Bon dia dushi’s

Ja, ik weet het. Het heeft even geduurd maar daar ben ik weer! Kan iemand de tijd stilzetten?

Na de cliffhanger van mijn vorige verslag zitten jullie vast op het puntje van de stoel om te lezen hoe het is afgelopen met de huisvesting… Nou, ga er maar even goed voor zitten.

Nadat ik de wekker om 9.00 uur zo’n 8 keer op snooze stand heb gezet, checkte ik mijn mailbox en zoals verwacht had ik geen mail ontvangen van Reis en Accomodatie. De receptioniste zag me alweer aan komen lopen met mijn slaapkop. Ze had niets gehoord van het ziekenhuis, dus dit keer deed ik een mededeling: Ik ga niet uit de studio totdat ik iets gehoord heb van het ziekenhuis. De receptioniste begon me enigszins te begrijpen en stemde in. Ik kan inmiddels wel een stappenplan schrijven. Na Reis en Accomodatie weer eens gebeld, geappt en gemaild te hebben zonder respons dook ik weer mijn bed in. Om 11.30 ontving ik een mail van Reis en Accomodatie dat mijn verblijf bij Eden Beach nogmaals werd verlengd.
Prima, dacht ik. Ik zit hier fantastisch, met een zwembad, vlakbij zee en een heeeerlijk bed. Toch merkte ik aan mezelf behoefte te hebben aan een eigen plekkie.
Maar goed, 's middags heb ik genoten van het zwembad, de zon en de zee. Rond 16.30 stond ik in de startblokken om naar Crossfit te gaan. Opeens werd ik gebeld door Reis en Accomodatie. Het zal toch niet waar zijn?
Ik kon het nauwelijks geloven, ze hebben eindelijk een plekje voor me gevonden! Ik kon de sleutel net voor sluitingstijd van het hoofdkantoor ophalen. Ik heb de medewerkers duizend maal bedankt en vloog ze nog net niet om de nek. Ik scheurde met mijn oranje waggie terug naar Eden beach om (nu echt) mijn koffers in te pakken. Rond 19.30 was ik er klaar voor en reed ik nog snel even langs de winkel, zodat ik me de eerste dagen kon redden in het huisje.
Vervolgens reed ik vol goede moed naar Kaya Italia. Tuurlijk reed Drientje vol enthousiasme de straat voorbij. Ik keerde bij een local mini supermarkt en kroeg ineen. Ik werd nagejoeld en aangesproken door een paar dronken mannen. Dit was de eerste keer dat ik me niet helemaal op mijn gemak voelde. Snel nam ik de afslag naar Kaya Italia. Het appartementencomplex stond hooguit 100 m verder dan waar de mannen met plusminus 5 promille alcohol in hun lijf stonden te schreeuwen. Top, ik voelde me helemaal thuis... Nadat ik nog eens om me heen keek besloot ik naar het appartement te lopen. Het licht van de TL-buizen gaf een sfeervolle indruk. Een vriendelijke Colombiaan was druk zijn appartementje aan het vegen waardoor ik stiekem even naar binnen kon kijken. De moed zakte me enigszins in de schoenen. Ik stak de sleutel in het slot en dacht: 'Op hoop van zegen'. Het was een warm welkom. Een aantal kakkerlakken en een salamander kwamen mij tegemoet. Ze leken opgelucht dat de deur openging, ze wisten niet hoe snel ze weg moesten zijn. Na een seconde begreep ik waarom. De geur van vocht en schimmel kwam mij tegemoet. Ik liep weer naar buiten om een hap frisse lucht te halen en bekeek vluchtig de rest van het appartement. Pff, ik kon wel janken. De stoelen waar je na een avonddienst lekker even in wil hangen zaten vol met schimmel. Het plafond van de badkamer was bekleed met schimmel en ook het matras was er niet aan ontkomen. Wat moest ik nu? Er ging zoveel door mijn hoofd. Ik wilde een gegeven paard niet in de bek kijken, ze hadden zo hun best gedaan en ik keek uit naar mijn eigen plekkie. Maar op een plek als deze voelde ik me echt niet op mijn gemak. Daarnaast is het ook best ingewikkeld om elke 30 seconden naar buiten te moeten lopen voor een hap frisse lucht. Gelukkig had ik net bij de winkel een fles wijn gekocht. Ik plofte buiten op de stoel en schonk mezelf een glas vol wijn in. Zo, even nadenken. Wat moet ik nu? Gelukkig kan ik altijd gebruik maken van de hulplijnen in Nederland en op Bonaire. Ik gooide het in de groep en iedereen zei met volle overtuiging: Wegwezen daar! Ik kreeg gelijk meerdere slaapplekken aanboden, zo ontzettend lief! Reis en Accomodatie was zoals verwacht niet meer te bereiken. Ik mocht een nachtje overnachten in de tweede slaapkamer van Tess. Het bed was al opgemaakt en ik kon er zo in duiken. Pff, wat is het toch om zulke lieve en behulpzame mensen om je heen te hebben! De volgende ochtend had ik dagdienst en heb ik tussen de bedrijven door flink wat telefoontjes gepleegd. Om 15 uur werd ik gebeld dat ze een hotelkamer voor me hadden geregeld bij Centraal Hotel. Oh, wat fijn dat ze voorlopig een andere plek voor me hebben gevonden! Ik reed na mijn dienst terug naar Tess en pakte (weer) mijn koffers in. De hotelkamer was prima. Het was schoon, het bed lag heerlijk en de kamer was schimmelvrij! De kamer had geen keuken, maar een week leven op boterhammen en salades is geen probleem! 's Avonds stond in ieder geval het eten klaar bij Tess. De meiden hadden me uitgenodigd voor een filmavondje. Er stonden allemaal lekkere hapjes klaar, de kaarsen brandden, de matrassen lagen op de grond met kussen en kleedjes. Zo slecht heb ik het hier niet! En wat is er nou beter dan een knusse filmavond als het buiten regent? We keken die avond ' Eat, pray, love'. Een heel toepasselijke film voor ons allemaal vanwege ons Bonaire avontuur. De meesten zullen het boek of de film wel kennen. Het gaat over een vrouw die besluit te gaan reizen nadat haar relatie stuk liep. Tijdens haar reis gaat ze opzoek naar zichzelf, liefde en geluk. Een van de uitspraken wil ik graag met jullie delen, gewoon omdat ik het prachtig vind. "If you are brave enough to leave behind everything familiar and comforting, set out on a truth-seeking journey, if you are truly willing to regard everything that happens to you on that journey as a clue, accept everyone you meet along the way as a teacher, if you are prepared – most of all – to face (and forgive) some very difficult realities about yourself... then truth will not be withheld from you." Nou, dat komt wel even binnen toch?

