De regen tikt op het afdak bij de refugi dera Restanca. Het stuwmeer verbergt zich in een wolk. Iedereen hult zich in regenpak of -cape.

In eerste instantie valt het mee. Het zijn alleen mistdruppels die ons tijdens het klimmen nat maken.
De meertjes, die zich als parels aan een snoer rijgen, krijgen een Schotse sfeer door de wolken flarden.

Een laatste terugblik op Pòrt de Caldes: de wolken krijgen de overhand. Het gaat nu écht regenen. Het is een prachtige afdaling, maar we zien er weinig van. Eén verkeerde stap en je staat met je voet in het regenwater op het brokkelige pad.

Het verbod om te zwemmen is vandaag geen probleem om op te volgen. De meertjes zijn kwetsbaar. Eigenlijk zouden hier ook geen koeien moeten lopen. De toevloed aan voedingsstoffen verandert de waterkwaliteit. De meeste meertjes hebben glas helder water, maar er zijn er ook waar een soort gras in is gaan groeien. Een teken van vervuiling volgens Tom Martens.

De lichte loopschoenen van Egbert zijn niet waterdicht, met regenhoezen (voor fietsschoenen) blijven de voeten een poos droog. Totdat het niet meer te houden is. Ook Mecheline loopt te soppen.

Om 13.00 u komen we bij refugi de Colomèrs die aan een stuwmeer ligt. Er zijn méér mensen die daar hun toevlucht hebben gezocht. De hut is bomvol nattigheid en rumoer. Geen fijne plek om te overnachten, ook al hadden ze plaats voor ons willen maken.

Eind van de middag ziet het weer er iets beter uit. Als we nog ruim een uur verder gaan, staan we nét niet in het Nationaal Park.
Door alle koeienvlaaien wordt de keuze voor een geschikte plek voor de tent beperkt. We zitten op 2240 m inmiddels in een regenwolk. Niet echt handig. Maar gelukkig zijn we erg geroutineerd geworden in het opzetten en liggen we heel snel in de tent.

Geschreven door Eg.en.Mech.weg