Wat een dag vandaag.... Na de Cebreiro gisteren dacht ik dat het appeltje eitje zou zijn de laatste drie dagen, ik had echt wel gezien dat er nog veel geklommen moest worden en ook dat er vandaag eentje in zat van 12 km, dus dat het behoorlijk werken zou zijn. Maar meteen de eerste klim, over 5 kilometer steeds weer klimmen, klein stukje wat vlakker en dan weer klimmen, terwijl we nog niet eens ontbeten hadden want we hadden niets gevonden terwijl we vanaf het hotel Sarria uitgingen, dat was echt teveel voor mij. Ik was zo ontzettend sjagrijnig, dat Frank nu nog steeds van me houdt is een wonder! En vervolgens moesten we in Portomarin ook klimmen, naar de kerk, want we moeten de laatste 200 km voldoende stempels hebben om onze compostela te krijgen. Dat waren dus kilometers die niet hoefden om in Santiago te komen, alleen om stempels te krijgen, dat is geen goed idee voor mijn humeur hoor. En daarna, ja echt, daarna moesten we 12 km klimmen, beginnend met een kilometer 10% omhoog. Daar zou iedereen sjagrijnig van worden hoor. Behalve Frank dan, die werd hooguit sjagrijnig van mij 😱.
En als je dan denkt dat je alles gehad hebt, kom je “gezellig” tussen de wandelaars terecht. En het is hier filelopen, vanaf Sarria lopen ook de mensen die alleen lopen om een Compostela te krijgen en daardoor is het ontzettend veel drukker. En veel wandelaars zijn er van overtuigd dat de weg en het voetpad ernaast één zijn en enkel en alleen bedoeld voor voetpelgrims en ze lopen dus vlot met 4 of 5 man naast elkaar waardoor je er niet fatsoenlijk langs kunt. En ze zijn allemaal stokdoof of Oost-Indisch doof dus je kunt bellen wat je wilt maar ze reageren nergens op. Ik had dus vandaag bijna een enorme aanrijding met een vrouw die plotseling naar rechts kwam, waar ik dus fietste met ook nog eens wat snelheid omdat we daar net naar beneden gingen. Echt, dan is de devote pelgrimsgedachte wel even weg hoor en dan moet ik me inhouden om niet ongelofelijk te vloeken. Maar gelukkig lukt dat wel, want je wilt natuurlijk geen ruzie maken op de camino. En vloeken als pelgrim is al helemaal not done. Maar lastig is het wel, ze zijn zo ontzettend met zichzelf en de andere wandelaars bezig, ik ben steeds weer blij als we de stukken waar zij ook zijn kunnen verlaten.
Gelukkig waren we vlak daarna in Palas de Rei, we hebben een fijne kamer, lekker ruim, met een geweldige douche en die waardeer je wel echt hoor, als je zo bezweet aankomt.
Zometeen gaan we eens kijken wat het plaatsje te bieden heeft en vanavond ga ik me maar eens wat beter geestelijk voorbereiden op de tocht van morgen, want zoals het vandaag ging zou ik het niet graag nog een keer willen. Positief is in ieder geval wel dat er morgen niet weer zo’n lange klim in zit, joepie!!! 👋🏻💋

Geschreven door Frank.en.Ingrid.op.reis