Eerst het slechte nieuws: we zijn een bluts (2) rijker. De GPS stuurde ons langs een zeer smal straatje. We konden er net passeren en het was een beetje hopen op geen tegenliggers tegenkomen. De takken langs de zijkanten van de straat tikten tegen de mobilhome in het voorbijrijden. Op zich nog geen al te groot drama, dit hebben we al wel eens meer moeten doen. Tot als je op zo'n weggetje een bord tegenkomt waarop staat dat de weg verderop afgesloten is. Auto's kunnen nog keren langs een haarspeldbocht. Met de flits, geen enkele kans. Groot probleem dus, want op geen enkele plaats een inham dat breed genoeg was om toch een poging tot keren te wagen. Als er dan plots een kraan dwars over de weg staat, dan weet je hoe laat het is. 😔. Achteruit dan maar, tot aan een oprit (waarvan we de poort zelf hebben opengezet). Het plan was om daar proberen achteruit op te draaien, om de flits zo te kunnen keren. Het alternatief: 3km achteruit rijden. 😱.
En daar gebeurde het onvermijdelijke natuurlijk: stilletjes achteruit bollen, toch te dicht tegen 1 kant om goed te kunnen afdraaien, vooruit willen rijden en nog in achteruit staan. En zo schraapte ik langs de zijkant tegen de muur. Dikke bluts in een luik natuurlijk, tranen en paniek bij mij. Maar de mobilhome was dus nog steeds niet gekeerd. Het probleem met verschieten en paniek is dat je niet meer kan nadenken - allé, ik toch niet. Dus toen de mobilhome eindelijk met zijn staart tss de poort zat, reed ik er langs rechts ook nog eens tegen. Daar is de schade gelukkig minder drastisch, maar bon mijn vertrouwen en mijn ego kregen vandaag een flinke deuk.
Ik kan je verzekeren dat het rijden de rest van de dag een pak minder aangenamer aanvoelde. Hier ga ik alleszins vannacht ook slecht van slapen.

En dan nu het echte vakantienieuws. Gedane zaken nemen immers geen keer.
Ons staanplekje gisteren was eigenlijk echt top. Alleen in de natuur, met het woeste van de zee erbij. Alleen heeft het dus vannacht en vandaag enorm hard gewaaid. De mobilhome schudde ervan en van het geluid kon ik niet slapen. De wind in combinatie met piekeren of ik terug zou bovengeraken met de mobilhome hield me veel te lang bezig.
Vanmorgen dus toch een beetje kleinere oogjes als anders.
Wel zijn we super snel weggeraakt. Eigenlijk moeten we toch echt een duidelijk, concreet dagprogramma hebben om vlot de dag te kunnen starten.
We vertrokken voor de Precipice walk. Een luswandeling die ons liet wandelen aan het randje van een "afgrond". Afgrond is misschien wat overdreven, want zo hoog zijn de bergen hier dus echt niet, maar het leverde wel spectaculaire vergezichten op. Heerlijke wandeling, dat door ons 5-en (!!!) werd gesmaakt.

Deze namiddag gaven de weersvoorspellingen bijzonder veel regen aan. We boekten dus een ondergrondse, avontuurlijke tocht in een plaatselijke leisteen mijn. (Corris mine). 3u lang werden we door een ontzettend grappige, vriendelijke gids ondergedompeld in de wereld van de mijn. Officieel geopend in 1836 en gesloten in 1970. Onze kinderen werden steeds betrokken, mochten vanalles uitproberen en verstaan eigenlijk best al heel wat Engels. De tocht leidde ons naar ondergrondse kamers, smalle gangetjes om dan als klap op de vuurpijl te eindigen in: klauteren langs een steile wand omhoog.
We leerden dat kinderen vanaf 8 jaar mee de mijn in moesten tot in 1880. Toen kwam er een wet dat kinderen verplicht naar school moesten tot hun 12 - dit om de vele kindersterftes in de mijn tegen te gaan. Omdat ze op zo een jonge leeftijd al betrokken waren in de ondergrondse wereld, waren ze op hun 14de al specialisten als het ging om het gebruik van explosieven, hamer en beitel. Al het werk werd uitgevoerd bij kaarslicht, hangend in kettingen die uit de "plafonds" hingen. Moeilijk voor te stellen anno 2022.

Leerrijk en avontuurlijk: wat willen we nog meer?

Voor morgen staan er weer leuke dingen gepland, daarover later meer..

Geschreven door Geertskes.reizen