GRAND CANYON MET EIGEN OGEN
Wow nooit gedacht dat ik dit nog eens zou zien. De Grand Canyon! Niet gedacht dat het zo wijds was en zo diep. Dat het water van de Colorado rivier dit teweeg heeft gebracht, zo’n diepe kloof. Het is zo diep dat je de rivier niet kunt zien hier bij de South Rim.
Op zijn nederlands gaan we hier lunchen en smeren we onze broodjes bij een uitkijkpunt. Dan een kleine wandeling langs de Rim, je kijkt hier dus zo de diepte in. Dat vinden sommigen van ons best spannend. Je moet niet per ongeluk uitglijden- er staat bijna nergens een hek. Wel een pad met boompjes hier die wat schaduw geven. En waar je in kunt klimmen, volgens Sarah en Rachel.
Dan met de auto naar de uitkijktoren Desertview ook prachtig uitzicht. Daar zie je goed de Coloradorivier helemaal onderin. En je ziet rechts het hoogland. Deze ronde uitkijktoren is gemaakt in indiaanse stijl, nu 100 jaar geleden. Dit hele gebied is indianengebied. In de shops zie je alleen maar indianen werken. Als we de toren uitlopen, zien we ineens een Ranger een slang uit de lage bosjes langs het pad oppakken. Oeh, een echte ratelslang. De ranger laat ‘m even kronkelend aan ons zien en zet ‘m dan buiten het hek. Dat is toch wel een eng idee dat die slangen hier zo rondkruipen...Tot slot een heerlijk supersize ijsje. En superlekker.
Onderweg krijg ik een lief kadootje van Jaap en de kids: een multi-zakmes met #First Mom er op, en met , heel belangrijk een kurkentrekker. (Die kwam even later al van pas. Het bevalt ons prima in de airbnb’s. Maar soms mist de kurkentrekker.)
Ook zien we een paar keer een edelhert heel dichtbij de weg. Die beesten blijven gewoon staan. Ze zijn behoorlijk tam hier.

KOP-, KOPTELEFOON
Rachel zag ook een helikopter heel dichtbij: ‘ooh kijk, zo’n kop-, zo’n kop-, ehm, zo’n koptelefoon.’ Ze maakte met handjes een ronde beweging. ‘Een rode!’ De schat. Het was een van de helicopters waarmee je de Grand Canyon kunt overvliegen. Vast prachtig. Maar voor ons te prijzig. Maar morgen gaan we de Bright Angel Trail naar beneden lopen. Daar verheugen we ons ook op.
Weer ‘thuis’. Ook hier konijntjes. En een supersize gele vlinder, met zwarte strepen. En een vogel die rent over het pad. Zou dat een roadrunner zijn?
Nu is het tijd voor een bbq. Naast het huisje staat er eentje. We zijn tenslotte in Amerika. Al houdt Douwe er niet van. Amerika-fan en bijna-vegetariër, bijzondere combinatie. Gelukkig vond hij in de Grocery waar we langs reden op de terugweg vega-burgers met spinazie, die te eten zijn. Het is gezellig en lekker. Al hoor ik ook iets confronterends. Ik ben een typisch voorbeeld van een onvriendelijke Nederlander. 'Je bedoelt het niet zo, maar dan ben je zo bezig met iets, dat je vergeet om vriendelijk te zijn, zoals gisteren in dat restaurant in Chloride.' Hmm. Ik kan het niet ontkennen... Als toetje gaan de kids marsmallows bakken. Ineens verschijnen er muggen die ons in een paar minuten lek prikken, zoals Sarah ‘t zegt. Ze prikken zelfs door mijn broek heen.

OVERLEG
Na ‘t eten overleg. Hoe gaan we morgen de loop-afdaling doen in de Grand Canyon? Het is boven 32 graden, dus veel water mee. Maar ook zoutige pinda’s voor goede balans. En op tijd opstaan, zodat het nog niet te heet is. Bovendien moeten we vooraf pakken omdat we daarna verder reizen. En hoe ver? De kids willen niet heel ver, maximaal tot het eerste rustpunt, dat is 5 km heen en terug. Ik wil graag verder. En Jaap ook wel. We besluiten het 1e deel samen te lopen. En dan te kijken wie verder mee wil met mij en wie niet. We pakken alvast zoveel mogelijk tassen en koffers en maken de rugzakken klaar.

Geschreven door Alines.journal