23 Oktober 2016, Kampala

Daar zit ik dan, in mijn Afrikaanse outfit, in het bijzondere maar mooie Kampala, met de beentjes omhoog een blog te schrijven onder het genot van een local biertje.

Zaterdag 22 oktober om 02.30 uur (Oegandese tijd +1h) zetten Lois, Myrthe, Elles en ik onze eerste stap in Oeganda. Na een reis van 14,5 uur stonden we opeens op Afrikaanse bodem! Toen ik het vliegtuig uitstapte begreep ik meteen waar onze begeleider van Eye4Africa over vertelde, een aangename warme temperatuur, vochtig en een typische geur. Het avontuur is begonnen!

Bij het vliegveld vulden we een papier in om een visum aan te kunnen vragen en moesten we ons gele boekje laten zien (voornamelijk kijken ze naar inentingen voor gele koorts). Dit verliep allemaal soepel. We liepen verder naar de immigration desk om een visum van 3 maanden aan te vragen. Tijdens de voorbereidingstraining werd verteld dat dit nog wel eens moeizaam kan verlopen, dus we hadden ons op het een en ander voorbereid. Maar nee hoor, binnen no time hadden we alle 4 een stempel in ons paspoort, een papiertje in ons handen, waarop staat dat we hier 3 maanden mogen verblijven. Op naar het volgende, onze bagage ophalen. Dat was ook best spannend, we moesten natuurlijk een keer overstappen en nog een tussenlanding maken, als dat maar goed is gegaan met onze bagage. Geen probleem, alles was er gelukkig.
Via de douane liepen we richting de uitgang van het vliegveld. Daar stond een gewapende man met een geweer, die ons de weg naar buiten wees. Eenmaal buiten stonden daar ontelbare taxichauffeurs, die deze 4 blanke vrouwen maar al te graag naar Kampala wilden brengen. Nadat we hadden uitgelegd dat het vervoer al geregeld was, probeerden we toch nog even weer naar binnen te gaan, maar dat vond onze vriend met zijn geweer niet zo'n goed idee, helaas. Een paar minuutjes later, kwam daar onze redder in nood, James, de taxichauffeur die voor Eye4Africa werkt. Een vriendelijke man die ons in een uur naar het hotel in Kampala bracht. Onderweg hebben we al het een en ander kunnen zien van Entebbe en Kampala, het nachtleven was in volle gang.

Aangekomen bij ons hotel, omringt met een groot hek, werden we vriendelijk ontvangen door een gewapende bewaker en twee dames. Zij brachten ons naar onze kamers en kregen simkaarten, zodat we kunnen bellen als het nodig is. Maar goed... eerst slapen, wat waren we moe (05.30 uur).

Onze spring in het veld Myrthe, stond om 9 uur al weer fris en fruitig klaar om ontbijt en airtime (beltegoed) te gaan halen bij de supermarkt. Elles offerde zich op en Lois en ik snurkten natuurlijk nog even verder.
Elles en Myrt kwamen thuis met airtime, boterhammen, pindakaas, jam en heerlijke koekjes. Nadat we allemaal wat koekjes hadden gegeten, kwam Lois er achter dat de koekjes aan de onderkant toch wel een heel gek gestippeld kleurtje hadden. Het blijkt dat alles wat sneller bederft vanwege de luchtvochtigheid, Jammie!

Na ons koekjes avontuur en een frisse douche zijn we even de stad in geweest en hebben we geluncht bij het restaurant van het hotel. Na een powernap hebben we lekker Afrikaans pizza gegeten in de stad en werd er een komisch kaartspel gespeeld. Onze oogjes vielen langzaam dicht, het werd tijd om te gaan slapen. Wat nog niet meevalt na inname van een malariapil, uiteindelijk ben ik lekker in slaap gevallen en werd ik zo nu en dan verrast door een leuk gesprek van in haar slaap pratende Elles.

Vanochtend (23 oktober), hebben we lekker uitgeslapen. We zijn daarna de stad in gegaan. Ik heb in een winkel een doek gekocht met een mooi schilderij er op. Ook kocht ik een zelfgemaakt kunstwerkje van hout van een jongetje op straat. Ik gaf hem 5000 Ugandese Shillings (€1,25) en hij kon het bijna niet geloven, hij was er ontzettend blij mee. Naast dit winkeltje ontdekte Lois een broodjeszaak genaamd: Brood. Ah, herkenning dachten wij. We kochten beef samosa, local food, wat we al kenden van de voorbereidingstraining van Eye4Africa. Het is een soort bladerdeeg met gehakt, ui en knoflook. Daarna zijn we een heuvel opgelopen om wat meer van Kampala te kunnen zien. Onderweg keek ik mijn ogen uit, 4 mensen op een boda boda (motortaxi), prachtig geklede vrouwen (met billen zo groot als twee voetballen), politieauto's volgepropt met gewapende politiemannen, mensen die bijna van de boda af vallen en MZUNGU roepen omdat ze ons zien lopen, etc. Wat een bijzonder wereldje.

Daarna hebben we onszelf getrakteerd op een Oegandees biertje, bier maken dat kunnen ze wel!
Nu schrijvende, zoals ik al vertelde, zit ik buiten met de beentjes omhoog, in de tuin van het hotel, met een temperatuur van plusminus 27 graden (nog niets gemerkt van het regenseizoen), onder het genot van een Oegandees biertje dit verhaal te tikken.

Het leven is hier zo gek nog niet.

Geschreven door Hendriens.avonturen