Nou, genoeg sentimentele gedoe, terug naar het hele verhuisavontuur. De dagen daarna heb ik niet stil gezeten. Ik was druk bezig met de huizenjacht, voor de aankomende periode maar ook voor de periode na de huisvesting van het ziekenhuis. Ik heb veel contact gehad met TMI over de zoektocht naar een eigen appartementje. Ik gaf aan dat ik heel graag een eigen plekje zou willen, ookal zou ik er zelf naar moeten zoeken en zelf moeten betalen. Susanne, senior accountmanager Caribbean bij TMI, komt regelmatig voor een langere tijd naar Bonaire. Ze was ontzettend behulpzaam en probeerden samen alle opties bij langs te gaan. Ze stelde uiteindelijk voor dat ik twee maanden in haar appartement mocht verblijven. Oh, ik kon mijn geluk niet op! 8 November kreeg ik te horen dat alles rond was en van 11 november tot en met 2 januari in haar huis mocht wonen! Daarnaast had ik 10 november een bezichtiging bij een studio in Santa Barbara. Ik had onlangs een advertentie op facebook geplaats (alles gaat hier via facebook), waar Gerrit op reageerde. Hij woont samen met zijn Claudia in een prachtig huis op een berg en hebben beneden bij de oprit sindskort een aparte ruimte (losstaand van het huis) omgebouwd tot studio. Stipt om 17.00 uur stond ik voor de deur waarbij Gerrit meteen het ijs brak:' Zo, jij bent wel echt een typische Nederlander he?'. Ja mensen, ik kom nog wel eens op tijd... Het is een kneuterig huisje (zie foto's), alles wat ik nodig heb is er. Vervolgens nodigde Gerrit mij uit om hun huis te bekijken waarna ik getrakteerd werd op een ijskoud biertje. Ik was natuurlijk helemaal verkocht. Gerrit en Claudia zijn ontzettend gastvrije en warme mensen, ik voelde me er gelijk thuis. En als ik iets geleerd heb de afgelopen jaren, dan is het wel vertrouwen op je eigen gevoel. Gerrit vertelde dat hij jaren geleden een ongeval gehad waardoor hij met de ambulance vervoerd moest worden. Ook een vriendin werkte als ambupleeg. Hij zei tegen me: ' Hendrien, ik begin zo langzamerhand te begrijpen wat jouw vak inhoudt, je verdient een plekje waar je 'thuiskomt', waar je je veilig voelt en tot rust kan komen. Je mag hier altijd langskomen als je even wil praten, lachen of huilen'. Pff, ik lijk nu echt een sensimentele trut, maar ik kreeg echt een brok in mijn keel! Mijn dag kon niet meer stuk. Maar als kers op de taart mocht ik voor het eerst mijn lieve vrienden van Flamingo Airport ophalen! Roeel en Kjeld waren er eindelijk! Kjeld, die beste vent had ik ooit 1 keer in een flitsbezoek ontmoet, maar wat een gouden gozer. Roeltje natuurlijk ook, maar dat wist ik al! Ik zette ze af bij hun enorme hotelkamers. De luxepoezen hadden allebei een kingsize bed voor hen alleen. Ik had het al in de gaten, die mannen vermaken zich wel. Helaas was het van korte duur, want de nachtzuster moest weer aan de gang.

