Ja en dan is het ineens toch weer de laatste dag. Het is zo ontzettend snel gegaan deze 4 weken. Je kijkt er één heel jaar naar uit en dan zit je in de roes die als een trein doordendert. Tijd om goed na te denken is er bijna niet. Mijn verslagen zijn een kleine reflectie van wat er de hele dag door je hoofd schiet. Al die indrukken, gedachten, ervaringen, ruiken, proeven en zien, dat is wat reizen met mij doet. Ik verveel mij geen moment en kan heerlijk genieten van al het nieuwe en bijzondere om mij heen. Slapen is bijna zonde van de tijd😂😂 ik zeg vanavond nog, ik zou graag 4 nachten goed doorslapen, de was doen en dan weer een maand op pad gaan naar nieuwe oorden! Zo geniet ik ervan. Misschien toch ook maar reisleider worden, maar ja dan ben je niet echt met vakantie en je hoeft het niet te treffen met en groep. We eten weer beneden in de eetzaal en ondanks dat het ontbijt inbegrepen is en dus niemand hoeft te betalen is het gemopper weer niet van de lucht. Ik had voorzorgsmaatregelen genomen en een grapefruit een mango plus yoghurtje meegenomen. En een gekookt ei is ook altijd goed. De sneetjes brood waren alleen nog maar korstjes en niét getoast. Dat is minder. We gaan met de benenwagen naar het metro station. Lijn 5, 10 en 1 om naar het grote plein van de Hemelse Vrede te komen. Johnson loopt in stevige pas voorop met zijn rare vlaggetje. De man werkt enorm op onze zenuwen met zijn "Djoser, attention Djoser" en dan 6 x dezelfde info op een andere wijze. Heel bijzonder deze man. Jammer want onze andere gidsen waren prima afgelopen weken. Deze man denkt alleen aan zijn eigen portomonee. De tours die hij aanbiedt zijn flink aan de prijs. En hij doet er zelf bar weinig voor in return. Dit is de algemene mening. Een hoop geklaag helaas de laatste paar dagen. De mensen worden moe en minder flexibel. Ik denk maar zo, je hebt alleen jezelf ermee wanneer je de stemming naar beneden haalt met veel negativiteit. Ik lach er maar om. Denk aan mijn moeder en zeg: "poep maar". Ik laat mij deze dagen niet ontnemen. We lopen helaas wel wat in de regen over het plein. Het weerbericht was nog slechter voorspeld voor vandaag. Regencape mee vandaag. Op het plein hebben we een half uur om rond te kijken. Gek idee dat ik hier sta. Zo ver weg en zo bekend van de parades op tv. Ook de beelden van die student voor de tank staat nog duidelijk in mijn geheugen gegrift. Mao kijkt ons vriendelijk en neutraal toe vanaf de poort van de verboden stad. Het mausoleum heb ik niet gezien. Daar kon je alleen naartoe wanneer je in de rij ging staan. Dit hadden wij in Vietnam al gedaan 2 jaar geleden bij Ho Chi Min, en wilden dat vandaag dus niet eer doen. Tijd is kostbaar deze laatste dag. Met Johnson naar de entree van de verboden stad waar hij summier iets verteld over de kleur geel dat dit de kleur van de emperor was en het cijfer 9 het getal van de macht. Meer heeft hij niet verteld. Hij wilde ons tweeënhalf later aan het einde van de verboden stad weer opvangen. Had hij maar verteld dat aan het einde van de stad de interessantste tuinen en gebouwen waren en dat er nog wat gebouwen waren waar wat mooie oudheden te zien waren geweest. Nu moest iedereen maar zelf wat ontdekken en kwam uiteindelijk tijd te kort. Na een heerlijk softijsje plus een heerlijke koffie (spaarzaam geweest deze reis) waren we aan het einde van de verboden stad. We lunchen in een leuk toeristen tentje met hamburgers, frites, broodje tonijn, spaghetti en ander westers voedsel. Ik koop er een setje aanzichtkaarten en deel ieder een kaart uit. Voorstel is om iets te schrijven naar Ton en er zijn fooi bij te geven. Weer een hoop discussie. Hoeveel, en hoe etc. Zoek allemaal zelf maar uit wat je wil geven. Ik zeg een euro per man per dag is gebruikelijk. Maar ieder voor zich bepaald wat hij wil geven natuurlijk. Niet zo moeilijk doen. De kaarten vallen in goede aarde gelukkig. Ik had nog een leuk plastic zakje van de supermarkt met thanks you and have a Nice day erop geschreven en daar konden de fooien met kaarten in. We worden na de lunch door Johnson naar de voet van de heuvel gebracht in het park en gezegd bovenaan zie je mooi uitzicht over de stad. Hier eindigt uw tour. Een briefje met daarop de bus en metrolijnen geschreven