Heerlijk, ik ben weer helemaal tot leven!

Dinsdag en woensdag heb ik nog even rustig aan gedaan. Donderdag had Anna een city trip voor ons georganiseerd. Om 09.30 uur stond ze voor de deur met Ruth, een Oegandese vrouw die ons alles over Kampala zou gaan vertellen. Als eerst gingen we naar de twee paleizen van the King of Buganda. Oeganda blijkt uit tientallen Koninkrijken te bestaan, ontstaan door de verschillende stammen. Buganda is het grootste Koninkrijk van Oeganda. Bij aankomst stroomden de bussen leeg met traditioneel geklede Oegandese mannen en vrouwen, je kan wel zeggen dat wij ons een klein beetje underdressed voelden met onze lange rokken met afgetrapte sneakers er onder. Het eerste paleis was redelijk groot, maar zeer slecht onderhouden, omdat men het in originele staat wil houden, wat een heerlijke gedachtegang. De koning heeft het prima voor elkaar, want hij aanschouwt alle vrouwen van Buganda als de zijne. Ook worden de mensen die voor hem werken (zoals de minister) niet betaald, maar betalen zij de koning, het liefst zo veel mogelijk. Vanuit het ene paleis, kijkt men uit naar het andere paleis, die zich aan de andere kant van de loodrechte weg bevindt. In het midden van de weg is een rotonde waar twee grote djembés op staan. Alleen de koning mag rechtdoor, over de rotonde, tussen de djembés door naar het andere paleis, het blijkt een hele happening te zijn.

Het andere paleis konden we niet van binnen bezichtigen, maar wel het land er omheen. De mensen die voor de koning werken, wonen op het landgoed naast het paleis, in een armoedig hutje. Wat een contrast. Even verderop brengt de gids ons naar een soort bunker. Het blijkt een martelruimte te zijn geweest. In de tijd van ongeveer 10 jaar zijn hier 25.000 mensen gemarteld en vermoord. Door het regenseizoen liep het water de bunker binnen, vervolgens werd het onder stroom gezet waardoor al deze mensen geëlektrocuteerd werden. Deze bunker is voor het laatst in 1979 gebruikt...

Anna en Ruth namen ons vervolgens mee naar de parlementsgebouwen. Ruth deed een poging om ons naar binnen te krijgen. Je moet hier een maand van tevoren een afspraak voor maken, maar het was natuurlijk het proberen waard. Ondertussen raakte ik aan de praat met een pittige tante. Ze leerde mij Luganda praten. Ik bakte er niet zo veel van en zij vond het om te gieren. Ruth gaf groen licht, zonder paspoorten te laten zien liepen we via de twee security posten naar binnen. Zo, dat ging makkelijk dacht ik. Toen we eenmaal binnen kwamen bedankte Ruth mij. Ik zei, huh waarvoor? Het bleek dus dat die pittige tante een of andere hoge pief is. Ze waardeerde onze openheid en de manier waarop we gekleed waren en daarom mochten we naar binnen. We hebben onze ogen uitgekeken, maar vooral Ruth, zij had nooit verwacht hier ooit binnen te komen.

Na wat cultuur gesnoven te hebben bij het Nationaal Cultureel Centrum en een culturele markt met prachtige schilderijen, hebben we Anna en Ruth getrakteerd op een lunch. We hebben een plek ontdekt waar we even kunnen genieten van de Europese luxe, Café en Restaurant Java. Wat een fantastische plek, even geen rijst en bonen!

Nadat we ons buikje weer vol hadden, liepen we door de regen terug naar de auto van Anna. Iets wat er heel komisch moet uitzien voor de Oegandese mensen; 5 Mzungu's lopend door de regen. Want door de regen lopen, dat doen ze hier niet. Ze stoppen met alles wat ze aan het doen zijn en wachten gerust 3 uur totdat de regenbui weer over is. Sorry, ik ben wat later want het regent, is hier een prima excuus!

Als laatste bezochten we het Nationaal Museum van Oeganda. Gewoon op z'n Oegandees, zonder stroom, ongeveer 50 vierkante meters groot, maar zeker leerzaam. Na het museum hadden we de beentjes aardig moe en was het tijd om naar huis te gaan. Er was alleen een klein probleempje... traffic jam. We hebben over een kleine 10 km 3,5 uur gedaan. Rond 21 uur waren we weer thuis. Maar dat maakt niet uit, wij hebben een mooie dag gehad en vooral Ruth heeft geloof ik de tijd van haar leven gehad!

