We worden regelmatig bemoedigd door de lezers van dit reisverslag. Vooral ‘s middags bij een lang traject, warm weer en een saai of lastig pad is dat welkom. Dan zijn dié uren "de laatste loodjes" van de dag.
Aan de andere kant voelt deze week als een toetje. Een extra "postre" na de hoge bergketens. Nog even dit speciale landschap ervaren. En natuurlijk straks het eindpunt bereiken.

Ook vandaag lopen we door enorme kurkeiken productiebossen. We zien een paar mottenvangers tussen de bomen geplaatst. Maar wat voor schade die beestjes aanrichten is ons niet bekend. Dat er véél motten zijn is duidelijk. Overal vliegen ze rond en strijken weer neer.

In 1937, de tijd dat Franco in opkomst was, werd hij vanuit Catalonië bestreden. De toenmalige leider van het verzet liet een beveiligd gebouw zetten op een bestaande talkmijn. Hierin werden o.a. kunstschatten uit een museum in Madrid bewaard.
De behoefte om de eigen Catalaanse taal en autonomie te houden is nog steeds op de muur van het gebouw te zien.

Het mijnwerkersdorpje La Vajol staat er gemoedelijk bij. Een paar woningen zijn merkwaardig hoog tegen de kerk "aangeplakt" (vanwege ruimtegebrek?).

Beschermd door waarschuwingsborden, gaan we een stuk over asfalt voor we weer het bos induiken.

Er valt geen bed te reserveren bij Ermita de Santa Eugènia ď Agullana, een kerkje uit de 17e eeuw. Het gebouw staat er heet en verlaten bij. Het lege zwembad ernaast (verboden te vullen) toont het watertekort in deze streek.

Na 7 uur lopen bereiken we de grensplaats La Jonquera. Er heerst een aparte sfeer, omdat de plaats mensen aantrekt die uit zijn op goedkope tabak en heel veel andere zaakjes.

Eten en een bed zijn snel geregeld in een soort pension waar van alles verblijft.

Geschreven door Eg.en.Mech.weg