Vier dagen verder en we hebben al zoveel gezien en geleerd!
Ik zal een samenvatting schrijven van de afgelopen dagen.

Maandag 24 oktober kwam Fosca (werkt voor Eye4Africa) ons ophalen voor de citytour. Hij zei: Girls, let's go for a boda boda ride! Was ik even blij dat ik mijn padvinders outfit aan had getrokken!
Dus, de boda boda, je moet je het zo voorstellen: Een Oegandees die rijdt op een motor die bij ons total-loss wordt verklaard en rijdt overal waar het mogelijk, nou ja eigenlijk onmogelijk is. Zo nodig worden de andere bestuurders opzij gedwongen en ook zijn er een heleboel gaten in de weg, een bumpy ride weliswaar. But good for some fresh air.

Heelhuids aangekomen liet Fosca het centrum van Kampala zien. Ik wist niet waar ik moest kijken! Het is enorm en chaotisch. De grote en luxe gebouwen die er staan zijn vooral overheidsgebouwen. Midden in de stad is een grote taxiplaats, zoals Lois dat noemt: 'Het centraal station van Kampala', er blijkt nog iets van structuur in de zitten (zie foto).

Na de city tour kwam Edgar ons ophalen van het Xavier project Guesthouse, waar we de komende 2,5 maand zullen verblijven. Edgar vertelde onderweg dat Xavier Project zich richt op vluchtelingen in Kampala. Deze mensen kunnen vaak geen Engels. Daarom bieden zij deze kinderen Engelse lessen aan, zodat ze straks naar school kunnen en aan hun toekomst kunnen werken. In dit gebouw zit het guesthouse, een bibliotheek, een lokaal en een kantoor. Het gebouw is omringt met een grote muur en als het donker is wordt het gebouw bewaakt. Van binnen is het prima!

’s Avonds kookt de Oegandese Jackie voor ons. Nog een jonge meid die heerlijk kan koken. Ook zij woont in dit guesthouse. Ze lijkt wat verlegen, maar wij Nederlanders stellen haar overal vragen over, waar ze wel om kan lachen, want dat doen ze hier niet zo snel.

Dinsdag 24 oktober werden we opgehaald door Jake, een jonge man uit Engeland, hij werkt voor Hands for Hope. Aangekomen bij de organisatie, ontmoetten we de Zweedse verpleegkundige Anna, de vrouw die het onderzoek leidt. Het zijn allemaal vriendelijke mensen die ons overal mee willen helpen. We kregen een presentatie over de organisatie. Het blijkt dus dat de Namuwongo slum, grotendeels bestaat uit vluchtelingen, voornamelijk uit landen waar oorlog is zoals: Zuid-Soedan, Somalië en Congo. Hands for Hope zorgt nu voor zo’n 350 kinderen inclusief de moeders. Ze zorgen dat de kinderen naar school gaan, twee keer per dag eten krijgen en schoon water drinken. De moeders krijgen voorlichtingen en geld om een kleine business op te kunnen starten, zoals het verkopen van fruit en groenten.

Na de presentatie namen Jake en Anna ons mee naar het nieuwe gebouw van Hands for Hope. Ze zijn nog druk aan het bouwen, maar alles wat al redelijk bruikbaar is wordt al gebruikt. Ze hopen dat het voor de kerst af zal zijn. Wie weet kunnen we het resultaat nog zien! Jake en Anna lieten ons met trots elke klas zien. Overal waar we binnen kwamen werd een lied voor ons gezongen ‘Welcome our visitors’. Waarschijnlijk heb je het filmpje al op Facebook of Instagram gezien, zo lief! Ook hebben ze een klas voor kinderen met een beperking, mooi om te zien hoe ze voor deze kinderen zorgen! Er staat een lokaal vol met gedoneerde hulpmiddelen voor deze kinderen. Als je binnenkomt dan vliegen ze om je nek en laten ze niet meer los. We hebben heel wat geknuffeld deze ochtend!