Tussen de bedrijven door heb ik afscheid genomen van mijn oude vertrouwde oranje scheuriezer. Er staat nu een dikke Kia Sorento voor de deur. Oh man, wat een verademing! En het kwam gelijk goed van pas want er kwam de afgelopen weken hopi awaseru uit de hemel vallen. Dermate veel regen dat ik uiteindelijk met vuilniszakken om mijn benen, vastgemaakt met stuwbanden, mijn oranje bolide ternauwernood kon redden van een verdrinkingsdood.

11 November tekende ik het contract bij Sunsbelt (de makelaardij die het appartement van Susanne aan mij verhuurde). Sjaak nam me mee naar Terramar, hij deed de deur open en ik wist NIET wat ik zag! Het leek wel een grote penthouse, met 3 slaapkamers, waarvan 1 kamer met uitzicht op zee, een grote woonkamer, een inmens grote eettafel waar alle vrienden zo aan konden schuiven, 2 badkamers, een vaatwasser, wasmachine en een balkon waar je u tegen zegt. Ik ging van -10 naar 100. Ik kon mijn ogen niet geloven! Vol enthousiasme gaf ik sjaak een te impulsieve knuffel. Oh man, wat overkomt mij nou?! 's Avonds na het crossfitten stonden de hulptroepen voor het hotel. Kjeld en Roeel kwamen helpen verhuizen. Ja, alweer, maar ik heb er nog nooit zoveel plezier in gehad, dat begrijpen jullie wel. Ik kon niet anders dan vertellen hoe mooi het appartement was. Ze
namen het met een korreltje zout, anders zou het mogelijk tegenvallen, aldus de heren. Je raadt het al, de deur ging open en de monden vielen open. WTF is dit?! Nog geen 10 tellen later hadden ze de weg naar de koelkast en het balkon al gevonden. We zaten met z'n drieen te genieten van het uitzicht met een ijskoud Bright biertje. We waren de koning te rijk!

12 November werd ik wakker als een miljonair, ik lag languit in bed en genoot van het uitzicht op zee. Pff, ik kon het nog steeds niet geloven, mag ik hier 2 maanden lang wakker worden? 's Avonds stonden Matthijs, Roeel en Kjeld bij mij op het balkon en genoten met z'n allen van de ondergaande zon, glaasjes Cava (ja Ils, ik ben nog steeds onmeunig fan van Cava) en borrelhapjes. Later die avond stonden we te dansen alsof ons leven ervan af hing op een festival bij Arawak. Life is good!

Terwijl ik regelmatig aan het werk was gingen Roeel en Kjeld het eiland verkennen. Ze kenden het eiland na een aantal dagen al beter dan ik. Daar maakte ik natuurlijk gebruik van. In een middag reden we langs alle mooie plekjes aan de noordzijde van het eiland. Alles kwam voorbij: 1000 steps, het Gotomeer, Rincon, de indianen beschilderingen op de rotsen en Seru Largu. Gelukkig wist ik de beste feestjes op het eiland te vinden en dat hebben ze geweten... Ze wilden niet meer naar huis.

