de air-ambulance ook bij het schip te kijken. De beste man wist ons alle ins en outs over het cruiseschip te vertellen. Ook vertelde hij dat je op Bonaire een ‘Green Flash Sunset’ kan zien. Helaas verpeste een paar dikke dotten voor de zon de kans op een Green Flash. Eenmaal thuis bij Ingrid werd ik uitgenodigd om mee te eten. De vriend van Ingrid was al druk aan het koken! Dat is nog eens goed thuiskomen! Tevree reed ik ‘s avonds weer naar mijn huissie, met een volle buik én schone was! Oh, ik ben nog nooit zo blij geweest met schoon wasgoed!

Woensdag en donderdag had ik late diensten. Donderdag voor mijn late dienst vroeg de eigenaar van mijn oranje bolide of ik even langs de garage wilde gaan om de koelvloeistof bij te vullen. Dit gaf mij de kans om mijn scheuriezer de brug op te lullen en dat lukte. De automonteur keek mij aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Ik begon te grinniken en zei: Ik heb niets te veel gezegd toch? Hij schudde met zijn hoofd. Het stuurhuis bleek kapot te zijn en de voorwielen zaten los. Tot mijn geluk kreeg ik een Daihatsu Terios, automaat, met airco, 4x4 en radio mee naar huis! Daar ging ze hoor: zonnebrilletje op, radio op 10 met billenshake muziek, ramen DICHT en de airco aan! Wat een genot!! Ik had de neiging om heel het eiland rond te crossen, maar helaas. Ik moest werken. Na de dienst werd ik door twee collega uitgenodigd om een drankje te doen in het centrum! We zijn bij de kroeg Havanna beland, het lijkt ook echt alsof je in een Cubaanse kroeg zit. De kroegbaas is alleen geen fan van salsa en draait plaatjes van Intwine en Bon Jovi. Ook dat kan ik wel waarderen.

Vrijdagavond kreeg ik bericht van de auto verhuurder dat mijn oranje bolide weer gemaakt zou zijn. Dit was niet de bedoeling?! Waarom gebeurde dit in Nederlandse haastige spoed en niet op een Bonairiaans poko poko tempo? Met enige tegenzin reed ik zaterdagochtend naar de autoverhuur. En ik geef toe, mijn scheurijzer rijdt beter dan voorheen (dat kan al snel natuurlijk). De eerste afslag terug naar huis vloog ik bijna uit de bocht! Tot mijn verbazing ging de auto naar links bij de eerste ruk aan het stuur! On-ge-loof-lijk! De autoverhuurder stuurde ‘s middags hoopvol een berichtje: ‘En?’ Waarop ik antwoordde: ‘Ja, het is beter dan eerst’, hij antwoordde met: ‘Wat een bescheiden manier om "sodeju, wat een lekker wagentje" te zeggen’. Tja, ik ben natuurlijk een heel bescheiden persoonlijkheid…

