Vandaag startten we aan de langverwachte wildernisroute, of in het zweeds Vildmarksvägen.
Dit is een route in het noordwesten van Zweden dat op een bepaald punt heel erg dicht tegen de Noorse grens komt (wandelafstand). In totaal zullen we een afstand van 500km afleggen, of mss de verkorte versie van 370km - dat moeten we nog bepalen.

Deze route is zeer gekend owv zijn vele mooie natuurpunten onderweg. Niet alleen word je hier gezegend met een groot aantal spectaculaire watervallen, maar ook kan je hier een deel van de inheemse Sami cultuur opsnuiven.
Aangezien we hier toch al heel erg noordelijk zitten, kan hier in de winter heel wat sneeuw vallen. Tot wel 6m! Hierdoor is deze route dan ook enkel toegankelijk van midden juni tot eind september.

Wat overigens ook heel erg opvalt is dat de nachten hier korter zijn. De zon gaat hier onder om ongeveer 21u, maar echt donker wordt het hier dus niet. Zonsopgang gebeurt al omstreeks 4u! Dat verschil met het zuiden hebben we duidelijk gevoeld naarmate we meer en meer richting het noorden reden.

Vandaag hebben we als eerste stop een bezoek gebracht aan de waterval Hällingsåfallet. De grootste waterval van heel Zweden, die met 42m pure kracht naar beneden dondert in een ravijn. Een ware lust voor het oog. Van hieruit deden we een kort wandelingetje naar een rustplaats door het bos. Onderweg konden we vanuit verschillende uitzichtspunten de waterval bekijken. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind watervallen altijd heel erg bijzonder. Het geluid, de manier waarop het water bruist en spettert en gaandeweg in zijn pad naar beneden van kleur verandert...mij verveelt het nooit.
Tegelijkertijd word ik er ook een beetje onrustig van. Diep vanbinnen toch een angst voor water, denk ik. Niet zozeer voor water, maar voor de gevaren die ermee gepaard gaan. Nu ik zo'n bezoekjes afleg met de kinderen erbij, begrijp ik vele beter waarom papa vroeger altijd een beetje hysterisch werd als we te dicht bij de rand kwamen. Ik heb vandaag dan ook meer als eens aan hem moeten denken, toen ik gelijkaardig gedrag vertoonde. (De kinderen 1 voor 1 tot bij mij laten komen - je blijft daar staan Tot ik het zeg - je loopt langs die weg nr beneden en je springt NIET van die steen).

Na de wandeling eens op tijd aan het avondmaal begonnen en dan zo snel als mogelijk doorrijden naar de volgende stopplaats. We willen hier geen tijd verliezen met rijden, dus we staan nu geparkeerd aan een dorp Ankareda dat we morgen graag willen bezoeken.

Het "concept" van deze wildernisroute is dat je dus de bergen kan zien vanuit je auto. Beetje hiken vanachter het stuur dus. Onderweg kan je natuurlijk voldoende stoppen om mooie (al dan niet lange) wandelingen te maken.
De weg van Strömsund naar Ankarede was alles wat je er maar van kon dromen. Langs de ene kant werden we geflankeerd door een groene muur van bos, langs de andere kanten een groot, langgerekt meer waarachter in eerste instantie de Zweedse bergen te zien waren en daarachter de Noorse.
Wanneer het meer niet te zien was, reden we door een groene "tunnel".

Hoe prachtig het hier ook is, ik zou hier niet graag wonen. Die gure, koude winters met 6m sneeuw en ijskoude temperaturen spreken me absoluut niet aan. En niet alleen dat, maar wat doe je hier in godsnaam als je afgesloten zit van de rest van het land? Ik begin stilaan wel te begrijpen dat mensen die in desolate gebieden leven een aparte persoonlijkheid nodig hebben om dit te overleven.

De hoofdwegen zijn hier perfect bereidbaar en goed onderhouden. Je merkt wel dat ze nu al het voorbereidende werk voor de winter aan het doen zijn, waardoor je toch plots een secundaire baan moet nemen. Deze zijn dan niet geasfalteerd en dus eerder aangedamde kiezels met vrije diepe geulen langs beide zijkanten. Niet zonder gevaar, zo bleek, nadat we een gekantelde vrachtwagen tegenkwamen. Onze beslissing om niet al te veel in het donker te rijden, wordt meer en meer gefundeerd.

De avond sloten we af met een spelletje Keer op keer, wat een enorm succes is bij ons sinds Mare het heeft leren kennen op scoutskamp. De kinderen hun avondritme is wel helemaal om zeep, daar gaan we toch stilaan terug verandering in moeten brengen, of dat wordt een groot probleem als het school terug begint.

Internet is hier een beetje een probleem...dus mss kan ik dit pas binnen enkele dagen posten. We zullen zien 😉

Geschreven door Geertskes.reizen