Ondertussen begon ik me te verdiepen in het kiten en windsurfen. Ik twijfelde wat ik wilde gaan doen. Kiten leek mij ontzettend gaaf, maar heel moeilijk. Windsurfen leek me wat toegankelijker. Gijs hoorde mijn hersenspinsels aan en hakte meteen de knoop door. Lekker makkelijk! Hij zei: ' Je gaat toch niet windsurfen?'. Windsurfers en kiters is te vergelijken met Feyenoord en Ajax, water en vuur. Voor ik het wist stond ik op kitestrand te kijken naar hoe Gijs door de lucht heen vloog. Tja, het is blijkbaar een besmettelijk virus want de volgende dag lag ergens tussen Bonaire en Curacao zout te happen met een kite van 13 meter boven mijn hoofd. Inmiddels heb ik 3 lessen gehad en het is me gelukt om te staan! Beetje jammer dat ik na 5 seconde weer visjes lag te tellen in het water...

Nadat de mannen alweer bijna 2 weken op het eiland rondscheurden kwam de aflos van de nieuwe knuffelploeg alweer! 21 november kwamen Ils en haar mam aan op Bonaire! Na de avonddienst bracht ik ze nog een tasje met wat boodschappen langs. Zo leuk om weer 'mijn eigen mensen' om me heen te hebben! Een dikke knuffel en de boodschappen waren afgeleverd en daarna verplaatste ik me nog even naar de buren. Roeel, Kjeld, Ils en haar moeder zaten allemaal in hetzelfde hotel. Een keer niezen en ik zat alweer bij Roeel en Kjeld aan het bier. Gemak dient de mens. De volgende avond na mijn avonddienst kwam de hele Nederlandse knuffelbrigade langs en proosten we op het balkon op het goede leven. De dag erna was het helaas zover. Oes Roel en Kjeld gingen er weer vandoor. Wat hebben zij van ieder moment genoten, echt mooi om te zien. En wat heb ik genoten dat ze er waren! Vooral van het moment dat Kjeld de koelkast vulde met bier en Roeel mijn balkon stond te dweilen! Bedankt lieve schatten!

24 november hadden ils, haar moeder een 'day off' . We begonnen de dag met een dagje strand bij Chogogo, vervolgens hebben ils en ik ons uitgesloofd bij de crossfit, waarna ik bij mij thuis voor Ils en Elly zou gaan koken. ' The day off', nam Bonaire iets te letterlijk, want tijdens de crossfit viel de stroom uit op het hele eiland. Douchen in het donker is best een avontuur, een inductie kookplaat is allemaal heel chic, maar je hebt er niets aan als de stroom uitvalt. Normaal staat mijn huis vol met kaarsen, maar dit keer had ik geen kaars in huis. We moesten op jacht naar eten. Na een half uur rondlopen en rijden hadden we eindelijk wat eten gevonden bij een foodtruck. Oh, die burger smaakte ZO lekker! De volgende dag werd er natuurlijk voetbal gekeken, lui gedaan op het strand bij Chogogo en ´s avonds hebben ils en ik uiteindelijk toch de spaghetti kunnen eten die voor gisteren gepland stond. ´s Avonds hebben we met Matthijs en Gijs kunnen genieten van de oorverdovende Karaoke optreden bij Happy´s. Mijn god, wat een lawaai! Maar wat was het gezellig! Na een heerlijk afscheidsdiner bij 'The Dock', was het 28 november tijd voor Ils en Elly om weer te vertrekken naar het koude kikkerlandje, Ayo Dushi's!

Eind november en begin december werd gevuld met feestjes, werken, zon, zee, strand en natuurlijk voetbal kijken. Wat een feest was dat! Het leefde ontzettend hier op het eiland. Iedereen was in het oranje gekleed en stonden met goede moed Nederland aan te moedigen met een bright biertje in zijn of haar hand. Wat was het spannend en wat hebben we genoten. Ook na de laatste, zenuwslopende wedstrijd, feestte iedereen door alsof Nederland doorging naar de finale. Wat een heerlijk eiland is dit toch! De positieve instelling van de Bonairianen is niet kapot te krijgen. Na alle voetbalfeestjes, poolparty's en andere feestgelegenheden, volgt er wel eens een katertje. Gelukkig heeft Gijs overal een oplossing voor: Midden in de nacht gaan zwemmen in de wilde zee, onder de sterrenhemel, met volle maan. Ik voelde me als herboren.

