Je merkt het wel weer, we hebben het zo naar onze zin dat zelfs het schrijven van een blog elke week een beetje in de soep loopt. Goed ingeburgerd denk ik dan maar… De Nederlanders hebben een horloge en de Afrikanen hebben de tijd.

Dinsdag 29 november zijn we naar het eerste AIDS ziekenhuis van Afrika geweest, genaamd Mildmay in Kampala. Een ontzettend groot terrein, super gestructureerd en toch een beetje veramerikaanst. Veel andere Afrikaanse landen kregen begeleiding van de staff van Mildmay en hebben ook een soortgelijke ziekenhuis opgezet. ’s Avonds zijn we samen met Jackie naar salsa les geweest, oh dat was zo leuk! Misschien moet ik Olaf maar eens overhalen om straks samen op salsa les te gaan…

Woensdag was een dag waar we ons allemaal erg op hadden verheugd. Anna kent twee Nederlanders die werkzaam zijn bij MAF (Mission Aviation Fellowship). MAF zet zich in voor mensen die in afgelegen gebieden leven. Met vliegtuigjes maakt de organisatie hen bereikbaar voor hulp. Anna had Margeet, de Nederlandse, verteld dat zij vier Nederlandse studenten begeleidt en zo werden we uitgenodigd om bij haar en bij MAF op bezoek te komen. We werden op z’n Nederlands verwelkomt met een kopje koffie en heerlijke wafels. Anna liet ons lekker in het Nederlands kletsen en zo vloog het eerste uur voorbij. Daarna nam Margeet ons mee naar het terrein van MAF. We kregen een rondleiding, mochten in de vliegtuigjes zitten en als kers op de taart mochten we ook nog mee lunchen! Ik geloof dat er bij ons allemaal weer een nieuwe droombaan is ontstaan. Nee hoor, geen trauma heli meer, maar medische hulp verlenen in een vliegtuigje, in de middle of nowhere. Hoe gaaf is dat?! ’s Avonds hebben Milou, Eleonora en Tessa bij ons gegeten en hebben we de laatste voorbereidingen getroffen voor de ‘World AIDS Day’, wat we met z’n allen morgen organiseren bij Hands for Hope.

Donderdag 1 december, ‘World AIDS Day’. Zoals Mirjam van Dijk (Eye4Africa) al schreef op Facebook: ‘Helaas is die dag nog steeds nodig om stil te staan bij deze ziekte ‘. Joseph, de social worker ging de community in om deze dag te promoten. We hebben voor iedereen een Red Ribbon gemaakt. De mensen waren erg enthousiast, het was echt een mooie dag. Ook de kinderen van Hands for Hope hadden een gedicht voorbereid, heel indrukwekkend! Er kwamen ook een aantal mensen naar ons toe om vragen te stellen en hun eigen persoonlijke verhaal te vertellen. Mooi om te zien dat zij ons zo in vertrouwen willen nemen! ’s Avonds zijn we met de andere meiden naar Big Mike geweest, een gezellige club waar natuurlijk veel gedanst wordt.

Vrijdag, onze allerlaatste dag bij Hands for Hope, wat zijn die zes weken snel gegaan zeg! We hebben ’s ochtends les gegeven over sexual abuse, iets wat hier helaas erg veel voorkomt. Anna had een boek meegebracht, het verhaal vertelde over een Oegandees meisje wat seksueel misbruikt werd. We leerden de kinderen vooral om bepaalde situaties te herkennen, wat is normaal en wat niet, wat moet je doen als zoiets jou overkomt en dat het erg belangrijk is om iemand in vertrouwen te nemen en er over te praten. Jammer genoeg zal de politie hier niet veel aan doen. ’s Middags gaven wij een presentatie aan de staff van Hands for Hope over wat we de afgelopen zes weken hebben gedaan en onze ervaringen. Natuurlijk zullen we natijd het onderzoek opsturen met een draaiboek over het geven van health education. Na de presentatie hebben we samen met Anna besproken hoe het de afgelopen weken is gegaan, gelukkig was ze apetrots op ons en hebben allen volgens haar een grote groei doorgemaakt. We hebben wat leuke Afrikaanse cadeautjes voor haar gekocht en medisch materiaal als bedankje. We hebben dankzij haar zoveel gezien en mogen doen! Maar NU, NU hebben wij gewoon vier weken vakantie!!! En wat staan er veel leuke dingen op de planning! ’s Avonds had Edgar, de soort van huisbaas en zijn vriendin ons uitgenodigd om mee te gaan naar een concert in de stad. Erg leuk om te zien, maar na een uur waren we zo moe, dat lekker naar huis zijn gegaan om te slapen.