Vrijdag en zaterdag was ik twee dagen vrij en heb ik heerlijk op een bedje gelegen aan het zwembad. Ook op zo’n luie dag is er heel wat te beleven en te zien in en rondom het zwembad. Met enige regelmaat wordt er bij het resort een busje vol luidruchtige Amerikaanse Cruisers gedumpt zodat ze Bonaire kunnen ‘ontdekken’ op de enige dag dat ze hier aanmeren. Een ouder stel van een jaar of 75 wil graag het zwembad in. De man loopt op krukken en is slecht ter been, maar hij wil per se het water in en zijn vrouw denkt ook dat dat heel verstandig is. Ze zit al lang en breed in het water, terwijl haar man zich in zijn eentje naar het zwembad probeert te manoeuvreren. Eenmaal bij de rand aangekomen spring ik op, want ik zag het al helemaal gebeuren… Een Nederlandse vrouw aan de andere kant van het zwembad dacht hetzelfde en stond ook op om te helpen. Maar nee, meneer weigerde onze hulp ‘because I can do it on my own’. Zijn vrouw riep gierend; ‘Oh, two pretty Dutch ladies, he wants to impress you girls’. Nou, dat deed hij hoor! Met de eerste stap in het zwembad, raakte hij uit evenwicht. The pretty Dutch ladies konden hem net op tijd bij zijn armen vastpakken waardoor we een PBS (in de acute zorg ook wel bekend als ‘Plat-op-de-Bek-Smak’) konden voorkomen. De beste man riep alleen maar dat we hem los moesten laten waarna hij zich met enige moeite richting zijn vrouw verplaatste. Eh, nou graag gedaan dan denk ik? Mijn mede pretty dutch lady en ik keken elkaar aan, we trokken de schouders op en zijn weer verder gegaan met waar we zo goed in zijn: zonnen. Een half uur later heeft zijn vrouw cocktails besteld. Dat betekende dus dat meneer weer uit het zwembad moest. Dit keer had mevrouw twee sterke Amerikaanse mannen bij de bar weggetrokken om haar man uit het zwembad te hijsen. In geuren en kleuren (op Aruba was het denk ik nog te horen) vertelde ze de mannen dat zij eventjes moesten helpen, want net hadden two pretty dutch girls haar man in het water laten vallen… Ik keek eens naar de overkant van het zwembad en had meteen oogcontact met de andere pretty dutch girl. We staken tegelijk onze duim omhoog, we begonnen te lachen en dachten beiden: Ons niet bellen! Daar lagen we dan, kijkend naar een live Amerikaanse dramaserie, vanuit onze strandbed, zonnebril op en een drankje in de hand. Great show! Een paar uur later trek ik mijn kleren aan om terug te gaan naar het appartement. De dame spreekt me aan of ik als lifesaver nog even met haar man op de foto wil. Dat is zo leuk voor het fotoboek. Man man man, wat een apart volk, die Amerikanen. Ej kunt er ja wal ‘n hiel boek over schrieven.

Zondag 23 oktober zou de dag zijn dat ik van het resort naar het appartement van het ziekenhuis zou verhuizen. Mijn verblijf werd door afdeling Reis en Accommodatie verlengd tot 25 oktober. Geen idee waarom, maar een straf is het zeker niet!

Maandag kreeg ik te horen dat mijn verblijf op Eden Beach ‘voor de laatste keer’ werd verlengd tot 26 oktober. Gelukkig had ik nog niet de puf gevonden om de koffers al in te pakken.

Dinsdagavond kwam Audrey een patiënt van de spoed ophalen voor de verpleegafdeling. Ondertussen probeerde ze alle collega’s van de SEH na de avonddienst mee te krijgen naar een nieuwe kroeg genaamd BAR P. Zoals de meesten wel weten, heeft drientje geen ruggengraat en stemde in. Uiteindelijk kreeg ik Matthijs (collega) zover om mee te gaan. Hij wilde niet al te lang, dus hij was mijn stok achter de deur! Ik kon het natuurlijk niet al te laat maken, want ik zou waarschijnlijk gaan verhuizen. Geen flauw idee waar naartoe, maar ik had dit keer geen bericht gekregen dat het verblijf verlengd zou worden en verder werd er vandaag niet gereageerd op mijn mail en appjes.


