Ritselen, piepen, krabben: voor het eerst sinds weken wordt de stilte van de nacht niet overstemd door het bruisende geluid van een beek. De mieren houden heel stilletjes een suiker feest met de restjes uit de koffiebekers. Gelukkig staat het eten goed verpakt in afsluitbaar plastic.

De route naar Beget gaat over een oud paadje, door een smal dal met een bescheiden waterstroompje. Hier en daar staat een huis wat bewoond wordt.
Vanaf nu moeten we het van de fontana in het dorp hebben. Er komt geen water meer vanaf de berg.
Het bordje "rivier" doet zijn naam geen eer aan. En in de volgende dalen wordt het nóg dramatischer, met drooggevallen beddingen.

De middag zindert, in dit gedeelte van Catalonië is al 3 jaar bijna geen regen gevallen.
Een aantal keer komen we langs een verlaten huis of boerderij in verval, de natuur neemt het langzaam over. De brede toegangsweg door het dal is niet meer in gebruik.

Sommige paden zijn diep uitgesleten. Het gesteente is erg zacht.
We lopen gelukkig veel onder de bomen, maar met dat klimmen en dalen wordt je drijfnat van het zweet. De waterflessen klotsen steeds minder en zijn bijna leeg wanneer we op de eindbestemming van vandaag zijn.
Echt een middag om te ervaren hoe belangrijk fris, "levend" water is.

De refugi van Talaixà is gesloten. Er is wèl een watertappunt, wat het van regenwater moet hebben. Dus wassen we ons heel zuinig en kleding schoonmaken slaan we over. We zouden er kunnen kamperen, maar op de onderste verdieping is permanent een ruimte geopend. Het ziet er schoon uit en we zijn de eersten: dus vannacht slapen we weer eens op een matrasje in het stapelbed.

Nu eerst van het uitzicht genieten!

Geschreven door Eg.en.Mech.weg