Het was rumoerig op straat, maar een hele spannende nacht was het niet hoor. Wat heb ik heerlijk geslapen. We moesten maandag vroeg uit de veren om les te geven over malaria bij een andere organisatie voor vluchtelingen. Het was een kort dagje, want de concentratie van de kids was ver te zoeken, wat ook niet gek is op een leeg maagje...

's Middags gingen Lois, Jackie en ik op pad, op jacht naar nep haar. Wat moeten die gekken daar nou weer mee zou je denken. Nou, wij vinden dat als je in Afrika bent, je ook een beetje moet inburgeren. Omdat we een blanke huid hebben, vallen we natuurlijk al een beetje buiten de boot, dus daar moesten we wat aan doen dachten wij zo. We vroegen Jackie om advies, ze zei; och meiden, ik kan dat ook wel doen en ik weet wel waar je nep haar kan halen. Zo gepiept zo gedaan. Jackie nam ons mee naar 'Down Town'. Een plek waar je liever niet met z'n tweeën rondloopt, maar Jackie hield ons goed in de gaten. We liepen een groot chaotisch gebouw binnen, weer onderverdeeld in kleine marktjes. Een stuk was vol met allemaal nep haar en pruiken. De jacht was begonnen, op zoek naar blond haar. Mission impossible dachten we, maar het is een soort van gelukt. Een beetje goud blond met een beetje wit en voilá, missie geslaagd! Met 3 kilo nephaar in onze rugzak, sprongen we weer achter op de boda boda. Maar toen, toen was it like raining cats and dogs, so the boda monsieur bedacht zich geen seconde en pleurde zijn boda, inclusief Lois en ik, onder een afdak van het tankstation. Zo'n regenbuitje kan een minuutje duren, maar ook zo 2 uur. En no way dat een boda door de regen gaat rijden! Na een half uurtje vonden we het wel genoeg en vroegen we de boda meneer of hij het aankon om door wat regendruppeltjes te rijden om ons thuis af te zetten. Het was eigenlijk wat te veel gevraagd maar vooruit, op naar huis. Jackie belde een vriendin of ze wilde komen om te helpen invlechten en na 7 uur werd Lois omgetoverd tot een echte wannabe African.

Dinsdagochtend, dit keer waren het niet de spelende kinderen om het huis die mij wakker maakten, maar mijn wekker, om 06.30 uur. Ik moest er ook aan geloven. Ook ik was na 7 uur omgetoverd tot een echte wannabe African met heel wat nep haren meer en veel echte haren minder. Zo over straat lopende, merkten we dat het bij de locals goed in de smaak viel, haha.

Woensdag was een spannende dag voor een aantal kinderen van Hands for Hope, ze werden getest op HIV en zo'n naald in je arm is toch best wel eng! De jongen die als eerste moest, begon te bidden. Er zijn heel wat tranen gevallen maar ze hebben het ontzettend goed gedaan. Naast het pijnlijke gebeuren zorgden wij mede voor vermaak, Nederlandse liedjes zingen en het leren van Nederlandse woorden: 'Jij bent mijn vriend'. We kregen van de kinderen het vriendelijke verzoek om na schooltijd mee te gaan naar huis, want dan moesten we de zusjes, broertjes, papa's, mama's, opa's en oma's ook Nederlands leren, want dat is super cool. Ik geloof dat er twee meiden in mijn rugtas mee naar Nederland willen vliegen, als er maar wel wat Oegandese mensen in Nederland wonen. Ook probeerde de grootste charmeur van de Primary School nog even smooth mijn nummer en facebook te scoren, grappenmaker.

Vorige week hebben we kaartjes gekocht voor een Afrikaanse dansvoorstelling. Jackie had voor onderweg een rolex voor ons klaargemaakt. Geen horloge maar een soort pannenkoek met ei en tomaat. Best lekker! De voorstelling was in The National Theatre, bestaande uit wel één oude zaal. Niet te vergelijken met Carré of het Circus theater, maar wel lekker knus. We hoopten op een echte Afrikaanse show. Tot onze teleurstelling was de choreograaf een gepensioneerde oude Franse dame, die ook nog eens mee danste in kleren voor een meid van 20 jaar. Maar goed, we hebben wel gelachen.

Donderdag werden de laatste kinderen getest op HIV voor ons onderzoek. Ook een aantal beperkte kinderen werden getest. Het was voor een aantal kinderen geen fijne ervaring en moesten met 4 man vastgehouden worden. Schreeuwen, huilen, het ging door merg en been. Gelukkig konden ze daarna weer lachen, want ze mochten met Anna terug in de auto. Iets wat deze kinderen misschien nog nooit gedaan hebben, een simpel ritje in de auto.

Na het testen gingen we met z'n vieren naar de kledingwinkel waar we onze jurken hebben laten maken. Ze waren alle vier klaar, de wannabe African look is nu redelijk compleet. Ook zijn we 's middags naar een shoppingmall geweest waar een ontzettend mooi Afrikaans winkeltje zit, ik kon het natuurlijk niet laten om wat te kopen! Vanavond gaan we naar Kabalagala (een wijk vlakbij), een man van Xavier Project heeft ons uitgenodigd om naar hem en zijn band te komen kijken, geen flauw idee wie hij is, maar gezellig wordt het vast!

Geschreven door Hendriens.avonturen