Als we na een half uur klimmen vanaf de camping bij refugio de Viadós komen, staan de gasten nét klaar om te vertrekken. Een praatje is snel gemaakt. Een van hen blijkt een heel slechte indruk van onze camping beheerders te hebben. Hij wilde er niet verblijven. Grappig hoe verschillend je een situatie kunt inschatten: wíj hebben het heel fijn gehad. De kok sprak alleen Spaans, maar kookte heerlijk. Zijn vrouw was traag in het bedienen, maar uiterst vriendelijk. Zij waren van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat aan het werk.

In de refugio kunnen we koffie drinken en internetten. Even contact met de kinderen thuis, het reisverslag opsturen en de reacties lezen.
Dan merk je hoe weinig behoeften je verder hebt. De wereld die er toe doet, is heel dicht om je heen.

We lopen de GR11.2 variant. Die loopt langs de andere kant van de Monte Posets en schijnt nóg mooier te zijn.
Onderweg wordt het water wat uit de berg stroomt rood gekleurd door het gesteente. We zien veel graniet, maar ook andere lagen in het gesteente.
Het klimmen houdt maar niet op. We weten onderhand wel een beetje hoe het werkt: eerst boven de boomgrens komen; dan steeds steiler; en als je denkt dat je de col ziet, moet je tóch nog weer hoger.
We blikken terug in de diepte en kijken omhoog. Hoe lang nog? Nou héél lang. Pas 4 en half uur vanaf de refugio bereiken we de collado de Eriste.

Maar het is de moeite waard. Wát een uitzichten. En wát een ruig gebied.
Bij het meertje Ibon de Llardaneta wachten al verschillende jonge mensen om daar vanavond te kamperen.
Wij vinden het er te kaal en te winderig. De middag is nog vroeg, als we doorlopen kunnen we de etappe van morgen wat inkorten.

Na 3 uur vanaf de col vinden we een geschikte plek bij de beek. De tent is te zien vanaf het pad, maar we gaan ervan uit dat de mensen die langslopen begrip hebben voor onze bivak.

Geschreven door Eg.en.Mech.weg