Zaterdag stond de Owino Local Market op de planning. Voordat we daar heen gingen deden we eerst al onze sierraden af, namen we zo min mogelijk geld mee en lieten we onze mobieltjes thuis, op advies van Jackie. Toen we down town waren snapten we meteen waarom, wat een massa mensen! En wat was het zonde dat we daar geen foto’s van hebben kunnen maken. Ik weet gewoon niet hoe ik het moet omschrijven. Ik heb een foto opgezocht via Google zodat je een beetje voor kunt stellen hoe het er uit ziet. Wij keken onze ogen uit, maar de mensen op de markt vonden ons ook erg interessant. Na de markt zijn we naar de bioscoop geweest in de Acacia mall. Naar een simpele, kinderachtige Disneyfilm, heerlijk! Daarna hebben we geproost op onze vakantie bij Bubbles. Daar ontmoetten we een groep internationale studenten, waaronder de zoon van het Hilton Hotel hier in Kampala met een dikke Porsche Cayenne onder de kont. Het blijft toch vreemd om in een stad te zijn waar de kloof tussen arm en rijk steeds groter wordt.

Zondag hebben we het vakantiegevoel opgezocht en zijn we lekker aan het zwembad gaan liggen. Stiekem is het dan toch best leuk om even met het thuisfront te facetimen en te laten zien hoe heerlijk warm het hier is, hihaho! ’s Avonds gingen we voor het laatst met Anna op stap, ze nam ons mee naar een echte Oegandese familie voorstelling, wauw wat was dat gaaf! Na een dikke knuffel namen we afscheid van onze Zweedse begeleider. Zo te zien had ze er toch wel een beetje moeite mee. Gelukkig, want met vier van die drukke, gekke, Nederlandse studenten, zes weken lang, dag in dag uit, begrijpen wij dat je daar niet altijd even vrolijk van wordt.

Maandag was het eindelijk zo ver, we mochten de cadeautjes uitpakken waar we al zes weken tegenaan keken. Het thuisfront en lieve Nan, hadden wat cadeautjes in onze koffers gestopt! Wat waren we blij met de lieve gedichten, cadeautjes en snoepgoed. Ook het buurjongetje was erg blij met de sinterklaas en zwarte piet knuffeltjes! Zelfs hebben sinterklaas en zwarte piet een videoboodschap vanuit Sleen helemaal naar Oeganda gestuurd, ik kon mijn geluk niet meer op! Daarnaast hadden we nog wat te vieren, Jackie is vandaag 22 jaar geworden. We hebben een boek en een armbandje voor haar gekocht. Bij een verjaardag hoort natuurlijk ook taart, verjaardagskaarsjes, toeters, slingers, ballonnen, feesthoedjes, wijn en jawel WATERBALLONNEN GEVECHT! Ze vond het helemaal geweldig en ook Edgar veranderde weer in een kind van 3 jaar oud. Daarna lusten Lois en ik nog wel een drankje dus zijn we naar een jam sessie geweest bij het National Theatre, waar Tessa, Eleonora en Kelly ook waren. Na de jam sessie verhuisde het feestje naar BBQ Lounge, een grote Afrikaanse hut met Reggae muziek. We hebben ons uiteraard goed vermaakt!

Dinsdag zijn we weer naar het weeshuis geweest. Er was al een Canadees gezin aan het helpen. Zij vertelde dat er net een baby naar het ziekenhuis was gebracht. Het gezin trof een erg ziek meisje aan en hebben haar meteen naar het ziekenhuis gestuurd. Helaas kwam de hulp te laat. Na een kwartier hoorden we dat ze is overleden. We merkten wat onrust bij de medewerkers, ze zeiden opeens dat het meisje toch niet was overleden en dat het goed met haar ging. De Canadese man legde uit dat het weeshuis erg bang is voor een slechte reputatie en daarom toch maar zei dat het goed ging met het meisje. Ik vraag me af wat er nu met haar gebeurt, zo’n klein kindje, niet gewild en heeft maar zes weken mogen leven. Zou er iemand zijn die afscheid van haar komt nemen? Wie zal haar begraven? De vier twintigers moeten in ieder geval weer verder, ze hebben nog 30 andere kinderen waar ze 24/7 voor moeten zorgen.

Woensdag zijn we in alle vroegte weer in een grote rammelende bus gestapt. Na zo’n 7 uur rijden kwamen we aan in Kabale. Een taxi bracht ons naar Lake Buyonyi, vanaf daar bracht een bootje ons naar het eiland en het verblijf Byoona Amagara. We logeerden 3 nachten in een echt Afrikaans hutje met een prachtig uitzicht over Lake Buyonyi. We ploften neer en bestelden een lekker wijntje en een pizza met heeeeul veeeul kaas en genoten van het prachtige uitzicht. We hebben gekanood in een uitgeholde boom over lake buyonyi. Een local liet ons de mooie plekjes zien en we hebben een heuvel beklommen, waar we vanaf daar bijna alle vulkanische eilandjes konden zien. Vrijdag zijn we naar een local market geweest en hebben we geluncht bij een ontzettend mooi hotel. ’s Middags hebben we genoten van de zon en zonsondergang op de steiger van het eiland. Zo mooi als het was, zo snel ging de tijd ook om. Zaterdagochtend vertrokken we weer naar Kampala met een grote grijns op mijn gezicht, niet alleen door deze mooie dagen maar ook omdat Alm en papa kaartjes hebben geregeld voor Guns ’n Roses 12 juli in Paradise City Nijmegen Goffertpark!!!

Je zal nu wel denken ‘en dat onderzoek dan’, ja, daar zijn we vandaag heel hard mee bezig geweest!

Geschreven door Hendriens.avonturen