De mooiste zons -ondergang, -opgang en sterrenhemel kun je hiér bekijken, volgens een jonge vrouw. Dus heeft ze haar familie meegenomen en is buiten gaan slapen.
Het was een perfect warme en heldere nacht voor deze bijzondere actie.
Wij waren te moe. En hebben van de sterren deze keer niets gezien.

De mooiste zons -ondergang, -opgang en sterrenhemel kun je hiér bekijken, volgens een jonge vrouw. Dus heeft ze haar familie meegenomen en is buiten gaan slapen.
Het was een perfect warme en heldere nacht voor deze bijzondere actie.
Wij waren te moe. En hebben van de sterren deze keer niets gezien.

Met een omtrekkende beweging langs de rotsige flanken van een berg, komen we in een dal met beek. Er wordt vanaf 2010 aan refugi Sant Aniol ď Aguja gewerkt. De buitenkant ziet er al prachtig uit. Vrijwilligers hopen dat hij volgend jaar open kan.

Nog een paar steile flanken verder, staan we op de 2e col en kunnen terugblikken. In de verte zien we het kerkje van gisteravond. (Links naast de rode stip).

Na een stevige afdaling tussen grote rotsblokken, is er volgens de reisgids een restaurant. We hopen op water en lekkers, maar we zien het al van bovenaf: een stukje van het dak is half ingestort. Het gebouw heeft een grote opknapbeurt nodig. Jongelui zijn dapper aan deze klus begonnen. Water moeten ze een stukje verderop halen, toch is de man direct bereid onze lege flessen te vullen. Het is te hopen dat er in de toekomst klandizie gaat komen, want deze berg is erg droog en niet direct een aantrekkelijk wandelgebied met zijn steile rotsige helling.

De vegetatie is mediterraan geworden, met boomheide en kurkeiken. En dan, zomaar uit het niets, een gerenoveerd kerkje uit de XIIe eeuw. Flink hoog op de helling, een stukje vanaf een gravel weg staat deze Esglèsia de Sant Martí de Corsovell op bezoekers te wachten. Zou er nog wel eens iemand komen? Het is er erg stoffig, een vleermuis fladdert langs het plafond.

Om op de camping te komen moeten we vandaag 20 km lopen, met 740 m stijgen en 1250 m dalen. Dat gaat zwaar met een afzakkende rugzak die op de schouders gaat hangen. De heupbanden zijn niet strakker aan te trekken. Egbert had daar al last van vóór we aan de tocht begonnen. Ook Mecheline is na 6 weken lopen al het spek verloren. Met een nieuwe truc (weer een slimmigheid van Egbert), lukt het om het gewicht van de rugzak weer op de heup te laten rusten.
En dan vanavond flink bij eten!

Geschreven door Eg.en.Mech.weg