Wat een helse dag. We worden om 5.45 beneden aan het sobere ontbijt verwacht. Ei met toast en koffie of thee. Zoetig brood getoast. We worden aangespoord om de koffers opnieuw op het dak te gooien door over overijverige en zeer drukke chauffeur van één van de drie jeeps. Hij heeft haast. We gaan om half 7 rijden. Weer 17km gehobbel en gestommel op de achterbank. De weg is zonodig nog slechter. We horen al tussen neus en lippen door dat de Chinese agent niet op tijd bij de grens zal zijn. We voelen door dit gerucht alweer nattigheid. De tijd in Tibet is 2,5 uur later. We verliezen hierdoor weer meer tijd. Bij de grens is absoluut geen gelegenheid waar we kunnen plassen, zitten oid. Echt helemaal niets. Een vieze oude tent, van een vrouwtje wat daar staat te koken, in een soort aftandse gefabriceerde tent. Vieze arbeiders die hier bezig zijn aan een elektriciteitscentrale, zitten op wat krukjes aan bakjes noodles thee en soep en stug rokend. Wij drinken een bakkie thee, gelukkig zonder suiker.
Overal vliegen om ons heen. Gedverdemme. Ik moet nodig plassen omdat we aan de hoogtepillen begonnen zijn en deze vocht afdrijven, hierdoor moet ik veel kwijt. Achter een huisje en plein public dan maar. Het is niet anders. Het papiertje laat ik helaas achter in het gras omdat er nergens prullenbakken zijn in Nepal. En zeker hier niet. Wat een klerenzooi. De Chinezen gingen om 13.00 uur eten en de zwarte gammele deuren gingen handmatig weer dicht! No entry! 😣🤢😨😱😱👿👹 k.. Ze gaan anderhalf uur lunchen. Gvd. 5 min later horen wij dat de gids aan de andere kant staat met de bus. Dit is zo frustrerend. Nu komen we vanavond zeker heel laat aan in Tingri. En missen een hoop van het mooie landschap. Het is echt frustrerend en we kunnen er niets aan doen. We kunnen op niemand boos worden. Ik ben wel benieuwd naar het excuus van de Chinese gids waarom hij te laat aan de grens was? Om half twee gaat de poort weer open. Iedereen is toch wat opgelucht en de grapjes komen weer langs. De e-reader maar weer in de tas gestopt. Lopend de grens overgelopen. Daar wordt het weer wachten in een tochtgat. Het gaat enorm traag. Het gaat per persoon die al zijn vingers, duimen linker hand, rechter hand en gezicht elektronisch worden afgelezen. Foto gemaakt en je mag door. Dit moet allemaal in volgorde van de lijst die opgegeven is bij de ambassade in Katmandhu. Harry en ik zijn nr 10 en 11. Alles moet volgens protocol. Paspoorten hebben stickers met de nummertjes. Daarna nog de koffers door de scanners. Daar begon het feest van de verboden boeken. In mijn koffer had ik 3 reisboeken. Nepal bovenop, India redelijk binnen handbereik en China onderop. Heel druk doende pakt de douane beambte, heel vriendelijk, eerst dat van Nepal, dat was in orde. Ik was zo bang voor het China boek, maar hij pakt dus het tussenliggende boek van India! Dat wil hij confiskeren. Ik smeek hem dit te mogen houden want er staan geen plaatjes in van de Dalai Lama! Dat is strikt verboden hier door de Chinezen, die alle macht in handen hebben over Tibet. Ik was zo gelukkig dat er nog een medereizigster achter mij aankwam, ook met boeken, zodat ze niet verder in mijn koffer gingen struinen. Nog wat dom ook. Laten zich snel afleiden. De man achter het achter het schermpje had duidelijk gezegd 3 boeken maar ze gingen dus niet verder zoeken. Het boek van India kreeg ik op miraculeuze wijze ook weer terug. Ik had het niet verwacht. Ik zei nog scheur de landkaarten er dan maar uit als er Tibet als land op staat en Taiwan etc niet juist beschreven staat in hun ogen. Ik ben als een haas naar buiten gegaan en sta veilig met mijn boeken op Tibetaanse grensgebied. Een bijzondere ervaring. Adriaan had een politiek boek over wereldleiders in zijn koffer. Die kon hij helaas inleveren nadat onze Chinese gids de Engelse tekst moest vertalen. Hij had het van zijn broer te leen, welke hem nog zo gezegd had, het niet kwijt te raken. Gevalletje balen. Ook de luitjes achter mij komend met hun bagage konden hun reisboek over China inleveren. Wat heb ik een geluk gehad zeg. Ongelooflijk. Dit keer was het zeker niet, heb ik weer! Als ik het boek in Harry zijn koffer had verstopt hadden ze het zeker gevonden. Nu met drie was het voor de mannetjes aan de grens een stap te ver. 5 uur te laat stappen we dan eindelijk de bus in naar Tingri. Een gewelddadig mooi ruig landschap. We zitten al snel heel hoog. Het hoogste punt komt bij een pas van 5200 meter. Het is daar guur, koud en winderig. Er loopt een hond rond te snuffelen in de middle of nowhere. Waar komt ie vandaan en waar gaat hij naartoe? We komen ook nog langs een prachtig gelegen ijsblouw meer (Peku meer) met prachtige bergen eromheen. Het is prachtig met het zakkende avondlicht. De zon staat nog te stralen op de toppen met sneeuw. Het is echt een schoonheid van een ravensberger puzzeleplaatje. De bus is redelijk comfortabel. Af en toe een flinke kuil in de weg, zodat de achterbank waar Bert en Ineke zitten, gelanceerd worden. Hij is bijna twee meter en de Chinezen redden dit over het algemeen niet. Dus de achterbank it is! Met alle bumps erbij. Wij drinken water alsof ons leven er vanaf hangt. Dit is om hoogte ziekte te voorkomen. De snelheid waarmee we stijgen is wat onverantwoord. Van 2700 naar 4300m vannacht. Normaal is zo een 300m per dag gewenst. Diamox aan het slikken en paracetamol tegen de onvermijdelijke hoofdpijn. Om een uur of 21.30 verdwijnt de zon en we vallen en masse in slaap. Weinig meer te zien. En doodop. Het was een verschrikkelijke dag.
Vroeg op, onzekerheid, wachten op die vreselijke plaats, wachten voor de douane, bagage check en hoogte verschil. Emotie en ontberingen, dát is wat reizen is. Maar de mooie ervaringen blijven er bovenuit springen. De ouderen onder ons beginnen wel meer te mopperen over alles en nog wat. M.n. het eten, hotels, drukte en organisatie. Maar die proberen er iedere keer toch weer een goed einde aan te breien. De bus was trouwens te laat doordat het kantoor waar het permit voor de gids lag niet op tijd open ging en er een weg blokkade onderweg naar de grens was. Ik begrijp nu dat dit lastig is want er is maar 1 weg die naar onze Nepalese grensovergang lijdt door de bergen. We komen aan bij een vreemde compound omheind door muren. Een lange gang met deuren, alwaar allemaal dezelfde kamers zijn. Ik knap bijna uit mijn kop. Zo een verschrikkelijke hoofdpijn ken ik niet. De kamer is vies. Stinkt naar rook en de badkamer is aftands met spinnen en torren en duizendpoten in het bad. Ik poets mijn tanden en ga gauw slapen na twee paracetamol. In 1 minuut was ik weg zei Harry. Deze ene dag vergeten we maar weer snel.

Geschreven door Suzannes.reisverhalen