Vandaag kunnen we weer 82 km van het lijstje afstrepen, het gaat eigenlijk zo snel. Maar we fietsen nu op de Spaanse hoogvlakten, niet zo vlak als in Nederland maar het komt er dichtbij, dus dan is 82 km echt goed te doen. Frank heeft een foto van mij gemaakt bij een kruis, speciaal voor de fietsers, vanaf waar het naar Santiago nog maar ca 500 km is, ongelofelijk dat we al zo ver zijn. Maar goed, we hebben dan ook gisterenavond besloten dat we op maandag 17 september terug vliegen, om 15.05 u zetten we dan, als alles goed is, weer voet op Nderlandse bodem. En hoe goed het hier ook allemaal gaat, daar kijken we ook wel naar uit. We missen inmiddels het gemak van ons eigen huis, onze eigen badkamer, onze eigen koelkast en keuken. Terwijl het echt allemaal nog steeds van een leien dakje gaat, de hotels zijn prima en de mensen zijn buitengewoon vriendelijk. Vannacht slapen we in een hostel en via booking.com konden we alleen een driepersoonskamer boeken, voor 60€. Prima, gewoon gedaan. Komen we hier, zegt de man bij de receptie dat ze ook nog tweepersoonskamers hadden. Nu heeft hij de prijs verlaagd naar 50€ omdat we met z’n tweetjes zijn, maar we hebben wel de grotere kamer. Gewoon, spontaan, omdat hij het wilde. Wat kunnen mensen toch ontzettend lief zijn!
Bij het eerste terras vandaag kwam er een man voorbij op een Koga, dus Frank zei meteen dat hij Nederlands moest zijn. Dat klopte, Peter kwam uit Heesch. Hij kwam er gezellig bij zitten en we hebben samen geluncht. Vervolgens fietsen wij door en bij onze volgende stop waar we omdat we nog maar 10 km hoefden heerlijk aan het bier en de wijn zijn gegaan kwam hij op een gegeven moment ook weer om de hoek lopen. Hij had besloten om daar te overnachten. We hebben zijn bed op de slaapzaal gezien, mwah, nee, echt niets voor ons, met 24 man op een slaapzaal en samen de douche en het toilet delen. Maar wel leuk om een keer een Nederlandse fietser tegen te komen weer. Hij had er hier ook nog geen getroffen. Hij deed nu zijn vierde camino, waarvan de derde keer deze route en hij was lyrisch over wat hij onderweg zag. Helaas, dat gevoel delen Frank en ik niet. Ik ben iets enthousiaster dan Frank maar we zien vooral heel veel dor, troosteloos landschap. Wij hebben op dit moment niet het gevoel dat we dit nog een keer zouden willen gaan doen, als ik zoiets nog eens zou doen zou het te voet zijn omdat je dan veel meer het pelgrimsgevoel en de saamhorigheid ervaart. Het is voor ons op dit moment veel meer een sportieve prestatie, een kijken of ons lijf deze uitdaging aankan maar ook of we het geestelijk aankunnen, steeds maar weer op die fiets te stappen. En het is ook wel een test voor je relatie, want je bent zo samen maar ook zo individueel bezig, het moet wel op elkaar afgestemd worden. Gelukkig vechten we elkaar nog steeds niet de kiet uit en lijkt Frank nog steeds bijna net zo veel van mij te houden als ik van hem 😂.
Nu gaan we zo lekker hier in het hostel eten en dan weer vroeg naar bed, de afgelopen nacht was een drama in dat piepende en krakende doorzakbed van mij. Frank heeft heerlijk geslapen daar, de bofferd. Tot morgen en smakelijk eten voor het geval dat nog moet gebeuren, 💋💋💋

I have been very negligent translating Ingrid’s reports so I’ll try to make up for it by giving a resume of our trip through Spain till now. We started out in the town of St Jean Pied de Port on the French side of the pass of Roncevalles. In this town all the pilgrim routes through France come together so it has been the gateway to Spain for the pilgrims since the 12th Century. Today it is still very busy because the pilgrims keep coming and there are also lots of tourist who come there to admire the centre which has not changed very much for centuries. We set out to climb the 20 km to the top of the pass early in the morning and by midday we had reached the top, slowly working our way up, sweating and with straining leg muscles. At the top there is a beautiful ancient monastary where pilgrims have been sheltered since the middle ages. Even today the dormitories can accommodate almost 200 pilgrims. We decided from the beginning not to do the dormitory experience! You can get a bed and breakfast for about 15 euros in what they call albergues but you get a bunk bed in a dormitory with up to 60 other pilgrims who snore and fart and get up at 4 in the morning to get an early start, waking everybody up! Not to mention the fact that you have to share a toilet and showers with quite a number of people. So we have done B&B’s with our own bathroom. After the top at Roncevalles it was all the way down so we covered another 30 km. Stayed in our first Spanish hostal and met an Australian and his female companion who turned outto be a priest,ex navy chaplain, and the wife of a friend of his, withwhom he had been travelling around for 16+ years.
Meeting interesting people on the way is a bit difficult when you are on bikes. The paths for the walkers only cross the cycleway only now and again so the only time you meet other pilgrims is at the places you stay for the night. We met our first fellow cyclist in Spain only today: Peter from a village near Eindhoven. And apart from some landmarks like the huge cathedral at Burgos and the wine fountain just past Estella the landscape is not very interesting: endless shorn cornfields and old villages where nobody seems to live. Of course there are also beautiful ancient towns ( see pictures) where it seems that nothing has changed very much in the last couple of centuries but on the whole there is a lot of just cycling to get to the next stop. However, most of the interesting stuff is still ahead of us when we leave the high plains (the “mesa”) in two days’.
OK. 1900+ kms behind us and only some 400 left to go...
Buenas noches y à mañana! 👋🏻😴🚲🚲🚲🚲🚲🚲🚲😀🕍🇪🇸 ✈️🇱🇺

Geschreven door Frank.en.Ingrid.op.reis