Al meer dan 100 jaar is het gebied waar we nu lopen een nationaal park: Ordesa y Monte Perdido. De rotsen lijken op de Grand Canyon in Amerika. Ze zijn alleen niet oranje van kleur.

Vanwege de vele watervallen en wandelingen die je er kunt maken is het gebied erg geliefd bij toeristen. De eerste kilometers lopen we zodoende in dit hoogseizoen met een horde mensen op.
Ook bij bergbeklimmers is dit gebied erg in trek. De Monte Perdido is te vergelijken met de Mont Blanc qua moeilijkheidsgraad.

Door al die wandelaars en klimmers is de refugio de Goríz een van de drukst bezochte hutten in Spanje.
Op speciaal daarvoor aangemerkte plekjes kun je tegen betaling een bivak maken. Dat hadden we van te voren aan moeten vragen. Toen we nog búiten het park waren. Een beetje lastig, want er was de afgelopen dagen geen verbinding te krijgen met de hut.
Onze reisgenoten hebben hetzelfde probleem. Josu kwam iets eerder aan en moest verplicht het laatste bed in de hut nemen.
We kunnen er gelukkig wél douchen, kleding wassen en eten. En besluiten om daarna buiten het zicht van de hut te gaan staan, net als Isabelle en Yves (een frans echtpaar). Soms moet je creatief omgaan met de regels.

Geschreven door Eg.en.Mech.weg