Goed, nachos. Een groepje krokante, goudbruine driehoekjes bedolven onder een warme deken van gesmolten kaas, met een flinke toef homemade guacamole en sour cream. Oh, en vergeet de pico de gallo niet: fijngehakte blokjes tomaat met wat knoflook, olijfolie en koriander. Kwijlt u al? Ik ook, want in Byron Bay konden ze het als de beste en dus zaten we een paar keer per dag knorrend van voldoening onze vingers af te likken na een succesvolle brunch, lunch of avondmaaltijd.
Onze laatste dag in Australië was aangebroken, en vol goede moed stapten we het vliegtuig in naar de volgende droombestemming: Tokyo. We hadden een groot thuisgevoel in Australië ontwikkeld, maar waren even helemaal klaar met de 'gewone' Westerse cultuur. We wilden rare dingen zien.

Onze aankomst in Tokyo vond midden in de nacht plaats, dus afgezien van wat views vanuit de trein hadden we nog geen beeld van hoe de stad eruit zag. Het hostel waarin we verbleven was primitief maar prima. Tokyo is zeker niet de goedkoopste stad, dus om een beetje binnen het budget te blijven, waren we genoodzaakt gebruik te maken van het capsule systeem: een soort persoonlijke tube waarin je slaapt (zie foto's). Ik zeg genoodzaakt, maar achteraf gezien was het een veel fijnere ervaring dan ieder ander hostel; je had veel privacy, kon gewoon je licht gebruiken als de rest al lag te slapen, kon al je rommel kwijt in de ingebouwde kastjes. Als ze érgens verstand van hebben in Japan, dan is het van efficientie.
De verhalen die we wel eens hoorden bleken waar te zijn, en meer! Op de metroperrons vormden mensen een rij voor het instappen, op de roltrap stond iedereen keurig links zodat er rechts gepasseerd kon worden, als ze zagen dat je met z'n tweeën instapte, schoven ze een eindje op zodat je naast elkaar kon zitten. Het leek onmogelijk om je aan iemand te irriteren. Ook de mate van properheid was onvoorstelbaar. De straten waren schoon, public toilets werden schoongehouden en niemand gooide zijn rommel op straat. Het was een fijne stad om in rond te lopen, ondanks de drukte was het verkeer geen chaos en niemand stak over tot het licht op groen sprong. De perfecte plek, zou je denken, ware het niet dat ik al gewaarschuwd was voor het gebrek aan vegetarische opties.

