Vandaag was een spannende dag! Gisteren hadden we immers een canyoning activiteit geboekt voor ons 5-en. Springen, glijden en klauteren door een rivier. Voor mij persoonlijk hoefde dit niet echt, aangezien het vooruitzicht aan koud water en springen van hoge rotsen me niet meteen laaiend enthousiast maakt. Aangezien gezinsactiviteiten met het gezin gebeuren, liet ik me toch maar weer overhalen om mee te doen.
Na een nachtje van weinig slaap, waarin ik droomde van verkeerd springen en tegen de rotsen aan te komen, vertrokken we om 8u30 naar onze bestemming.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben eigenlijk behoorlijk vies van natte spullen die al door anderen zijn gedragen. Toen ik dus mijn wetsuit aangereikt kreeg, dat niet alleen nog nat was en dus bijna onmogelijk aan te krijgen was (daar krijg ik het dus echt benauwd van!), maar ook nog eens niet al te fris rook, naar iemand anders zijn angstzweet, was mijn goesting al ver voorbij. Ik wil niet door het leven gaan als party pooper, dus dat even opzij geschoven, denkend dat ik dat niet meer zou ruiken in de rivier.
Daar aangekomen begonnen we aan een rustige inloop. Glijden van een klein watervalletje (echt heel klein), absailen van een rots, beetje klimmen omhoog. So far so good. Maar dan kwam het he. De eerste sprong. In mijn hoofd was die zeker 5m, maar in realiteit wsl maar 2-3m ofzo, ik weet het echt niet. Jurgen en de kinderen sprongen er vlot af, ik had even tijd nodig en na herhaaldelijk bijna springen en toch inhouden, van een rotske lager moeten springen. Ik vind dat dus echt doodeng. Laat me afdalen langs een touw, stappen langs smalle richels, glijden in de diepte, dat vind ik allemaal niet erg. Springen van een rots met te veel rotsen om me heen - ik blokkeer gewoon. Ik ben daar echt niet stoer genoeg voor blijkbaar.
De 2de sprong was nog erger, dan heeft de gids me moeten laten afzakken langs een touw. Intussen stond het huilen me nader dan het lachen. Niet omdat ik het niet leuk vond, want echt heel dat canyoning gedoe is echt spectaculair, maar ik was zo teleurgesteld in mezelf en ik vind het moeilijk om sommige dingen niet te kunnen.
Onze gids was echter werkelijk fantastisch. Hij bleef me vragen hoe het met mij ging, had heel veel zorg voor dat aspect van het verhaal, maar zorgde ook dat het gewoon leuk en afwisselend was.
Bij het einde aangekomen, mochten we nog een paar laatste sprongetjes doen. Onder het motto van nu of nooit, waagde ik me ook weer naar boven en sprong eraf! Onze gids staarde me vol ongeloof aan en zei dat deze hoger was dan degene waar ik niet afdurfde. Dat kan wel zijn, maar hier waren geen rotsen rond om tegenaan te kletteren. Ik heb dus geen hoogtevrees, maar valvrees.
Toch tevreden dat ik deze nog had gedurfd.

Al bij al een fantastische ervaring, waarbij ons jongens zich weer gedroegen als Jan zonder Vrees (they are crazy zei de gids 😀), Mare heel moedig was en op totaal andere delen als haar mama haar moed moest verzamelen en Jurgen en ik vooral genoten van onze kinderen met een brede grijns door de rivier te zien gaan. Onze gids trok verschillende foto's van ons die we 1 van de dagen doorgestuurd zullen krijgen. Hopelijk sta ik niet op alle foto's met panda ogen 🙈.

Door een tip van onze sympathieke gids gingen we nog een wandeling van 10km doen naar de top van een "berg" waarbij je langs de ene kant de bergen zou zien en langs de andere kant de zee. Eerste 5km steil omhoog, de laatste 5km omlaag. Niet echt het soort wandelingen waar ik blij van wordt, maar ok de natuurpracht was alom aanwezig. Billie had het wel moeilijk en heeft zeker een liter water gedronken op de weg naar boven. Eigenlijk was het te warm voor haar.
Na een verkeerde afslag genomen te hebben, bleek al "snel" dat we 2km verkeerd waren gelopen. Dan maar terugkeren. Jurgen en Daan besloten de top nog te gaan zoeken, wij gingen terug naar beneden. Mijn voeten deden eigenlijk serieus zeer van de afgelopen dagen wandelen en het was goed geweest. Ik heb al gemerkt dat ik heel gedemotiveerd geraak van verkeerd lopen. Op weg naar beneden, deed ik het bijna in broek van Lode zijn anekdotes over zijn scoutskamp. We moeten stilaan overwegen of die toch geen theater moet gaan volgen. De hoeveelheid drama dat daar in zit, echt niet normaal 🤩.
Bijna aan de mobilhome aangekomen, kwam er plots een grote, loslopende hond op ons pad. Die stapte zo grappig en slungelachtig dat we niet anders konden dan lachen. Tot dat beest wel heel veel interesse toonde in de hondenbrokken die ik voor Billie mee had en het een goed idee vond om herhaaldelijk tegen me aan te springen. Zijn poten kwamen tot op mijn schouders. Ik kan niet echt zeggen dat ik dat zo aangenaam vond en ik vond het best eng, vooral omdat hij ons bleef volgen. Na een hoop gegil van Mare en mezelf, was onze stoere ridder Lode daar om de hond weg te jagen met zijn stok. Dat beestje draaide zich om, liep 5m weg en volgde ons alweer.
Nog nooit zo blij geweest om verlost te zijn van een hond. Echt.

's Avonds genoten we nog van het gezelschap van een jong, Spaans koppel die hun tent naast ons hadden opgesteld op de camping. Heel vriendelijke mensen die enorm geïnteresseerd waren in het 'noorden' en die ons nog wat tips uit de regio meegaven.

Een bewogen dag, met veel avontuur en veel emoties - ik viel dan ook als een blok in slaap. 🙂

Geschreven door Geertskes.reizen