Ik begon de dag met gekneusde voetzolen. De wandeling van gisteren was duidelijk nog niet helemaal verteerd. Pijnlijke zaak!
De kinderen en Billie hadden ook nog last van de wandeling, dus we besloten de dag rustig te beginnen en bakten gewonnen brood op onze skottle brai. Heerlijk smaakten die! Ik ben ervan overtuigd dat de omliggende kampeerterreinen ook graag mee wouden smullen.

Omdat nietsdoen, op den duur toch ook wat verveeld, besloten we om nog een (korte) wandeling te gaan maken vertrekkend vanuit het dorp. Geen taxi chauffeurs die het dubbele van de prijs aanrekenen dus.
Wel tot groot protest van de kinderen, want we hadden gisteren al zo lang gewandeld en op de scouts is er ook steeds een rustdag. 😉.
Waar het vooral om ging is dat we vaak met een bepaalde afstand starten en dat deze om 1 of andere reden toch steeds langer eindigt. En net daar hadden ze dus geen zin in. Ik begrijp ze wel, want dat is helaas echt wel de realiteit. We gokten op 8km en besloten in onderleg overleg een beetje uit te breiden en eindigden op 12km. 🙈. Weer prijs dus 😀

Maar bon, toch vertrokken geraakt en het is werkelijk verbazingwekkend hoe 2 wandelingen die zo kort op elkaar starten er zo verschillend kunnen uitzien. Waar we gisteren echt vooral in rotsachtig gebied zaten, zaten we vandaag tussen de bomen en op kronkelende weggetjes tussen de weiden. Heel fijn! We wandelen naar het dorpje Poo waar er een heel leuk terrasje was, waar we onze dorst (en goesting) weer konden lessen. Luxe wandelen is het eigenlijk hier 👌.

Lode die wint vandaag de prijs van hilariteit. Zijn opmerkingen zijn soms zo to the point en gevat en vooral op het juiste moment gegeven dat we niet weten of we nu een opmerking moeten maken, moeten lachen of gewoon met onze mond vol tanden staan. De ironie droop er alleszins vanaf. Wel is het vandaag weer duidelijk geworden dat we een Lode hebben tijdens de suikerdip en 1tje nadien. 3x raden van welke versie wij het meest van genieten.
Wat wel heel charmant is, is dat hij intussen al geleerd heeft om toe te geven dat het wat moeilijk ging/gaat.
Mare die had het het eerste deel van de wandeling wat moeilijk. Het was klammig weer en daar kan ze net als haar mama redelijk slecht tegen. Alles zat wat tegen en ze heeft meermaals gezegd dat ze gewoon zou willen wenen. Ik had er echt compassie mee. Na het terrasje was het tij weer helemaal gekeerd en was ze weer haar vrolijke, enthousiaste zelf. Toen voelde het ook allemaal minder klammig aan.
En Daan...ja dat is zo een makkelijke jongen he. Is altijd vrolijk, niets is te veel, zolang hij maar voldoende om handen heeft. Of dat nu in de rivier spelen is met Mare en Lode of gaan wandelen of iets anders, het is allemaal goed voor hem. Zolang het niet winkelen is of in zijn eentje iets verzinnen, blijft zijn humeur top.

Het is hier echt een geslaagde regio. Normaal zijn we echt geen camping mensen, maar hier hebben we al zoveel rust gevonden, dat we nog steeds niet echt van plan zijn om te vertrekken. Dat is ons nog nooit eerder overkomen. We zullen stilletjes aan wel eens moeten beginnen denken aan richting huis keren...

Geschreven door Geertskes.reizen