Elke middag wordt er een lunch voor de medewerkers en vrijwilligers gemaakt. De lunch bestaat elke dag uit rijst, gekookte banaan (smaakt naar aardappel), witte kool, witte bonen en een soort typische saus. Na een ochtend lopen in de brandende zon, smaakt dat prima en kunnen we weer even vooruit!

Na de lunch nam Anna ons mee naar een Medical Clinic. Zo vriendelijk als men is, werden we meteen op sleeptouw genomen en lieten ze ons alles zien. Het is allemaal best primitief maar ze zijn er ontzettend trots op! De medical clinic heeft ook een tandarts. De tandarts vertelde ons dat een wortelkanaal behandeling rond de €15,- euro kost. Dat klinkt voor ons niets, maar dat is voor de meeste mensen onbetaalbaar hier. Daarom wordt er vaak gekozen om de kies er uit te trekken, want dat kost €5,-. Na 14.30 uur vond Anna het genoeg voor vandaag. Dat vonden wij ook wel, de felle zon, een andere cultuur en alle informatie verwerken is best vermoeiend.

’s Avonds heeft Jackie weer een heerlijk Oegandees gerecht voor ons gekookt. Onder het eten kregen we het over typisch Nederlands eten. In no time lagen er pepernoten, drop en stroopwafels op tafel. Adam (ons huisgenootje uit de UK) en Jackie hebben er heerlijk van gegeten.

Woensdag 26 oktober
Adam gaf ons de tip om met Uber te reizen. Uber is een app waarbij je aan kan geven waar je naar toe wilt. Je krijgt dan een profiel te zien van iemand die dichtbij is. Hij/zij komt je ophalen met een eigen auto en brengt je naar de gewenste bestemming. Uber berekent zelf hoeveel je moet betalen en waar de chauffeur langs moet rijden. Het blijkt een stuk goedkoper en veiliger zijn dan de taxichauffeurs met een vergunning, dus het was het proberen waard. Inderdaad, het was een vriendelijke man met een veilige auto en reed rustig en voorzichtig. Natijd kreeg ik op mijn mail een bevestiging van de betaling en de route die hij gereden heeft. Dat gaan we zeker nog een keer proberen!

Vanochtend heeft Joseph, een social worker, ons meegenomen de sloppenwijk in. Ik vind het moeilijk om het te omschrijven, zo iets moet je eigenlijk met eigen ogen zien. Er is zoveel armoede, zoveel afval, zoveel ongedierte, vies water, een geur die niet te omschrijven is, kleine hutjes van hout en zand die weg worden gespoeld tijdens regenbuien, waar ze met 7 mensen in leven. Maar wat zijn alle mensen gastvrij en vriendelijk. Het was erg indrukwekkend. Ook ontmoetten we kinderen en moeders die deelnemen aan het project van Hands for Hope. Dit zijn echt de meest kwetsbare en arme mensen. Een aantal vrouwen vertelden met trots dat ze een eigen business zijn gestart dankzij Hands for Hope.

Na de lange wandeling door de oneindige sloppenwijk, liet Joseph ons de Liberty Clinic zien. Hier mogen de kinderen en moeders naartoe waar Hands for Hope voor zorgt. Elke maand stuurt de clinic de rekening op naar de organisatie, zij zorgen dat alles betaald wordt. In de Liberty Clinic zullen we nog wel eens vaker komen, want daar worden de kinderen voor het onderzoek ook getest op HIV.

