Wat een bijzondere dag vandaag. Het fietsen is eigenlijk ontzettend meegevallen (ja pap, ik weet het, men lijdt het meest......), afgezien van met name de laatste 2,5 km naar de top en haast erger, de paar kilometer na de top. Want als je dan blij bent dat je er bent, emotioneel bent over het moment, door wilt naar je albergue, dan moet je ineens nog een kilometer of 3 tot 4 klimmen, waarvan een stukje zo steil dat zelfs Frank besloot af te stappen. Ik ben ervan overtuigd dat we dat onder normale omstandigheden gewoon gefietst hadden, maar nu waren we er gewoon echt klaar mee! En erger dan het klimmen waren de vliegen, echt, soms zaten er wel 20 tot 30 om me heen en op me, niet weg te krijgen. Smerig hoor.
Cruz de Ferro was een heel bijzonder moment. Je staat daar samen, heel erg verbonden met elkaar, maar toch ook heel individueel met je eigen verdriet, heel erg samen omdat je elkaar steunt en elkaar tot troost wilt zijn. En er is alle ruimte voor dat verdriet, we stonden er in eerste instantie alleen maar er kwamen andere mensen aan en het was ook heel troostend hoe zij afstand hielden. Het was een heel mooi, dierbaar moment waarvan we blij zijn dat we het samen hebben kunnen delen.
De rest van de tocht ging goed, in Astorga hebben we lekker ontbeten en het Palacio de Gaudi en de kathedraal van buiten bekeken. We wilden niet te veel tijd daar doorbrengen omdat we op tijd aan de klim wilden beginnen. In Rabanal, waar we eigenlijk hadden willen stoppen, hebben we weer even wat gedronken en gegeten en ons gelukkig geprijsd dat we dat geannuleerd hadden want het was pas kwart over 11 toen we daar aankwamen dus het zou zonde geweest zijn om te stoppen. Bovendien hadden we tot daar nog nauwelijks hoeven te werken dus we hadden al onze energie nog over. Maar wel gezellig gestopt, even gekletst met een viertal Hawaïanen die in León begonnen zijn met fietsen, vier dagen fietsen en vervolgens vijf dagen wandelen. Bagage wordt vervoerd voor ze, alles is georganiseerd. Wat een luxe pelgrims, daar vallen wij bij in het niet. Maar aardige mensen!
Na het Cruz de Ferro en het ellendige klimmetje wat er achteraan kwam gingen we dalen, met prachtige uitzichten. Maar ongelofelijk, wat gaan we hard naar beneden als we niet uitkijken. Het is echt zaak om veel te remmen want er zitten veel bochten in de weg en het wegdek is slecht, dus levensgevaarlijk om te snel te gaan. Best eng dus, maar we zijn veilig hier gekomen, morgen gaan we de volgende 30 km dalen, dat zal lekker opschieten!
We zitten nu in albergue La Casa del Peregrino in El Acebo, op aanraden van Jan. Maar ik denk dat Jan in de originele albergue gezeten heeft, daar kwamen we aan toen we het dorpje binnensuisden. Er is een nieuwe, heel grote, albergue gebouwd net na het dorp. Daar zitten we nu, mooi zwembad erbij maar vlak nadat we aangekomen waren begon het in de verte te donderen en te bliksemen en dat is inmiddels ook hier aangekomen. Dus dat zwembad hebben we niet gebruikt, wel de agua del Pelegrines, dat was een rondgang door de minispa waarbij we een massage op een massagebed hadden (ik weet niet zeker of ik dat nu wel of niet prettig vond, zo hard ging het af en toe), een relaxmoment op een verwarmd bed, een hammam, een dompelbad en een gewoon bad. Helaas viel steeds de stroom uit door de storm dus het was niet helemaal wat het had kunnen zijn maar toch lekker relaxing.
Wel jammer dat we nu geen foto’s hebben van het dorpje zelf, maar we vinden het te ver terug klimmen en bovendien is het weer zo snel omgeslagen dat we ook geen tijd hadden om nog leuke foto’s te maken, in de regen ziet het er beduidend minder idyllisch uit.
Dadelijk worden we in het restaurant verwacht voor het menu del Peregrines en echt Jan, tot nu toe bevalt het eten ons hier heel goed.
Morgen 56,5 km waarvan bijna geen klimwerk dus dan kunnen we zorgen dat we op tijd in het volgende hostel zijn om uit te rusten zodat we fit aan de klim van overmorgen kunnen beginnen, gaat goed komen!

Geschreven door Frank.en.Ingrid.op.reis