De alternatieve route de we vandaag nemen blijft beter "op hoogte". In onze gids wordt aangegeven dat hij wél moeilijker is en dat je geen last moet hebben van hoogtevrees.
Het is een prachtige traject. Met mooie vergezichten. En de lastige stukjes zijn gezekerd met staalkabels.

Als we op de Collado de Añisclo zijn, kunnen we alvast de berg van morgen bekijken. Maar we zien ook onmiddellijk hoe stijl de afdaling naar het dal dadelijk gaat worden.
Er komt geen eind aan dat klauterwerk naar beneden. We hebben nog nooit zo ʼn heftig pad gehad. En onze spieren hebben vandaag tóch al héél wat moeten doen.
We zijn vergeten (op de alternatieve route) water bij te tappen. En pas na 2 en een half uur is er een beek om onze flessen weer te vullen.
Egbert komt daar als eerste aan en komt weer een groot stuk naar boven klauteren om Mecheline van het nodige vocht te voorzien.

Het is een raadsel waarom er op het laatste stuk afdaling op elke 100 m een bord staat dat dit een Nationaal Park is. Maar dat dit streng gehandhaafd wordt, merken we als we in de refugio de Pineta komen. Net als gisteren is ook deze vol. De hut is per auto te bereiken, wat veel aanloop geeft om vanaf deze kant de Monte Perdido te beklimmen.

De camping naast de hut, die er volgens onze reisgids zou zijn, is al jaren opgedoekt: vanwege de status nationaal park.
Dat wordt eerst maar eens pauzeren. En daarna een stukje verder lopen en uit het zicht een plek zoeken op de voormalige camping. Je moet wat!

Geschreven door Eg.en.Mech.weg