Denk je aan Japan, dan denk je logischerwijs aan sushi. Wat niet iedereen zich realiseert, is dat net als met iedere keuken, ook de Japanse bij ons een Nederlandse twist heeft. Dus toen we bij het eerste sushirestaurant klaarzaten om te smullen, waren we lichtelijk verbaasd over de keuze; slechts nigiri en maki met tientallen soorten vis. Inside-out rolls? Handrolls? Sesamzaad? Avocado? Nooit van gehoord! Voor een paar keer voldeed de sushi prima, maar het was geen hoogtepunt. Er waren vegan restaurants in Japan, maar als de optimist die ik ben dacht ik dat het niet nodig was om vooraf perse uit te stippelen waar we iedere dag moesten te gaan eten, dus we probeerden het nog eens bij een ander Japans restaurant dat er goed uitzag. Een menu hadden ze niet, want zoals je misschien weet zijn ze pro's in show-gerechten maken, je weet wel, van die dingen die in Nederland alleen bij hele slechte zaken in de vitrine hangen. Goed, we bekeken de plastic bende eens en ik besloot na tevergeefs "no meat?" vragen, dat ik ging voor een soort soepje met wat leek op plastic vis. David werd er ook niet gelukkiger van, want hoewel hij niet vies is van vlees, was hij dat wel van hele grote hompen ervan. Hij had geluk, want de kip was in keurig kleine stukjes gesneden. Het enige probleem was dat het in een soort mengsel van rauw flubber-ei werd geserveerd (Levi are you reading this?). Ik had nóg meer geluk, want... Nou goed, het was gewoonweg niet te eten.
ON TO THE NEXT! Ramen noodles zou ook al zo'n top idee zijn als je niet de rijkste was, en ik hoor u al denken: 'zou dit dan eindelijk de titel van deze blog verklaren?' JA, dames en heren, na mijn uitdrukkelijk verzoek om geen vlees te krijgen, vis wél oke, werd ik voor het eerst geintroduceerd met de visballen. Ik kan er niet veel anders van maken dan dat het ballen waren van de meest vissige vis en het rook alsof je na een zinderend hete zomerdag langs de vismarkt liep. David had weer evenveel geluk, want zijn goed geprobeerde actie om niet te moeilijk te doen en gewoon vlees te kiezen resulteerde in een immense dikke lap varkensvlees. Hij heeft er wellicht één hap van genomen.
Nu, je moet iets begrijpen. David en ik zijn over het algemeen positief ingestelde menschen. Als we een ochtendje geen ontbijt kunnen vinden, is het jammer, maar dan knabbelen we een banaantje en stappen we vol goede moed door naar de lunch. Je begrijpt, die moet dan wel goed zijn, want die telt voor twee. Als die dan ook flopt, vinden we het ietsje meer jammer, en als we dan 's avonds óók niks kunnen vinden, word ik echt héél erg verdrietig.
Dus zo liepen we na een paar dagen door een waanzinnig mooi stukje stad zonder er echt van te kunnen genieten omdat we wéér niks konden vinden om te eten. Ik stopte met lopen en zei "ik vind het niet meer leuk. Ik wil nu iets eten". Nouja goed, misschien zei ik meer iets van "WHEEEEE KANNIEMEERAAAAAAANN HEB ZO HONGER HELLEEEEPP IK WIL GEEN VISBALLEN EN OOK GEEN VIEZE VARKENSNOEDELS WHEEEEEEEE". David ging er goed mee om, die sleurde me het eerste het beste 'italiaanse' restaurant in en bestelde twee heerlijke pasta's. Dat zag er rooskleurig uit totdat ze uitgeserveerd werden en de pasta gewoon noedels bleken te zijn met tomatensaus erover heen. Dat was de druppel, dus hij smeet de borden in de lucht, kleedde zich uit en begon te rollebollen in de tomatensaus. Nouja, dat gebeurde niet echt, maar weet u nog van vorig verhaal dat ik inmiddels precies weet wat meneer denkt? Ik kon de krankzinnigheid bijna ruiken.

We besloten toen en daar dat het zo potverdorie niet langer kon, en dat we in ieder geval moesten zorgen dat we 's ochtends iets normaals konden eten, en na honderd supermarkten vol met jellyfish en alles in groene-thee variant (zoals groene thee kitkat, groene thee snickers, groene thee broodjes, groene thee VISBALLEN), vonden we eindelijk de ingrediënten voor ons lievelingsontbijt: kokosmelk, havermout en bananen (ja, waarom ben ik niet gewoon naar Suriname gegaan he? ik weet het ook niet). Dat heeft ons uiteindelijk voor een groot deel gered, we hadden nog maar een paar krankzinnige uitbarstingen.

Laat ik wel even het volgende duidelijk stellen; als je genoeg geld hebt, heb je keuze genoeg en kom je zeker niets tekort in Tokyo, maar ben je op budget én wil je geen hele rare dingen, dan wordt het lastig. Groente is nergens te bekennen.

