Vanmorgen eerst een stopje langs de Lidl gemaakt. We zijn namelijk een kurkentrekker vergeten. Een lidl heeft altijd zowat een gelijkaardig gamma, vind ik, maar hier...OH my God! Nee, echt, serieus: de UK heeft echt zo een lekkere koeken enzo. Niet alleen te koop trouwens, maar aangezien het Halloween was, stond er gratis te nemen, zelfgebakken koeken. Mare en Lode durfden het niet vragen, dus onze jongste spruit zette zijn beste beentje voor en vroeg het in zijn beste engels. Brownie koekjes met 2 oreo's erin gebakken. Niet normaal lekker 🤩🤩🤩.

Vandaag hebben we een wandeling gemaakt in Abergavenny. Een kleiner dorpje in een prachtig stukje van Wales dat grenst aan de Brecon Beacons.
Het vertrekpunt lag aan een kleine parking waar we niet konden geraken met de mobilhome. De weg was te smal, maar ook de begroeiing was te laag, waardoor we dus 1,5km verderop moesten staan. De weg daar naartoe was ook niet zo mobilhome vriendelijk. Smalle straten met geparkeerde auto's waar ik aan elke kant nog een 10-tal cm over had. Ff zwijgen aub!!! 😉.Na nog een "keren in de straat - manoeuvre" recht uit de rijschool boekjes (al zeg ik het zelf), dan toch gewoon kunnen parkeren. Oef!

Het werd een tocht van een dikke 10km naar Sugar Loaf hill. Heel fijn landschap, echt typisch zo de UK. Groene weiden, bossen in prachtige, pittoreske herfstkleuren en dan toch weer dat ruige waar ik zo van hou. Deze keer hebben we ook een heel stuk door varens gewandeld.

Laat ons zeggen dat de kinderen niet zo bijzonder veel zin hadden in de tocht. Eenmaal aan de top was de stemming gelukkig omgeslagen en was er weer dolle pret te beleven met "jumping Stones". Dat doet me zelf zo hard denken aan mijn eigen kinderjaren. Gelukkig is dat hier in overvloed te vinden. Ook de wind roept heel wat herinneringen op. Eigenlijk niet zozeer de regen, maar die constant aanwezige wind, waardoor je kaken gloeien en je net niet koud hebt. Heerlijk vind ik dat! Ook als je terug binnen bent en dat voldane gevoel hebt van buiten te zijn geweest, de spieren tintelen nog een beetje na, de warmte die naar je kaken stijgt. Jep, een echt meisje van het noorden hier. ❤️

Op 3km van het einde besefte Mare plots dat ze haar gsm niet meer had. Ja lap, een heel stuk door varens lopen huppelen en springen en geen idee wanneer ze hem voor het laatst gezien had. De locatiezoeker werkt ook niet zonder verbinding, dus daar hadden we ook niets aan. Geen gsm meer dus 😔😔😔. Grote paniek, dikke tranen en een beetje schuldgevoel, gevolgd door "ik zou graag een iPhone willen nu". Juist ja...🙄.

Voor wie de titel van dit verslag goed heeft gelezen, weet dat ik sprak van gsm's en niet gsm. Klopt dus, Lode zijn gsm is bij het remmen in een gleuf van de mobilhome beland. 1tje waar we niet echt goed aan kunnen dus ... zucht. Dubbel zucht.

Na de wandeling besloten we om terug wat kilometers af te leggen zodat we wat meer tijd aan de kust zullen hebben voor de kinderen. We lopen hier achter op Belgische tijd, dus het is hier echt belachelijk vroeg donker. De straten zijn hier smal, niet verlicht en echt super eng als het al donker is. Blij dat we terug een plekje hebben gevonden voor de nacht.

Morgen weer wat nieuws!
😘

Geschreven door Geertskes.reizen