Woensdag 26 oktober
03.00 uur en drientje was weer thuis. Dat ging echt volgens plan… Het was weer veel te gezellig! Ik had mezelf wel een beetje in de nesten gewerkt want de koffers waren nog niet ingepakt en de check-out is om 10 uur ‘s ochtends. Ik besloot de wekker om 9 uur te zetten. ‘s Ochtends had ik nog steeds geen mail, geen appjes en gaven geen gehoor aan mijn telefoontjes. Ik stapte lichtelijk geïrriteerd mijn bed uit, trok mijn lange blouse aan en liep met mijn haren rechtovereind naar de receptie. De receptioniste had niets gehoord en vertelde mij zonder enige emotie of mimiek (‘een stuk karton met lippen’ aldus Ronald Goedemondt) dat ik mijn studio om 10 uur moest verlaten. De moed zakte me in de slippers, stond ik dan echt om 10 uur op straat? Dat kan toch niet?! Ik nam contact op met TMI en zij gingen gelijk aan de gang. Binnen 5 minuten wist ik dat op Eden Beach mocht blijven. 10.20 uur, dus 20 min na de officiële check-out kreeg ik nog even een mailtje van de afdeling Reis en Accommodatie dat mijn verblijf ‘voor de laatste keer’ werd verlengd tot 27 oktober. Wat leren we hiervan? Alles komt goed dushi, poko poko! Na mijn avonddienst plofte ik met een wijntje buiten op de stoel en opende mijn mail. Je raadt het al, weer een mail van Reis en Accommodatie: ‘Uw verblijf wordt ‘voor de laatste keer’ verlengd tot 29 oktober’. Nou ja, koffers inpakken is in ieder geval nog niet nodig.

Donderdag was één groot feest! Silke en Audrey hadden een high cocktail geregeld bij ‘The Beach’. De barman maakte drie verschillende cocktails en bij elke cocktail kregen we een plank met lekkere hapjes. ‘s Avonds zijn Silke, Audrey, Tess en ik naar Cuba geweest. Het is een restaurant wat op elke donderdagavond verandert in een Latin walhalla! Van salsa tot merengue, bachata tot kizomba. Oh en wat hebben we gedanst en gezweet. Ik waande me in een scène van Dirty Dancing 2. Er werd gedanst tot in de late uurtjes.

Vrijdag uitbrakdag (mand).
Wel kreeg ik een mailtje van Reis en Accommodatie dat verblijf ‘voor de laatste keer’ verlengd is tot 2 november.

Zaterdag had ik een late dienst. We verwachtten een drukke dienst want vanaf 19 uur ging heel Bonaire op zoek naar pompoenen! Elk jaar worden er tijdens Halloween tientallen pompoenen verstopt over het hele eiland. Via de radio krijgt men per pompoen tips waar de pompoenen te vinden zijn. Op elke pompoen staat een nummer geschreven. Dit nummer staat voor een bepaalde prijs (reis naar Curaçao, tegoed voor boodschappen, geld etc). Een soort paaseieren zoeken voor gevorderden! Iedereen, maar dan ook iedereen zit stipt om 19 uur in de auto te wachten op de eerste tip. Vervolgens rijden honderden kamikaze-piloten tegelijkertijd richting de plek waar de pompoen zou moeten liggen. Alles was live te volgen via Facebook. Gelukkig gebeurden er geen ongelukken en was de SEH patiëntloos omdat iedereen druk was met pompoenen zoeken!

Afgelopen dinsdag ben ik na mijn dagdienst nog even op bezoek geweest bij de afdeling Reis en Accomodatie. Hij vertelde dat het appartementencomplex waar ik naartoe zou verhuizen helemaal nieuw is. Er moeten nog een aantal dingen afgewerkt worden in het appartement, daardoor wordt de verhuizing steeds uitgesteld. De medewerker van Reis en Accommodatie gaven aan nog geen duidelijkheid te kunnen geven over morgen en beloofde mij ‘s avonds op de hoogte te brengen. Zodoende kwam ‘s avonds een mailtje binnen van Reis en Accommodatie: ‘Wij hebben geen goed nieuws ontvangen van de huurbaas van. We hebben ‘voor de laatste keer’ verlenging aangevraagd tot aanstaande vrijdag 4 november. We zijn voorlopig bezig met het zoeken naar andere appartementen’.

