In tegenstelling tot andere tochten die we gelopen hebben, heeft de GR11 weinig voorzieningen. Je komt nauwelijks dorpjes tegen. En refugios zijn er vaak alleen op het eindpunt. Dus maken we dit keer onderweg oploskoffie met de brander. Heerlijk.

Op de collado de Urdiceto klinkt vrolijk gezang. Een grote scouting groep maakt een trektocht. We maken een praatje en kunnen beamen dat het leuk is maar soms zwaar.

Het laatste gedeelte van de afdaling gaat over een gravel weg. Afgewisseld door afstekers. Die gaan steiler naar beneden en liggen vol brokken steen. Bij elke stap die je zet moet je nadenken waar je hem plaatst. En de voeten zijn op deze 18e dag moe.

Op weg naar de camping wordt nogmaals aangegeven dat je niet zomaar ergens mag bivakkeren. Ze willen dit gebied schoon en natuurlijk houden. Wij proberen geen sporen van onze aanwezigheid achter te laten. Toiletpapier kun je verstoppen en je doet zéker niet je behoefte op de plek die geschikt is om te zitten. Of naast een beekje, zodat het water vervuilt. Afval kun je niet kwijt bij een refugio hoog op de berg, maar moet je zelf meenemen.

Op camping El Forcallo is een goede kok. Egbert kan aan de patatas bravas. 's Avonds nemen we afscheid van onze Franse reisgenoten. Die maken een doorsteek naar hun huis in Frankrijk en vervolgen de GR11 een volgende keer.

Tijdens het diner bewonderen we het avondlicht op de Monte Posets, waar onze volgende etappe langs komt.

Geschreven door Eg.en.Mech.weg