Vandaag stond de kustroute van San Sebastian naar Bilbao op de planning. Deze route hadden we namelijk zowel in het time to momo- als in mooiste camperroutes door Europa-boek gevonden. Vol met kleine vissersdorpjes, waar je de lekkerste vis van heel Spanje zou kunnen eten (but of course...) en waar er prachtige stranden te vinden zijn langs de Costa Verde. Persoonlijk had ik nog nooit eerder gehoord van de Costa Verde, maar er is hier echt wel veel natuurschoon.
Nu ja, dus zo gezegd, zo gedaan en tevreden dat we een plan hadden voor de dag vertrokken we met de belofte voor veel strandplezier. Dat was buiten het gebrek aan parkeerplaatsen voor mobilhomes met een lengte van +7,5m gerekend. Bah zeg. Echt zo teleurstellend. Uiteindelijk zijn we op een plekje terecht gekomen, dat slechts bereikbaar was via smalle baantjes met laaghangende bomen en bij mij dus wel een Wales gevoel opriepen.
Een kleine 1,5km afdalen bracht ons naar een rotsenstrand waar de jongens weer hun hartje hebben kunnen ophalen.

Ik besloot dat het misschien eens de moment kon zijn om Billie proberen los te laten. Klein strandje, ze kon maar langs 1 kant eruit...wat kan er mis gaan? Juist...dat was dus buiten speedy Billie zonder oren gerekend he. Het begon goed. Ze bleef bij de jongens en zwom in de zee. Tot ze plots besliste om het landschap achter het strand te gaan verkennen. Ze dook een watertje in (waar ik haar niet kon volgen dus), kwam plots boven mij op een brugje uit de struiken gevlamd en zo snel als een speer schoot ze weg over het glooiende landschap. "Billie kom" "Billie hier" "BILLIE!!!!!!". Ja, vergeet het maar - het was veel te plezant.
Ik erachter natuurlijk. Het goede nieuws is dat ze eigenlijk in de buurt bleef en netjes toerkes rond ons bleef lopen. Het slechte nieuws is dat ze weigerde te komen en ik ze enkel heb kunnen te pakken krijgen door zelf 10m af te dalen langs een touw aan een klif (dat hing er voor alle duidelijkheid al). Ze vloog naar een uitzichtpunt en heeft vermoedelijk niet gezien dat het daar niet doorliep en is een klein klifje naar beneden gevallen (?).
Het mag gezegd worden dat de kinderen een beetje boos waren op mij, omdat ik ze los heb gelaten.
We kwamen tijdens het achtervolgen wel 2 Vlaamse vrouwen tegen die onder de indruk waren van haar pracht en snelheid. Klopt als een bus, maar op die moment had ik precies toch een lelijke hond gehad die luisterde. 😉.
Iets om op de hondenschool na te vragen dus...

Maar bon, we hadden ze terug en genoten nog van een apero op het strand tot de hemel weer donker kleurde en de sluizen opengezet werden. Het is hier Engels weer. Jep, daarvoor kwamen we naar hier ipv naar Ierland 🙄.

Een chill avondje aan de flits dan maar. Het is weer droog, er staat een muziekje op, Billie ligt uitgeteld aan mijn voeten. 😀.

Geschreven door Geertskes.reizen