Donderdag had ik al het vermoeden, maar ik was inderdaad wat bacteriën rijker in mijn lichaam. 's Avonds begon de ellende allemaal; braken, diarree, buikkrampen, koorts, zere/slappe spieren en niets kunnen eten. Ik heb me in tijden niet zo slecht gevoeld en dan is het al helemaal vervelend als je niet thuis bent.

Vrijdag heb ik contact opgenomen met Anna (Eye4Africa) om aan te geven dat ik ziek was geworden en of het ook verstandig was om een malariatest te doen. Het blijkt dat de incubatietijd 10 dagen is, dus dat was volgens Anna gelukkig nog niet nodig. Ook de Zweedse Anna is op de hoogte gebracht door de meiden. Ze zei dat als het zaterdag niet beter zou worden, dat zij nog wel antibiotica had liggen wat ik mocht proberen. Dat had haar ook goed geholpen zei ze.

Zodoende, zat de Zweedse Anna zaterdag naast mij op bed, met antibiotica en een temperatuurmeter. Vol goede moed nam ik de capsules in, met de hoop morgen weer iets opgeknapt te zijn. Helaas bleek het te mooi om waar te zijn. ’s Nachts heb ik flink gebraakt , geen druppel water kon mijn lichaam binnen houden.

Zondag gingen de meiden naar een internationale kerk, om daar eens een kijkje te nemen. Ik had afgesproken dat ik zou sms’en of bellen als het niet goed zou gaan. Dapper probeerde ik na een halve appel de antibiotica weer binnen te houden, maar tevergeefs, poging mislukt. Ik besloot toch beide Anna’s te bellen, want dit kon niet langer zo, ik was zo moe en wist niet meer wat ik met mezelf aanmoest. Zij zeiden allebei dat ik toch even naar het ziekenhuis moest gaan. Alle studenten van Eye4Africa gaan naar het ziekenhuis ‘The Surgery’, dat blijkt een goed ziekenhuis te zijn. De Zweedse Anna belde me al vrij snel terug om te zeggen dat ze mij graag naar het ziekenhuis wilde brengen, wat een opluchting en wat lief van haar!

De meiden stonden ondertussen bij de kerk te wachten op een taxi. De mensen van de kerk waren op de hoogte waarom ze weg moesten en vonden de taxi veel te lang duren. Daarom werden ze met z’n allen in het busje van de kerk gestopt en werden thuis afgezet. Wat een behulpzame mensen allemaal! Ondertussen was de Zweedse Anna met haar dochter gearriveerd. Met z’n drieën raapten we wat spullen bij elkaar wat wel handig zou zijn om mee te nemen. Met een kotszak, Myrthe als mental−coach, vertrokken we naar het ziekenhuis.

Aangekomen bij het ziekenhuis hielp Anna mij met het invullen van de papieren. Daarna is zij even met haar dochter de stad in gegaan. Tot mijn geluk troffen we een Nederlandse dokter! Het was nog een jonge meid met duidelijk veel ervaring. Het was zo fijn om mijn klachten uit te kunnen leggen in het Nederlands! Zoals we al een beetje hadden verwacht, was de diagnose acute maag−darmontsteking door waarschijnlijk voedselvergiftiging. Ook bleek ik toch best uitgedroogd te zijn (na al die liters water met Oral Rehydration Solution). Ik kreeg de juiste antibiotica voorgeschreven en medicatie tegen de misselijkheid, met de afspraak om mezelf morgen weer te melden als ik het vocht nog niet binnen kon houden. Dan zou de volgende stap infuustherapie zijn. Anna heeft ons, zo behulpzaam als ze is, weer thuis afgezet. ’s Avonds startte ik met de antibiotica en ik heb als een blok geslapen.

Maandag werd ik wakker, ik kon het haast niet geloven, ik was geen een keer naar de wc geweest. Dat was wat anders dan elk kwartier, zoals de laatste vier dagen. Wat was ik blij. Elke dag voel ik dat ik weer een stukje beter word, alleen het eten is nog wat lastig, maar dat komt wel weer. De meiden zorgen goed voor mij en ook Jackie, de huisvrouw houdt een oogje in het zeil. Van het weekend heeft ze een gek prutje voor me gemaakt; warm water met limoen en gember geloof ik. Dat zou goed voor me zijn (zie foto). Ook de lieve cadeautjes die het thuisfront stiekem in mijn bagage heeft gepropt gaf me steun, een vriendenboekje met heel veel lachwekkende verhalen en een fotoboekje van allemaal mooie momenten van vroeger tot nu. Ook is Facetime en via Whatsapp bellen zijn goede uitvindingen!

Maar hé, altijd afsluiten met iets positiefs: Ik ben wel wat kilootjes lichter!!!

Geschreven door Hendriens.avonturen