We begeven ons naar het noorden. Daar gaan we een route volgen van Machynlleth tot Portmeiron en begeven we ons dus in Snowdonia national park.

Het vertrek voerde ons langs kleine weggetjes, net breed genoeg voor de mobilhome. Kronkelend, af en toe steil en met scherpe bochten. Menigmaal werden we over cattle grids gestuurd waar we stapvoets overheen moesten. Ik zou niet graag met een gewicht van 4,3 ton door zo'n ding zakken.
De GPS stuurde me omhoog. Ik vroeg nog aan Jurgen of hij enig idee had waar hij me langs stuurde. In mijn hoofd was die bocht te scherp en meteen te steil omhoog om met de mobilhome te kunnen doen. De draaicirkel is een pak groter dan met de wagen en je kan een bocht ook niet met dezelfde snelheid ingaan. Gevolg: slippende banden, de geur van verbrande rubber en niet vooruit geraken. Dan maar achteruit terug die bocht nemen. Ik zweer het je, als je hier niet leert rijden met zo'n gevaarte, dan weet ik het niet meer ze. Mijn hartje ging alleszins goed tekeer.

Tijdens het vervolg van de route zijn we eerst in Machynllet gestopt. Dit zou 1 van de grotere dorpen in de regio zijn. Naast 3 brocante winkels, 2 oudere boekwinkels en lege etalages niet bijster veel te zien. Dan zijn we maar de plaatselijke fish&chips gaan eten met zout en azijn op de fritten. 😊. De vis was eigenlijk echt heerlijk. Het vlees van de kinderen niet te eten. Dat zal ze leren om bucht te verkiezen boven plaatselijke "delicatesses".😉

Buikje vol, dus toch maar doorrijden. Na 1,5u in het donker te hebben gereden gisteren, wou ik dat liever niet meer doen. Ik had namelijk al gehoord/gelezen dat de wegen langs de kust behoorlijk smal zijn. Onderweg passeren we de dorpjes Aberdyfi en Tywyn. Het eerste een super charmant havendorpje met pittoreske, statige huizen, het 2de...tja, het doet wat armetierig aan.

De route was wel prachtig: ze voerde ons letterlijk meteen naast de zee verder. Ineens het nadeel van het stuur aan de verkeerde kant te hebben. Je zit zelf ook in de afgrond te kijken. Stalen zenuwen heb ik hier nodig.

We zijn gestopt aan een camping (Cae du campsite) aan de kust. Gewoon aan komen rijden, even naar het huis stappen en alles is geregeld. Geen gedoe, geen papierwerk, gewoon praatje maken en betalen met de kaart. Helemaal prima zo. Of ik hier met onze mobilhome terug boven ga geraken, dat weet ik niet. (Steil!). De man van de camping raadde ons alleszins aan om op het grind te blijven staan, zodat hij ons er niet moest komen uittrekken met zijn landrover. 😱😱😱.
Maar kom, dat zijn zorgen voor morgen. Nu staan we super idyllisch opgesteld met zicht op de zee, het geruis van de wind en de golven in onze oren en het geratel van de regen op het dak 🤪.

Geschreven door Geertskes.reizen