Gisteren reed ik na mijn dagdienst naar huis. In mijn spiegel zag ik al iets oranjes voorbij flitsen. Silke had mijn bolide de parkeerplaats op zien rijden terwijl ze met Audrey, Tess en Gijs aan het zwemmen waren bij Eden Beach. Ze stond verstopt achter een auto en deed een poging om me te laten schrikken… dat lukt toch niet met een knal oranje badpak dushi! Ik ruilde mijn uniform in voor mijn bikini en sprong als een overhitte flamingo het water in. Ach, doe maar één brightje dan, ik heb tenslotte toch weekend… Nou, dat heb ik gemerkt hoor tijdens het crossfitten. Dat was geen goed idee. ‘s Avonds zijn we met z’n vieren nog even Kralendijk in geweest.

Onlangs ontmoette ik Marleen tijdens crossfit. Ze vertelde dat ze begin december met haar vriend weer naar Nederland vliegt en binnenkort haar Kia Sorento wil verkopen. Daar had ik wel oren naar! Vandaag mocht ik een rondje rijden. Toevallig woont ze in hetzelfde appartementencomplex als Ingrid, dit was dus een uitgelezen kans om weer een wasje te draaien! Iets voor 13 uur propte ik de wasmachine van Ingrid en Ivo ramvol met vuil wasgoed en stond een paar seconden later voor het appartement van Marleen! We hebben een stukje gereden met de Sorento. Pfff, wat een verschil! Het zit lekker hoog, 4x4, radio, airco, automaat, ga zo maar door. Het blijft altijd een gok om hier een auto te kopen, maar veilig rijden in mijn Kia picanto zit er ook niet echt in. Na een forse regenbui is het net Russian roulette. De straten staan blank waardoor grote gaten in de weg niet te zien zijn. Meestal doe ik een schietgebedje en hoop ik dat mijn bolide en ik er zonder deuken/kleerscheuren vanaf komen. Daar zal ik in de Sorento geen last van hebben.
Maar goed, ik denk er nog heel even over na. Ik heb in ieder geval weer schoon wasgoed aan mijn provisorische waslijn hangen.

Het werk bevalt goed. Ik begin mijn draai echt te vinden. De combi functie SEH/ambu is ook ontzettend leuk, leerzaam en afwisselend. Toch is het ambulancevak echt mijn ding. Want hoe bijzonder is het om samen met de chauffeur die ieder straatje kent op Bonaire op pad te mogen, mensen te mogen helpen op straat, op zee, op klein Bonaire en zelfs op een cruiseschip (geschikt voor 5000 personen). Dit cruiseschip had een eigen eenpersoons ER voorzien van beademingsapparaat tot een I-stat voor labwaarden. Man, wat heb ik toch een droombaan!

Ondanks mijn droombaan op dit mooie tropisch eiland, merk ik na de afgelopen weken soms het leven in Nederland te missen en dat is ook helemaal niet erg. Door alleen op pad te gaan voor een langere tijd, besef ik me des te meer hoe gelukkig ik ben met alles en iedereen om me heen. Oh en ik realiseer me nu pas wat voor enorme knuffelkont ik ben. Knuffelen, dat mis ik echt! Ik kijk ernaar uit om straks familie en vrienden te ontvangen op Bonaire! Dus lieve mensen, maak je borst maar nat, het wordt één grote knuffelinvasie!

Inmiddels zijn mijn duimen verlamd van het typen. Ik doe mijn oogjes lekker dicht. De wekker gaat morgen om iets voor 10 want tja… eigenlijk zou ik morgen moeten verhuizen. Ik ben niets gehoord van Reis en Accommodatie. Maar goed, ik heb geleerd van de vorige keer: Alles komt goed dushi! Poko poko. Mijn was hangt nog lekker te drogen buiten, de koffers zijn nog niet ingepakt. Ik gok dat ik morgen om 10.20 uur een mailtje krijg: Uw verblijf is ‘voor de laatste’ keer verlengd.

Drumi dushi.

Geschreven door Hendriens.avonturen