En weer mogen we 72 km afstrepen van de afstand die we nog te gaan hebben, we zitten nu op nog 303 km. En je kunt je niet voorstellen hoe dat voor ons voelt, het is nog maar zo’n schijntje vergeleken met wat we al gefietst hebben. Er zit wel een kleine of eigenlijk best grote maar aan, morgen moeten we naar Cruz de Ferro klimmen en maandag of dinsdag, afhankelijk van of we wel of niet een rustdag nemen in El Acebo, moeten we het Cebreiro-gebergte op. En daarna zijn het geen hoge klimmen meer, maar wel constant op en neer waardoor je in die laatste etappe meer klimt dan in de meeste etappes hiervoor.
Gisteren hebben we heerlijk uitgerust in de albergue, er was ook echt helemaal geen drol te doen daar 😂. Maar dat was wel nodig, we slapen best slecht in de meeste hotels, ik denk niet dat dat iedere keer aan de hotels ligt maar ondertussen zitten we er wel mee. Sommige hebben slechte bedden, weer andere zijn te warm, soms beginnen de wandelaars heel vroeg, daar worden we ook regelmatig wakker van. Maar het hoort er allemaal bij en we maken ons er niet druk om maar we merken wel dat we als we eenmaal aangekomen zijn weinig puf overhebben, we willen het liefste douchen, een terrasje, dan een hapje eten en vroeg naar bed. Maar goed, dat kan ook makkelijk. Dus gisterenavond waren we al vroeg op de kamer maar er was heel veel herrie tot ca 22.00 u, dus het slapen kwam daaarna pas en er valt verder bar weinig over te vertellen. Echt niet!!! Alhoewel..... er was dus erg veel herrie in de bar van de albergue, allemaal plaatselijke gasten. En eentje ervan klonk exact hetzelfde als die man die in een talkshow op de Spaanse tv zijn verhaal zal te vertellen en daarbij voortdurend ongelofelijk veel en aanstekelijk moest lachen, die man zonder tanden. Ik denk dat jullie allemaal wel weten wie ik bedoel maar anders, dit is de link https://youtu.be/IrXzfVz4YbE. Hierbij is er een tekst over Max Verstappen op gemaakt, maar daar gaat het niet om, er zijn talloze ondertitelingen bij bedacht. Maar iedere keer als we die man hoorden moesten we zo lachen, dat maakte het nog niet kunnen slapen minder erg!
Vanmorgen werden we om 6.15 u wakker gemaakt door onze bovenburen omdat zij op tijd gingen lopen en de vloer ongelofelijk kraakte. Omdat er geen ontbijt mogelijk was in dit hotel zijn wij ook maar opgestaan, ik hoopte dat ik eindelijk foto’s van de zonsopgang zou kunnen maken. Dat is niet echt gelukt, maar toch enkele andere foto’s.
We zijn in een dorpje gestopt om samen met de wandelaars te ontbijten en vervolgens doorgereden naar León waar we rond kwart voor 10 waren. Bizar, om die tijd al 34 km gereden te hebben. Maar wel lekker, ik was vroeg in de kathedraal die ik, omdat hij veel eenvoudiger is dan die in Burgos, veel mooier vond en we hebben heerlijk in de zon op een terrasje gezeten. Alcoholvrij natuurlijk, om die tijd. Wat aanspraak van diverse Nederlanders gehad, ze waren met een georganiseerde busreis daar, en ze waren vol bewondering voor onze prestatie. En terecht 😂.
Daarna León weer uit, dat is wel af en toe een dingetje hoor, veilig de stad in en uit fietsen. Vandaag werd ik op een rotonde bijna omver gereden door een Spanjaard die geparkeerd stond en ineens besloot aan te rijden. Hij had mij niet gezien. Maar omdat ik schrok en dat in niet mis te verstane bewoordingen tegen hem riep en hij beide voorramen open had staan ging het goed, bovendien maakte hij een stukje verderop zijn excuses, dus ach, alles komt goed. Maar soms is het best eng en het is zeker heel goed opletten, omdat onze volgeladen fietsen gewoon wat minder wendbaar zijn dan zonder bagage.
Daarna zijn we lekker bij El Pepe, een albergue in Villar de Mazarife gaan lunchen en nu zitten we al enige tijd in ons hotel. Eerst genoten van een lekker glas drinken op het terras en net opgevouwen gezeten in het kinderbadje! Ik heb een foto gemaakt vanuit de kamer en vanaf het terras, in de kamer zit er horgaas voor. Zoek de verschillen!
Morgen gaan we naar El Acebo, dat is vanaf hier 60 km. Dat klinkt heel eenvoudig, dat geldt ok wel voor de eerste 20 km en zeker voor de laatste 10, als we naar beneden gaan, maar die 30 km ertussen worden pittiger. En dat heeft twee redenen. Enerzijds wordt het klimmen, dat is dus vooral lichamelijk pittig. Maar anderzijds is dit de enige etappe waar we thuis over nagedacht hebben, we gaan namelijk naar het Cruz de Ferro. Symbolisch leggen hier de pelgrims een deel van hun last af door het werpen van een steen op de grote voet van het kruis en ze sluiten zich zo aan bij hun talloze voorgangers. Ik ga daar een steen neerleggen, voor alles wat er gebeurd is in het verleden, alhoewel ik echt heel gelukkig ben met mijn leven en helemaal niet klaag. Maar goed, net als iedereen heb ik ook mijn eigen lasten en met name mijn burn-out hoop ik daar symbolisch achter te laten. Maar specialer zal het zijn voor mij om namens ons mam de bril van ons pap achter te laten. Tot nu toe heeft het gevoeld alsof ons pap er toch een beetje bij was en me tot steun was, morgen ga ik hem een stukje loslaten. En nog specialer zal het zijn voor Frank, hij gaat de blieper die Lieke gebruikte bij ons op school achterlaten. Die blieper heeft hij na het overlijden van Lieke lang aan een ketting om zijn hals gedragen, nu is het moment daar voor hem om de blieper los te laten. Hij heeft hem steeds zichtbaar bij zich gehad deze reis en hij zal hem gaan missen, denk ik. Frank gaat de Compostela die we krijgen bij aankomst in de kathedraal ook opdragen aan Lieke, heel bijzonder. Ik denk dus dat het morgen een heel mooie, speciale maar ook heel emotionele dag zal gaan worden. We hebben op de fiets veel tijd om na te denken en we denken natuurlijk ook aan het verleden, het voelt goed dat we morgen daar zullen zijn.
Nu gaan we nog even het plaatsje verkennen en dan weer een hapje eten en naar bed, ons voorbereiden op wat morgen komen gaat. Tot dan!! 💋

Geschreven door Frank.en.Ingrid.op.reis