OKÉ, genoeg over eten (enthousiaster krijg je me niet). Buiten het voedseldrama en de bijbehorende huilbuien om, werden we elke dag meer verliefd op Tokyo als stad. Hoewel Japanners over het algemeen redelijk bescheiden en ingetogen zijn (als ze nuchter zijn), waren we allebei blij verrast te lezen over één van de Japanse tradities: de Onsen. Een onsen is eigenlijk hetzelfde als een sauna, alleen het water in de baden komt uit natuurlijke bronnen. Omdat deze in een drukke stad als Tokyo bijna niet bestaan, hadden we het ook niet kunnen ervaren als de Oedo Onsen niet bestond; een groot Onsen-complex volledig in de Japanse stijl van de twintigste eeuw. Het was meer een toeristisch ding dan echt een badhuis waar veel Japanners naartoe gingen, maar het leek ons grappig genoeg om het eens uit te proberen.
Volgens de Japanse traditie zijn mannen en vrouwen tijdens het baden altijd gescheiden, maar omdat dit meer een toeristisch ding was besloot ik even online op te zoeken of het hier wellicht anders was. Ik kwam terecht op een ellenlang forum, en hoewel ik weet dat Nederlanders als nuchter en open bekend staan, wist ik niet dat we zó anders waren dan andere Europese landen. Op het forum waren mensen uit Frankrijk, Spanje, Italië en noem maar op, de een nog geshoqueerder dan de ander dat je écht helemaal naakt moest. Ik kon m'n ogen niet geloven, want dit ging zelfs over een plek waar mannen en vrouwen gescheiden waren! Wat een preutsheid. Ik dacht terug aan hoe vaak ik vroeger met mijn beste vriendinnetje met mijn moeder en stiefvader meeging naar de sauna en de hele dag in onze blote billen lagen te spelen in het zwembad tussen de naakte mensen, waar we allebei totaal geen acht op sloegen. Ik stemde me maar gelukkig dat ik was opgegroeid in een omgeving waar het voor mannen en vrouwen doodgewoon is om in je blote nakie rond te lopen, zonder dat dit direct weer geseksualiseerd moet worden.
Hoe dan ook, we gingen naar de onsen. We kwamen aan, moesten onze schoenen in een locker doen, en mochten kiezen welke kimono we wilden. Daarna gingen we allebei een aparte kleedkamer in, waar je je ondergoed aan moest houden, en je kimono aan. Vervolgens kwamen we in een gezamenlijke ruimte waar je buiten aan het grote voetenbad kon hangen en binnen allemaal toeristische onzin dingen kon doen. Na een half uurtje buiten in het zonnetje te zitten, gingen we allebei een andere kant op onderweg naar de onsens zelf. Ik deed mijn kimono en ondergoed uit, wikkelde mezelf in de grote handdoek die ik kreeg, en begaf me richten de automatische schuifdeuren, toen ik bijna een hartaanval kreeg. Er klonk opeens een hoop geschreeuw terwijl er 3 Japanners op me afsnelden. Na een paar minuten bakkeleien bleek dat ik mijn handdoek in de kleedkamer moest laten en slechts in mijn geboortepak de onsen mocht betreden. Mijn god, dacht ik, wat een reden voor blinde paniek. Eenmaal van de schrik bekomen begaf ik me richting sauna, waste me volgens de traditionele regels en viel half in slaap in de bloedhete baden. Anderhalf uur later hadden David en ik afgesproken in de relaxruimte, en waren we allebei squicky clean. Er zaten in beide onsens toch bijna uitsluitend Japanners, en toen we elkaar weer zagen zeiden we tegelijk: "WAT EEN HAAR!" Scheermesjes zijn prijzig in Japan, óf ze hebben het snel koud.
Na allebei nog wat ranzigs te hebben gegeten bij het foodcourt gingen we naar huis, en gingen we verder met wat we iedere dag in Tokyo deden: met open mond een nieuw stadsdeel bekijken. In totaal hebben we 8 volle dagen in Tokyo gezeten, iedere dag een ander stadsdeel bekijken en iedere dag hebben we gezegd: "oke, dít was het vetste deel!" We speelden spelletjes in gigantische game hallen, bekeken kledingwinkels die veel weg hadden van circuskostuumzaken in Harajuku en bovenal: bezochten allerlei soorten dierencafé's (stond uiteraard bovenaan m'n lijstje).

Toen onze tijd er na anderhalve week op zat, gingen we met een dubbel gevoel weg. We konden nog wel dagen rondlopen en uren doorbrengen in winkels waar ze ooglid-trainers en spierbal-pompen verkochten, maar hadden ook ongelofelijk veel zin in de volgende bestemming: Indonesië.
Iedereen die eraan denkt om Tokyo te bezoeken: doe het. Het is makkelijk bereisbaar, de mensen zijn ontzettend prettig en je komt gegarandeerd verbluft terug.

Geschreven door Roadmonkeys