in het Chinees en Engels en goodbey. Hij is ons ook zat denk ik. Te weinig tours verkocht blijkbaar? We klimmen naar boven en hebben idd eeen rn prachtig uitzicht over de verboden stad en de rest van Beijing. Jammer dat het zulk triest weer is want de foto's van de sky line zijn vaag en mistig en somber. Jammer want met het blote oog konden we nog ver kijken. We lopen via de West Gate het park uit en lopen nog een kleine Hutong wijk in. Hier zien we nog enkele typisch Chinese straatjes en zien we hoe de Chinezen nog niet zo lang geleden hier in de stad gewoond hebben. Het ziet er wel al opgelapt uit. Nu wonen de Chinezen in de vreselijke wijken vol met flats. Voorheen (10-15 jaar geleden in dit soort volkswijken). Bert kende de stad niet meer terug. 12 jaar geleden was hij hier voor zijn werk (H.P.) toen was het een stinkstad met open riolen en riksja's en uitlaatgassen. Nu een moderne uitstraling met eclectrisch verkeer en nette schone straten en modern publiek. Dat dit zo snel verandert is, is voor hem een openbaring. De mensen zijn rijker en zien er tevreden uit. Veel zwervers op straat dus niet gezien. Ook voelde ik me heel veilig op straat, in de metro en 's avonds buiten op straat. We pakken bus 103, naar lijn 5 metro, gaan nog even een supermarkt van 3 verdiepingen in. Het lijkt op de Sligro. Op zoek naar een enveloppe voor Ton. En ik wil voor de dochters een souvenir kopen. Helaas onverrichter zaken retour hotel. Geen leuke dingen kunnen vinden waar je ook nog iets aan hebt thuis! Lekker douchen, want ondanks de regen is het toch wat klam en warm geweest. Om half 7 worden we in de lobby verwacht, ons laatste avondmaal wordt voor 6 personen Peking eend en 8 personen Chinese draai tafel. Johnson loopt voorop met zijn Djoser vlag. Gelukkig is het droog buiten. Bij aankomst van het restaurant gaan we in 2 groepen zitten. Ee5n tafel krijgt Peking eend geserveerd en 1 zonder Peking eend. Beginnen daar Liesbeth en Elly van Jan zich enorm druk te maken over de sfeer en herrie in de tent. Deze is idd vol met zeer luidruchtige Chinezen. Ze lopen van tafel weg en willen ergens anders eten! Boos en teleurgesteld staan zij buiten, Jan en Jan blijven zitten en kijken wat onhandig rond. Elly A wordt ook boos, ook naar buiten! Ik begrijp er niets van. Maarten en ik zijn de enigen die de schouders ophalen en beginnen te eten met stokjes. Heerlijk eten en de herrie die heeft ook wel zijn charme. Dit is China op en top! Take or or leave it. Johnson heeft het niet begrepen, de laatste avond hadden wij nu juist wel apart willen zitten in een private room, die ze vaak hebben in restaurants, en wij tot nu toe altijd gehad hebben. Wij konden echt niet praten hier. Laat staan Ton toespreken. Ik liet me niet gek maken en heb geprobeerd de boel weer wat te sussen. Jan heeft Liesbeth naar binnen gehaald. Elly's zijn door Ton naar binnen gepraat en we hebben extra veel bier besteld! De "fuck a peking duck" tafel begreep niets van alle consternatie. Zagen Maarten en mij eten en de rest maar heen en weer lopen met boze gezichten. Nadat het eten op was kwam de private room beschikbaar. Wij zijn verhuisd, de Peking duck tafel volgde nadat de eend op was. In de private room nog vele biertjes open getrokken en de leuke speech van Adriaan, voor Ton, alsnog met zijn allen kunnen beluisteren. Het is allemaal gelukkig met een sisser in goede harmonie afgelopen. Johnson heeft tussendoor de rekening betaald en is met stille trom vertrokken. Arme man. Niet goed gegaan/gedaan. Rare Hollanders zal hij gedacht hebben. 🤣🤣. Ton zegt dat hij veel vaker tegen dit soort gedrag aanloopt in China. Zij schijnen ons niet te begrijpen. Cultuur clash. We lopen gezellig lachend en kletsend met de hele groep terug naar het hotel. Iedereen heeft al met al een prachtig reisverhaal ervaren de laatste 30 dagen. Daar hebben we het uitgebreid over gehad vanavond. Veel misstanden besproken en hebben helaas geen oplossing voor velen. Wel de wijsheid in pacht natuurlijk😱 De koffer is weer voor de laatste trip ingepakt en mijn laatste verslag in Azië is geschreven. Nu volgen de foto's nog. Sorry voor alle auto correctie. Schreef op mijn telefoon, lastig typen van grote lappen tekst.

Geschreven door Suzannes.reisverhalen