MUSEUM OF GHOSTTOWN OF...
De volgende morgen ontbijt met 12 gekookte en gebakken eieren van de kippen van Mikky. Binnen is het benauwd, dus op de veranda, ondanks de vliegen. Die zijn er nu veel, omdat het erg warm is, ook voor dit gebied. Rachel maakt van de nood een deugd: de vliegen vinden mij lief!
De jongsten hadden de wekker gezet, want om 7 uur gaat de man van Mikky de kippen, ezel voeren. En de herten. Al leven die in het wild, soms komt het hert langs in de ochtend. Helaas dit keer niet. Maar ze zagen wel kleine konijntjes. En eenkhoorntjes. Ook leuk!
Na het ontbijt is het al weer bloedheet, maar ik wil het dorpje wel bekijken.
Een oud station. Een huisje met allemaal versieringen van kapotte flesjes. Wonen hier nog mensen? De enige voorbijganger die ik tegen kom, vertelt dat de bewoners zijn overleden. Ja, ze hadden wel kinderen, maar niemand wist waar die woonden. Dus... en dan blijft het huis er gewoon verlaten staan... Zo ontstaat een ghosttown dus.
Waarempel dit dorpje had ook een eigen gevangenis met 2 cellen. Ineens zie ik voor de jail een glanzen blauw geverfde steen liggen met de woorden: See the good, Be the good!
Een oude benzinepomp. Maar ook een prachtig nieuw huis in mexican stijl. Maar ook veel mensen wonen in campers.
Maar ze maken er wel een gezellige boel van. De jongst twee gaan ook aan de wandel, en zien nu wel het hert.
Tijd om te pakken, en in de koelte van de airco van onze auto maken we sightseeingtour door het dorpje. We kijken onze ogen uit. Je hebt deze plek mooi uitgezocht, mam. Fijn om te horen.
Dan een amerikaanse lunch in ‘t plaatselijke restaurantje Yesterday’s. Bijv. Een BLT: tosti met bacon, lettuce-sla, tomaat.
He mam, heb je wel gezien dat we op kerkbanken zitten? Waarempel, inderdaa. De mensen hier zijn gelovig. Tenminste, er hangt een bord op twee plaatsen een bord met woorden als Bless this home with love and laughter e.d. gewoon in het restaurant. En Father Kenny van het kleine huis op de prairie is hier blijkbaar ook wezen eten, blijkt uit foto’s aan de muur.

ROUTE 66
Dan de rit richting Grand Canyon via route 66. De omgeving verandert van langzaam in velden met bosjes en kleine bomen, omzoomd door bergen. Het wordt steeds wat groener en minder warm. Dan zien we de prairie. Het doet me denken aan ‘het kleine huis op de prairie’. Een paar keer zien we een paar zwarte koeien en ook een keer een paar paarden. Maar eigenlijk wordt heel dit gebied nauwelijks bewerkt. Op onze hele reis 1x een farm gezien. Het is allemaal natuur, op de wegen en wat bebouwing na. Is er geen landbouw in Amerika?
We doen ook een stuk van de historische route 66. Prachtige foto’s, ook met auto’s uit Cars.
Ook heel veel treinen gezien. Steeds lange goederentreinen. Tja, het eten moet wel ergens vandaan komen...

CABIN IN HET BOS
Ons nieuwe huisje, waar we 2 nachten logeren, staat in de bossen, even voorbij Willimams, de plaats ten zuiden van de Grand Canyon. Het pad er heen is een zandweg met veel bobbels en hobbels. Gelukkig heeft de Suburban ook een goede vering. ‘Begrijp je nu waarom die auto zo hoog is, mam?’ Inderdaad!
Het is een mooi, veel moderner huis. Met een groot omheind erf, en een terras. De airbnb-eigenaar schreef ons het hoge hek altijd dicht te doen. Dat zal wel zijn om het wild buiten het erf te houden. Want er leven hier dus edelherten, maar ook poema’s, berggeiten, diverse roofvogels, ook zwarte raven gezien. En ratelslang. En beren en coyotes, dat zijn grijze wolven. We hebben dit maar niet tegen de jongsten gezegd, dan durven ze straks het erf niet meer af...
Er zit een sleutelcode op de deur. Die we nog niet hebben gekregen. Oei, hij heeft vast het gemaild in de airbnb-app. Als ik nu maar bereik heb hier... vaak wordt de code pas op de aankomstdag gemaild... Dan maar bellen. Geen gehoor. Gelukkig na een 10 minuten lukt het om in te loggen. Opluchting.
We richten de boel weer in. De grote grijze koffer moet in elk geval wel uit de auto, daar zitten alle keukenspullen in. Na een lekkere couscoussalade gemaakt door Githe gaan we klaverjassen. Gezellig. Bijzonder hoe snel je je weer thuis kunt voelen op een nieuwe plek.

Geschreven door Alines.journal