Ik slaap slecht dit keer. Misschien de vele indrukken?
Het is ook bijzonder om zolang, een hele maand als gezin steeds samen te zijn. Dat is al jaren niet gebeurd. Zeker nu Githe al 2 jaar op kamers woont in Groningen. En dan ook nog dicht op elkaar. Dat gaat vast nog eens een ruzie geven. Of in elk geval irritatie... Ook nagedacht over dat onvriendelijk zijn van mij. Dat wil ik helemaal niet. ‘De geest is gewillig, maar het vlees is zwak, zoals Paulus het zegt. Maar ik wil proberen er om te denken. Bedankt voor de feedback, kids!
6.20 gaat de wekker. Douchen. Aankleden, tandenpoetsen.
6.30 rest wakker maken. Koffie in thermos, alles van ons uit de koelkast en diepvries in koelbox of de 3 rugzakken. We nemen gekoeld water en bevroren water mee, dat blijft koel tot bijna het eind van de dag. Dit keer 10 liter water mee. Allemaal een pet op.
7.00 auto inpakken, wandelschoenen aan.
7.35 rijden we weg. Voor de laatste keer doen we het grote hoge hek dicht. Dat zal wel zijn om het wild buiten het erf te houden. Want er leven hier dus edelherten, maar ook poema’s, berggeiten, diverse roofvogels, ook zwarte raven gezien. En ratelslangen dus. En beren en coyotes, dat zijn grijze wolven. We hebben dit maar niet tegen de jongsten gezegd... want dan durven ze niet mee. Het afdalen op een pad zonder hek vinden ze al eng genoeg.

Even wat info van Willem Wever:
De Grand Canyon is een zeer brede en diepe kloof in het noorden van de Amerikaanse staat Arizona. De Canyon is ongeveer 1600 meter diep, 350 kilometer lang en heeft een breedte van tussen de 6 en 29 kilometer. De Grand Canyon is ontstaan doordat de Coloradorivier de bodem uitsleep. De bron van de Colorado rivier ligt erg hoog, namelijk op 3000 meter. Hierdoor stroomt de rivier sneller dan andere rivieren. Door de grote kracht van de rivier is er in 10 miljoen jaar tijd een diepe kloof ontstaan, een 'grand canyon'. In de Grand Canyon kan je goed zien dat de wereld door de jaren heen steeds veranderde. Dat zie je aan de horizontale strepen in de wanden van de Grand Canyon. Elke streep stelt een periode in de geschiedenis voor. Het maakt de Grand Canyon tot een van de indrukwekkendste natuurverschijnselen op aarde!

8.45 zijn we bij de start van de trail. Het gaat beginnen!
Gelukkig heeft deze trail geregeld wat schaduw, want het is in de zon nu al echt warm. 30 graden. De rugzakken zijn behoorlijk zwaar met samen 10 liter er in voor ons 7-en.
Het bovenste deel van de rotsen is licht, zandkleurig.
Vrij snel zijn we gewend. Rachel huppelt mee: ik wordt er niet moe van hoor. Afdalen gaat ook gemakkelijk, al moet je kijken waar je loopt. Het pad is ongelijk. Omhoog schijnt 2x zo zwaar te zijn.
Geregeld zien we mensen omhoog komen, met een campingmatje onderaan hun rugzak. Die komen waarschijnlijk van beneden, en hebben gekampeerd bij de Colorado-rivier helemaal beneden. Daar is het nu veel warmer dan boven. Dat is een wandeling van 6 uur omhoog. Sommigen zien er heel verhit en uitgeput uit... Maar we zagen ook een pezige man, ik denk van mijn leeftijd, naar boven joggen. Geweldig. ‘You are in a good condition’, complimenteer ik hem. Hij knikt wat vaag. En de kids grinniken. Mam, is hij in goede omstandigheden? Ik dacht dat mijn engels wel goed was...
Er komen ook 2 muilezels langs. Arme beesten, reageert Githe.

ALINE ALLEEN VERDER
Om 10.30 willen de kids na een pauze omkeren. Elke stap omlaag moet je immers ook omhoog. Heel lief geeft Jaap mij de kans om een deel van de afdaling verder te maken, terwijl hij met de kids teruggaat.
Sarah vraagt waarom ik verder wil, wat ik er leuk aan vindt. Nou gewoon, het lopen zelf, het uitzicht natuurlijk, dat je steeds een ander uitzicht krijgt, je focus verandert. En omdat ik hier waarschijnlijk nooit weer kom. Ik geniet er gewoon van. Mama gaat ondertijd 2 preken bedenken, grapt Jaap. De jongsten nemen echt even afscheid. Blijf je wel op het pad? Als er maar niets met je gebeurt...
Maar goed dat de kids terug gingen. Want het klimmen valt vooral Rachel zwaar. Jaap moet haar zo ongeveer mee trekken. Boven is iedereen moe en vooral heel heel warm, appt Douwe mij. Zij gaan ondertussen nog een keer naar Desert View, om weer zon heerlijk ijsje te halen. Die hebben ze wel verdiend na 4 km.