Vrijdag hebben we de kinderen les gegeven over diarree en cholera. De kinderen lieten met trots zien dat ze het liedje over handen wassen nog heel goed wisten! Na een ochtend lesgeven zijn we met z'n vieren naar een kledingwinkel gegaan, daar hebben we een mooie Afrikaanse stof uitgezocht waar zij een jurk voor ons van gaan maken! Ik ben heel erg benieuwd. 's Avonds zijn we naar de bioscoop geweest. Anna raadde ons de film 'Queen of Katwe' aan. Een film over een sloppenwijk in Kampala. Het was vreemd om in een super de luxe shoppingmall met een cinema, naar een film als 'Queen of Katwe' te kijken. Een film over de armen, gemaakt voor de rijken? Zo voelde het een beetje. De film is wel echt herkenbaar, stel dat je nieuwsgierig bent, het is zeker een aanrader en het schetst een beeld waar wij nu zijn.

Zaterdag vertrokken we naar Jinja, een stad 40 km verderop. James, de taxichauffeur die werkt voor Eye4Africa bracht ons in een zeer comfy busje naar deze mooie en groene stad. We logeerden bij andere studenten van Eye4Africa in een guesthouse, een gezellige bende! Geert, al afgestudeerd maar wel hier via Eye4Africa, nam ons mee naar Café en Restaurant Flavour. Flavour is van Anna (Eye4Africa) waar we heeeerlijk gegeten hebben. Elke eerste zaterdag van de maand organiseert Flavour een soort Open Session. Ik had even het gevoel alsof ik in Erm bij Moorman stond, alleen dan met wat meer reggae en Afrikaanse mensen. Wat een fijne plek heeft zij daar gecreëerd! Wel ruiken de locals op een of andere manier dat wij nieuw waren in Jinja en daarom hebben we het de eerste 3 uur erg druk gehad met het vertellen dat we een vriend hebben in Nederland. Ook raakten we aan de praat met twee Oegandese meiden. We praatten over onze culturen en dat wij ons zo verbaasden over die mega grote billen van de vrouwen hier en hoe ze er dan mee dansen. Wij Mzungu's hebben dat niet. Waarop ze tegen mij zei; Girl!!!! Just shake what your mother gave you!

Na de Open Session sprongen we op de boda boda en bracht ons naar 'The Office'. Voordat we het wisten stonden we met de eigenaar en zijn vrienden te swingen en hoefden we de rest van de avond geen drankjes meer te betalen. Ja mam, we zijn veilig thuis gekomen!

Zondag, de dag vol avonturen. Lois had bedacht om te gaan bungeejumpen boven de Nijl. Ik kreeg al zweethandjes als ik er aan dacht. Ik heb altijd gezegd: Parachute springen wil ik doen, maar bungeejumpen laat ik achterwege. Maar goed, dit was de kans om het natuurlijk eens te proberen. Toen we aankwamen was het toch best wel hoog, zo'n 45 meter boven de Nijl. Na wat bezoekjes aan de wc besloot ik toch maar niet te gaan, ik heb nog even om er over na te denken. Lois, onze heldin heeft het gewoon gedaan, super gaaf! Zoals Fred zegt (papa Lois): LEFTRUT!

Om de adrenaline wat te laten zakken stapten we weer op de boda's, die hier in Jinja overigens vele malen beter rijden dan in Kampala, naar een bootopstapplaats. We vaarden op de Source of the Nile, die ontspringt in Lake Victoria. Het was erg mooi en het deed me een beetje denken aan het boottochtje op de Nijl in Luxor! 's Avonds bracht James ons weer naar het Guesthouse in Kampala. Jackie stond voor de poort van het guesthouse en zei dat we snel naar binnen moesten. Er blijken nu grote groepen jongens op straat te lopen die mensen beroven. De security, die er altijd is als het donker is, was er ook nog niet. Dus het wordt weer een spannend nachtje!

Geschreven door Hendriens.avonturen