Via sinterklaas kreeg ik te horen dat er een pakketje onderweg was naar Bonaire. Het was nogal een uitdaging om het pakketje in handen te krijgen. Het heeft er een aantal weken over gedaan om op Bonaire aan te komen. Vervolgens heeft het nog een week bij de douane gelegen. Uiteindelijk is het gelukt. Inmiddels was het al bijna een kerstcadeau geworden maar dat mocht de pret niet drukken. Ik kreeg het mooiste cadeau wat ik maar kon wensen, IK WORD WEER TANTE! Zoals Sint het in zijn gedicht schreef: Alm en Herjan hebben niet stilgezeten...

Met kerstavond werd er flink gefeest op Lemonade. Gelukkig hadden Jet en ik daar al rekening gehouden, want op eerste kerstdag hadden we een uitbrakkerstdag gepland. We hebben een heerlijke indische rijsttafel opgehaald bij een vriend van Eliette en ploften vervolgens op de bank om 'All you need is love' te kijken. Tweede kerstdag kwamen Dionne, Silke, Tess en Audrey langs voor een kerstdiner. De keukenprinsessen Sil en Audrey waren al druk bezig geweest om het kerstdiner voor te bereiden. Iedereen had een cadeautje gekocht en een gedicht geschreven. Er kwamen nieuwe talenten naar boven en de tranen rolden over de wangen van het lachen. Als dessert werd er nog een afzakkertje gedaan in Bar P. Én dat op hoge hakken en cocktailjurkjes aan. Uiteindelijk bleef er zoveel eten over dat we een derde kerstdag diner hebben georganiseerd om alle restjes op te eten.

En voor ik het wist, was het 31 december. Oud en nieuw vind ik toch altijd een bijzonder moment. Een afsluiter van het jaar, waarbij alle mooie maar ook verdrietige herinneringen nog eens voorbij vliegen. 's Nachts om 00.00 uur had weinig ruimte om het jaar nog eens voorbij te zien flitsen vanwege de nachtdienst, gelukkig werd er om 19 uur Bonairiaanse tijd Nederlands Oud & Nieuw gevierd. Met een groep collega’s stonden we in onze korte broek en de pootjes in het zand de minuten af te tellen op Te Amo Beach. Om exact 19 uur vlogen de vuurpijlen de lucht in, vlogen we elkaar om de nek en flitste het jaar nog eens voorbij. Ik keek om me heen en besefte me nogmaals hoe gelukkig ik ben. Eén van de vele geluksmomenten hier op Bonaire, want wat ben ik aan het genieten en wat ben ik toch best wel een beetje trots op mezelf.

Geluksmomentjes, dat gevoel van intens geluk mag ik hier zo vaak ervaren. Ik geniet van alles, de grote, de kleine dingen en leef het leven bewuster dan ooit. Het ultieme vakantiegevoel tijdens een boottocht, alle lieve vrienden en familie die langskomen, mijn ouders die een hangmat voor mij ophangen bij mijn huisje, waar ik het liefst ieder moment van de dag in lig, de autoritten naar huis, met de warme wind door mijn haren, met mijn favo playlist op standje maximaal, na een emotionele casus waarbij je weer eens met de neus op de feiten wordt gedrukt dat gelukkig en gezond zijn niet vanzelfsprekend is, een mail ontvangen van een patient die de moeite heeft genomen om me te bedanken voor de goede zorgen, het moment dat je na een nacht koukleumen in de airco van het ziekenhuis, 's ochtends weer de zon tegemoet loopt, na een nachtje doorhalen nog even de 'koude' zee in kan springen, van de prachtige zonsondergang die ik elke avond bewonder vanaf mijn balkon, het maken van vriendschappen voor het leven in korte tijd, met als keerzijde ook weer (voorlopig) afscheid te moeten nemen.

Ik probeer mezelf zo vaak toe te spreken: Drien, vergeet niet te genieten! Voor je het weet is het weer voorbij. Ik neem ieder moment in mij op, maar toch vliegt de tijd voorbij. Dat blijkt ook maar weer nu ik tijdens mijn nachtdienst op 17 februari, nog een reisverslag moet typen vanaf begin november... Oepsie. Dus bij deze, weer een update tot en met 31 december 2022. De rest volgt, zo snel mogelijk, op Bonairiaans tempo. Ayo

Geschreven door Hendriens.avonturen