Onze tent heeft al de leeftijd van 15 jaar. Het ultralichte materiaal heeft te lijden van zonlicht. Dat is geen probleem als je aan het trekken bent, want dan zit hij tóch in de rugzak. Maar, er zijn mankementen. Zoals de lage achterkant. Of de sealnaad van het grondzeil, die los is geraakt. Omdat er tóch een onderzeil onder ligt, hoeft dat geen probleem te zijn. Dat wordt het wél wanneer op dat onderzeil regenwater komt. Het heeft vannacht nog vaak geregend. En de boel werd nat aan de kant van Egbert. Een handdoek absorbeerde gelukkig afdoende. Vanmorgen blijkt er een kuiltje water op het onderzeil te liggen. De tent was gisteren zó snel opgezet (op hobbelig terrein), dat de controle van de ligging van het onderzeil niet nauwkeurig genoeg is gedaan.

Niet alleen de tent is (van buiten) nat. De sokken en schoenen ook. Het heeft geen zin om droge sokken aan te doen, die worden in een mum van tijd nat van de schoenen en van het natte pad. Dan maar uitwringen en hopen dat het geen blaren oplevert. Bij tussenstops herhalen we elke keer dit uitwringen. De sok absorbeert gaandeweg het vocht aan de binnenkant van de schoen.

We lopen in eerste instantie nog in de mistwolk. Maar afdalend van de Port de Ratèra (2585 m) komen we daar onderuit. In de verte zien we de lucht voorzichtig openbreken. Het duurt lang voordat we zó warm worden, dat de regenpakken uit kunnen.

Nationaal park Aigüestortes (= water wat kronkelt) heeft door zijn vele meren, beekjes en naaldbomen die op grote hoogte nog op de rotsen groeien, een heel eigen sfeer. Beren zijn we niet tegengekomen (gelukkig). Wel een eenzame eend in een van de bergmeertjes.

In totaal dalen we 1265 m af om op de kleine camping Solau in Espot weer bij te komen, alles te laten drogen en inkopen te doen.
Espot, van oorsprong een boerendorp, leeft nu van toerisme (ook in het winterseizoen).

Geschreven door Eg.en.Mech.weg