WARM - 100 graden ONDERIN DE CANYON.
Ondertussen ben ik in de rode laag aangekomen en kom bij het 1e rustpunt. Daar is water en een toilet. Heel fijn. De Ranger daar vraag hoe ver ik nog ga lopen. Hij waarschuwt om niet veel verder te gaan. Want het is hier nu 37 graden. Verderop is het 45 graden. En beneden is het meer dan 100 graden, zo zegt hij. Ik ga nog wel een stuk verder. Dit 2e stuk is er bijna geen schaduw meer. Het is hier echt veel warmer. Om 11.30 uur besluit ik om te keren, ik ben aan de onderkant van de bovenste rode laag, zo’n 3.5 km de canyon in. (Een foto gemaakt van de canyon naar beneden en eentje omhoog.)
Ik krijg ook wat last van de warmte. Mijn onderarmen worden rood en mijn handen raken wat opgezet. Door mijn handen bij mijn schouders te haken achter de banden van de rugzak, zakt het weer weg.
Het klimmen is inderdaad zwaarder. Ik moet geregeld even rusten om uit te blazen en wat te drinken en eten. Ondertijd app-contact met Harry, die de trail ook heeft gelopen helemaal naar beneden en via de andere trail weer omhoog. Ook waarschuwt hij voor ratelslangen. O ja, gisteren hadden we ook al eentje gezien. Zou niet weten wat ik moet doen...
Gelukkig daar is de kraan. Ik moet echt even afkoelen: met mijn armen onder de kraan. Ik maak mijn hoofd en benen flink nat. En dan weer verder. Dit bovenste stuk terug is prima te doen. Al hoor ik het wel in de verte rommelen. Onweer. Het is gelukkig ver weg.
Het leuke van alleen wandelen, is dat je sneller een praatje maakt met mensen die je tegenkomt. Zo ook een andere Ranger, die me enkele oude tekeningen aanwijst in de rotsen, 800 jaar geleden gemaakt door de indianen - de native people. Hij vertelt ook dat de wolk die boven de canyon hangt, de rook is van een bosbrand, doordat het zo warm en droog is. Volgens hem is beneden zelfs 120 graden en blijft het er in de nacht even warm. Huh, hoe kunnen daar dan mensen overnachten?
Zo, ik ben ook boven! Dat geeft een voldaan gevoel. Nu is het mijn beurt om een tijdje op de anderen te wachten. Maar het is ook wel lekker om in de schaduw uit te rusten.
Ik bekijk nog wat appjes. Douwe: die 120 graden is Fahrenheit, geen Celsius. Omgerekend is 49 graden Celsius onderin de Canyon. Haha, dat klinkt logischer.

PAGE - ZULLEN WE VERHUIZEN?
En dan begint de reis naar Page bij Lake Powel, een stuk verderop aan de Colorado River. Ook een gebied met Canyons.
De hele reis is de omgeving prachtig. Elk kwartier ziet het er weer net anders uit. Ik verbaas me over de huisjes die je af en toe ziet in het veld. Het ziet er nog armer uit. Geregeld staat er ergens enkel een simpele camper. Wat voor mensen zullen daar wonen?
Dan zien we de rode bergen die het gebied rond Page typeren. Navaho-steen. Sommige zijn rond, andere bestaan uit allemaal laagjes. Prachtig.
Als we ons huis binnenkomen, is iedereen verrukt. Wat een mooi huis. En wat groot. 2 badkamers. Douwe is vooral verrukt van de airco in het hele huis, en helemaal van de thermostaat die erbij hoort. Hij zet ‘m direct een paar graden kouder. Een bruisbad! De jongste twee gaan meteen in bad, terwijl ik de roerbakmie uit Nederland klaarmaak.
De anderen genieten van de ruimte. Douwe in de voorkamer, daar is het het koelst. Rachel bouwt een speelhuis van de banken en stoelen. Githe en Sarah op de hoekbank. Heerlijk, de wifi werkt goed hier.

TAFEL-GESPREKKEN
Aan tafel is het gezellig, met allerlei gesprekken.
Dat het lekker is om hier nu een tijdje te zijn. We zijn wel toe aan meer rust.
Rachel mist de buurmeisjes wel...
Ik mis thuis wel, het gewone vertrouwde...
Fijn dat het huis ruim is. Dat je je wat kunt terug trekken.
Zullen we hier gaan wonen? Zullen we hier gewoon blijven?
De oudste kinderen vinden wel dat ik best een moeilijk mens ben om mee samen te leven. Ik ben met sommige dingen zo precies. Zo weinig mogelijk plastic zakjes. Precies met groente en fruit, en tanden poetsen. En de stand van de airco. Douwe wil het koud. En ik wil ‘m op de ecostand.
Gelukkig vinden de jongste 3 dat wel meevallen met mij. Sarah neemt het vaak voor mij. Lief.
Het schijnt zo te zijn, dat samen vakantie vieren best complex is, een uitdaging voor je relatie. Omdat structuren wegvallen en je veel bij elkaar bent.
Ik vertel dat ik het contact met God soms mis door alle drukte. Dat ik het fijn zou vinden als we in de auto telkens een paar christelijke nummers draaien. De meesten vinden het een goed idee en er wordt meteen een christelijke playlist gemaakt.

Rachel: -Is Douwe wel gelovig? Hij praat er nooit over.

• Jazeker, maar misschien op een andere manier.
• Jawel hoor, tegen jou mam zegt hij wel dingen die met God te maken hebben.
• Dus ik herinner hem aan God?
• Ja.
• Dat vind ik wel een compliment.
• Dat IS ook een compliment.

Mooi he!

Geschreven door Alines.journal