Wat een dag. Echt niet normaal!

Het langverwachte, naar uitgekeken parapenten stond vandaag op het programma. Ik zou het eerst niet meedoen, onder het motto van niet zo erg veel behoefte te hebben aan adrenaline stoten, maar ging toch overstag. Fomo doet wat met een mens. 🙈.

's Nachts toch een beetje wakker gelegen van de stress, dus 's morgens deden we eerst een verkennende toch met Billie tot aan het vertrekpunt en zagen enkele parapentes opstijgen.

Om 14u was het eindelijk zover. Het weer zat mee, er was voldoende zon, niet te veel wind, geen regen. 👌.
We waren aangenaam verrast toen ze ons zeiden dat we met 5 tegelijk zouden kunnen vliegen. 5 monitoren die elk van ons op de buik zou nemen voor een vlucht.
Weinig inleiding, gewoon doen, is blijkbaar die mensen hun motto. Zij doen dit dan ook van mei tot september bijna dagelijks meerdere keren blijkbaar.
Je vertrekt in lichte looppas tot de wind goed in het zeil zit en voor je het goed en wel beseft hang je in de lucht te zweven. Super spannend, heel tof. Tot ze op een gegeven moment toch echt wel die warme luchtstroom op zoeken en je midden in de wolken zit. Ik wil er eigenlijk niet aan denken hoe hoog we zaten, want elke beweging van zijn armen gaf een schok en deed mijn benen dansen. Ik voelde me toch niet helemaal op mijn gemak.
Het stijgen doe je eigenlijk al rondjes draaiend. Waar ik niet op gerekend had, was dat ik misselijk zou worden (wagenziek, zeeziek, luchtziek???).
Ik voelde het opkomen, probeerde diep adem te halen. Ik kreeg al verwittigingen achter mij dat ik zo ver mogelijk moest proberen reiken als het nodig was. Oh help. Dit wou ik echt niet. Na 3 kokhalsreflexen die ik kon bedwingen, deed de zuurstof toch zijn werk en kon ik de misselijkheid te baas. Alleen had ik er de rest van de dag nog last van. Mare en Daan hadden er ook last van, Jurgen en Lode niet zo.
Lode en Daan hadden echter acrobatische kunstjes uitgehaald daarboven. Gelukkig heb ik dat niet gezien, of mijn hart had helemaal stilgestaan. 😃.

Kortom: super ervaring, maar nooit meer 😉.

Na de nodige rustpauze om de misselijkheid te laten zakken, besloten we al door te rijden naar Colmar. We vonden een camperplaats net buiten de stad en trokken te voet de stad in.
Ik heb er maar 1 woord voor: PRACHTIG!
Deze stad heeft echt alles om je helemaal te charmeren: leuke gekleurde huizen met authentiek vak- of schilderwerk, waterlopen met gondelbootjes in la petitie Venice, gezellige terassjes (die niet overvol zijn), weelderige bloembakken en live muziek. Echt een aanrader!
De stad is niet te groot en ook niet te klein zodat je u zou kunnen afvragen wat doe ik hier nu.
We konden wel pas een tafeltje bemachtigen om 20u30, dus besloten als aperitief een ijsje te gaan eten. Ijsjes die ze omtoveren tot echte kunstwerken: bloemvorm met een verse macaron als extra versiering. Ik mocht hier dan ook mijn lang naar uitgekeken munt chocolate chip ijs eten. Volgens de kinderen smaakt het nog steeds naar tandpasta, maar ik blijf absolute fan. ❤️.

Eten deden we in restaurant Pfeffer, waar we traditionele Flammkuchen deelden als voorgerecht.

Een dag vol verwondering, emoties en bovenal veel mooie, gedeelde herinneringen. Daar doen we het voor!

Geschreven door Geertskes.reizen