Vandaag waren het eigenlijk drie etappes: eerst naar de veerboot, toen de oversteek naar Sumbawa en daarna doorgefietst naar Lasa. Alles bij elkaar niet veel fietskilometers, maar het houdt je wel bezig 😊.
Het eerste deel van de route liep grotendeels weer langs de kust door kleine eenvoudige dorpjes. Hier komen niet veel toeristen, of ze rijden er in kleine busjes doorheen op weg naar de veerboot. Toen ik voorbijkwam werd ik continue begroet en aangemoedigd, dat maakte het een gezellige tocht. Onderweg zag ik ineens een enorme boom staan, vooral de onderkant had een flinke diameter. Het bleek een groepje oude bomen te zijn waarbij het net is of de wortels mee omhoog groeien waardoor de boom onderaan ontzettend breed kan worden, ik kon er mijn fiets achter verbergen. Het ziet er wel indrukwekkend uit. Ik weet niet of ze een beschermde status hebben maar ze waren vanaf de weg niet te bereiken omdat er een afrastering voor stond. Ze waren in ieder geval groot genoeg om zo ook te kunnen zien 😊.
Bij de ferry werkte het ongeveer net zoals op Bali alleen hadden ze hier maar één loket nodig, maar nog steeds wel met de chipknip. Nadat ik mijn kaartje had gekregen was het even aansluiten in de rij met scooters op het parkeerterrein om te wachten tot we de boot op mochten. Dus daar kon ik aan iedereen even uitleggen waar ik naar toe ging, waar ik vandaan kwam etc. Aandacht genoeg. Tot er ineens iemand in het Nederlands zei: “ik heb ook in Nederland gewoond”. Het bleek een Indonesiër te zijn die 3 jaar in Vaals had gewoond, nu weer in Indonesië woonde en op weg was naar zijn kinderen op Sumbawa. Ik heb een tijdje met hem staan praten tot we de boot op mochten. Toen ik mijn fiets op de boot veilig gestald had en op zoek ging naar een plaats om te zitten, had hij al een plekje voor me vrij gehouden 👍.
De overtocht duurde maar 1,5 uur, waarna ik ben doorgefietst naar Lasa. Dat is een klein plaatsje met niet al te veel voorzieningen, maar één hotel, dat niet via internet te bereiken is dus daar ben ik op goed geluk maar heen gereden. Een kamer was geen probleem, ik kreeg ook nog korting 😊.
Om te eten was het ook even zoeken. Er wordt veel eten verkocht langs de weg maar de meest kraampjes hebben geen zitplaatsen. Uiteindelijk heb ik er wel eentje gevonden met tafeltjes waar direct iedereen in de stress raakte toen ik daar binnenstapte. Er sprak niemand Engels maar ik heb toch wat te eten en drinken gekregen. Geen reden tot paniek 😊.

Geschreven door Cees.op.reis