Buiten is het grauw. Op het moment dat we gaan lopen begint het te spetteren. De bomen, waar we onder lopen, fungeren als enorme paraplu 's. Maar dan moet toch, voor het eerst tijdens deze GR11 tocht, het regenpak aan. De onweersbui schampt ons traject, paden worden beekjes. De bliksem blijft ver weg van ons.

Als we boven op de Pòrt de Rius zijn en achter een groot rotsblok even uit willen rusten onder het grondzeil, worden we bijna weg geblazen.
Dan maar verder. En wonderlijk genoeg stopt de wind en de regen opeens.

We zijn in Nationaal park Aigüestortes en komen op 2300 m hoogte de eerste, voor dit gebied zo karakteristieke, meertjes tegen.
Afdalend langs de Ribèra de Rius zou dit dal het decor van een western kunnen zijn.

Het venijn zit hem vandaag in de staart. Een onmogelijk pad voert weer omhoog naar ons eindpunt. Als Egbert beheerder van de hut zou zijn, had hij onmiddellijk met rotsblokken gesleept en de kettingzaag gehanteerd om de bomen die dwars over het pad groeien om te halen. Want je zou nu niet zeggen dat er een pad is.

Op de stuwdam vóór de hut worden we , net als vanmorgen, bijna omvergeblazen door de wind. De refugio dera Restanca is een oud gebouw, waar veel mensen wachten op beter weer. We zijn blij dat we er kunnen overnachten.

Tot onze verrassing komen we in gesprek met Tom Martens, de schrijver van de Engelstalige gids van de GR11. Die hebben wij thuis geraadpleegd, omdat hij goed de watertappunten langs de route heeft aangegeven. Hij vind het leuk dat we die informatie hebben toegevoegd aan ons Duitse boekje en van deze aantekeningen regelmatig gebruikmaken.
Er volgt een geanimeerde middag.

Geschreven door Eg.en.Mech.weg