Wat is er mooier dan bij het eerste ochtendlicht op de collado de Vallibierna te staan. Maar daarvoor moeten we eerst nog een paar honderd meter klimmen. Je kunt alleen aan de rood witte markering zien waar je ongeveer het pad over de blokken moet zoeken en klauteren wat af voor we op 2733 m zijn.
De rode stip op de foto laat zien waar we vannacht ongeveer stonden met onze tent.
Onderweg zijn we mensen tegengekomen die ons met grote snelheid passeren om een top te gaan beklimmen. Dat moet je 's morgens doen, want anders is de sneeuw van de gletsjer te zacht. De Monte Aneto waar wij langs lopen is, met 3404 m, de hoogste piek van de Spaanse Pyreneeën.
Afdalen is ongeveer hetzelfde verhaal: een “pad” over rotsblokken. Met als beloning een kop koffie in de tamelijk nieuwe refugio Cap de Llauset. Bij het eerste meertje wat we daarna tegenkomen gaat de kleding uit en vinden even verkoeling.

In de schaduw van refugio ď Angliós, een onbemande hut, eten we onze lunch. Hij ziet er heel netjes uit, maar het is tamelijk vroeg om nu al te stoppen.
Bovendien komt er een (Roemeense) herder met zijn schapen. Je kunt de dieren aan hun geklingel lokaliseren. Ze vallen met hun witte vacht weg tegen het landschap.

We dalen verder af. Bij de boomgrens kom je eerst naaldbomen tegen en vervolgens loofbomen. Tot we op 1445 m bij een autoweg belanden. Wat een omschakeling.
Onze inspanning (9 uur lopen) wordt beloond: er is plaats in de refugio Conangles en we krijgen een heerlijke maaltijd met groenten en vlees voorgeschoteld. De huttenwaard is een Bask, draait de hele avond Baskische muziek en vindt het onzin om op de foto te gaan.
Nu maar hopen dat er geen snurkers zijn op de slaapzaal.

Geschreven door Eg.en.Mech.weg