Na de lunch met rijst, bonen, kolen en vlees, kwam Anna ons ophalen om het één en ander te bespreken bij haar thuis. Vol verbazing keken we waar we terecht kwamen. Een vila, omringd met hoge muren, security en herdershonden, met uitzicht op Lake Victoria en Kampala. Wow, dat was even een groot contrast met wat we vanochtend hebben gezien en ervaren. Na nog geen week moesten we de knop wel even omzetten om te wennen aan de luxe. Binnen was een Oegandese vrouw al druk bezig met onze komst. Ze had popcorn gemaakt en er stond een grote kan koude sap klaar, oh we konden niet wachten om daar een slok van te nemen… Maar eerst kregen we een rondleiding door het huis, gigantisch! Na drie glazen koude sap bespraken we wat er voor morgen op de planning staat en wat we moeten voorbereiden. Morgen gaan we aan de schoolkinderen van Hands for Hope lesgeven over hygiëne! Naast dat hebben we gebrainstormd over het onderzoek, dat was erg fijn en verhelderend!

’s Avonds hebben we contact gehad met school over hoe het hier gaat en hebben we een creatief liedje in elkaar geflanst over handen wassen. Misschien hadden we allemaal voor de PABO moeten kiezen…
Nadat we tevreden waren over het handenwaslied, zijn we met Adam een paar biertjes gaan doen in de stad. Op een gegeven moment viel de stroom uit en de hele straat, met een hoog gehalte aan flikkerende lichtjes, was alles opeens donker. Onze club had blijkbaar een generator achter de hand en was als enige nog de place to be. Nadat we met 5 man weer opgepropt naar het Guesthouse werden gebracht, begon het volgende avontuur alweer. Er zat een mega kakkerlak in de badkamer. Die beesten zijn zo snel! Met bewaker Myrthe (gewapend met een dweil) naast me, staande op de rand van de badkuip, kon ik met een gerust hart gaan plassen, totdat hij weer tevoorschijn kwam en we als gillende keukenmeiden de badkamer uit renden. Uiteindelijk verstopte de kakkerlak zich ergens in de keuken, nu konden we met een gerust hart gaan slapen. Ik plofte op bed en wilde mijn pyjama aantrekken. Opeens zag ik iets razend snel iets onder mijn kussen vandaan komen, de gillende keukenmeiden waren weer present. Nog een kakkerlak, ook nog eens in mijn bed, onder mijn kussen. Lois en ik probeerden hem te vangen maar hij was ons te slim af. Op een gegeven moment liep hij de gang op en hebben we snel de deur dicht gedaan. Met een creatieve constructie van schoenen probeerde ik de spleet onder de deur te barricaderen. Het was ondertussen al 02.00 uur, dus we moesten wel gaan slapen. Goed ingepakt in mijn klamboe probeerde ik wat te gaan slapen.

Donderdag 27 oktober
Toen ik vanochtend de deur open deed na een belabberde nacht, lag daar als verrassing de kakkerlak op zijn rugje te trappelen, met al mijn irritaties en kwade gevoelens heb ik hem aan zijn einde geholpen. Na het (hopelijk laatste) kakkerlak avontuur maakten we ons klaar om naar de school van Hands for Hope te gaan. We kregen een belletje van Anna dat het stroom was uitgevallen en dat ze ons belt wanneer de stroom het weer doet. De stroom hebben we nodig om filmpjes te laten zien.
We hebben ons nuttig gemaakt en we hebben ons wasje gedaan. Zoals dat gaat hier, met de hand! Rond 13.00 uur waren we bij de school, helaas deed de stroom het nog steeds niet. De kinderen waren super enthousiast en leergierig, ons lied viel ook aardig in de smaak!

Na het lesgeven kregen we te horen dat Mirjam, degene die Eye4Africa heeft opgezet en ons heeft begeleid bij de voorbereidingen, op het kantoor van Hands for hope was. Het was hartstikke leuk om haar nu hier in Oeganda te ontmoeten. We hebben onze eerste ervaringen met haar gedeeld.

We zijn vier dagen verder en weer heel wat ervaringen rijker en wijzer. Nu ga ik even liggen want mijn lichaam is ook wat bacteriën rijker geloof ik…

Geschreven door Hendriens.avonturen